Morgan Rice - Veranderd

Caitlin kon niet tegen die smerige toon van haar moeder. Niet vandaag. Ze was altijd al minachtend naar haar geweest, en vanavond had Caitlin er genoeg van. Ze besloot haar een koekje van eigen deeg te geven.

“Geweldig,” snauwde Caitlin terug. “Betekent dat dat we wéér gaan verhuizen?”

Haar moeder sprong plotseling op. “Let op die woorden van je!” schreeuwde ze.

Caitlin wist dat haar moeder gewoon een excuus had afgewacht om tegen haar te schreeuwen. Ze dacht dat het beste zou zijn om haar dat excuus te geven, en er vanaf te zijn.

“Je moet niet roken in de buurt van Sam,” antwoordde Caitlin koel, en ze liep haar kleine slaapkamer in, gooide de deur achter zich dicht en deed hem op slot.

Haar moeder klopte meteen hard aan.

“Kom naar buiten, kleine etter! Zo praat je toch zeker niet tegen je moeder!? Wie zorgt ervoor dat je kunt eten…”

Omdat ze die avond zo afgeleid was, was Caitlin in staat de stem van haar moeder buiten te sluiten. Ze overdacht de gebeurtenissen van die dag in haar hoofd. Het geluid van het gelach van die kinderen. Het geluid van haar eigen hart in haar oren. Het geluid van haar eigen gebrul.

Wat was er precies gebeurd? Hoe had ze zoveel kracht gekregen? Was het gewoon een adrenalinestoot? Een deel van haar wilde dat het inderdaad zo was. Maar een ander deel wist dat het niet zo was. Wat was ze?

Het geklop op haar deur hield aan, maar Caitlin hoorde het nauwelijks. Haar telefoon lag op haar bureau, hard trillend, en oplichtend door chatberichten, sms’jes, e-mails, Facebook—maar ook dat hoorde ze nauwelijks.

Ze liep naar haar kleine raam en keek omlaag naar de hoek van Amsterdam Avenue, en er kwam een nieuw geluid op in haar hoofd. Het was de stem van Jonahs stem. Het beeld van zijn glimlach. Een lage, diepe en kalmerende stem. Ze herinnerde zich hoe gevoelig hij was, hoe breekbaar hij leek. Toen zag ze hem op de grond liggen, bebloed en zijn geliefde instrument aan stukken. Een nieuwe golf van woede kwam op.

Haar woede veranderde in bezorgdheid—over of het goed met hem ging, of hij weg was gelopen, of hij thuis was gekomen. Ze beeldde zich in dat hij naar haar riep. Caitlin. Caitlin.

“Caitlin?”

Een nieuwe stem klonk van buiten de deur. Een jongensstem.

Verward kwam ze weer tot zichzelf.

“Sam hier. Laat me binnen.”

Ze liep naar haar deur en leunde haar hoofd ertegenaan.

“Mama is weg,” zei de stem aan de andere kant. “Sigaretten halen. Kom op, laat me binnen.”

Ze opende de deur.

Daar stond Sam, terug starend, met bezorgdheid op zijn gezicht gebeiteld. Hij zag er ouder uit dan zijn 15 jaar. Hij was vroeg gegroeid, tot bijna een meter tachtig, maar was nog niet helemaal volgroeid, en zag er dus onhandig en slungelig uit. Hij had zwart haar en bruine ogen, en leek daarmee op haar. Het was duidelijk dat zij familie waren. Ze kon de zorgen op zijn gezicht zien. Hij hield meer van haar dan van wat ook.

Ze liet hem binnen, en sloot de deur snel achter hem.

“Sorry,” zei ze. “Ik kan haar vanavond echt niet aan.”

“Wat is er gebeurd met jullie twee?”

“Het gebruikelijke. Ze zat me achter de vodden aan zodra ik binnenliep.”

“Volgens mij heeft ze een slechte dag gehad vandaag,” zei Sam, in een poging om vrede tussen hen te stichten, zoals hij altijd deed. “Ik hoop dat ze haar niet weer ontslaan.”

“Wat zou het? New York, Arizona, Texas…Wat maakt het uit waar we hierna heen gaan? Het verhuizen houdt toch nooit op.”

Sam fronste terwijl hij op haar bureaustoel zat, en ze voelde zich meteen slecht. Soms had ze een grote mond, sprak ze zonder te denken, en ze wilde dat ze het terug kon nemen.

“Hoe was je eerste dag?” vroeg ze in een poging om het onderwerp te veranderen.

Hij haalde zijn schouders op. “Wel goed, denk ik.” Hij streek zijn tenen langs de stoel.

Hij keek op. “En die van jou?”

Ze haalde haar schouders op. Er moest iets in haar gezichtsuitdrukking hebben gelegen, want hij keek niet weg. Hij bleef naar haar kijken.

“Wat is er gebeurd?”

“Niets,” zei ze defensief, en draaide zich toen om en liep naar het raam.

Ze voelde dat hij naar haar keek.

“Je lijkt…anders.”

Ze wachtte af, vroeg zich af of hij het wist, of haar uiterlijk veranderingen toonde. Ze slikte.

“Hoe?”

Stilte.

“Ik weet het niet,” antwoordde hij uiteindelijk.

Ze staarde naar buiten, en keek doelloos hoe een man op de hoek van het wijnhuis een klant stiekem een zakje wiet toeschoof.

“Ik haat deze nieuwe stad,” zei hij.

Ze draaide zich om en keek hem aan.

“Ik ook.”

“Ik dacht ook even aan…” hij liet zijn hoofd zakken, “…vertrekken.”

“Wat bedoel je?”

Hij haalde zijn schouders op.

Ze keek hem aan. Hij leek heel erg verdrietig.

“Waarheen?” vroeg ze.

“Misschien… naar vader zoeken.”

“Hoe? We hebben geen idee waar hij is.”

“Ik zou het kunnen proberen. Ik zou hem kunnen vinden.”

“Hoe?”

“Weet ik niet… Maar ik kan het proberen.”

“Sam. Wie weet is hij al dood.”

“Zeg dat nou niet!” schreeuwde hij, en zijn gezicht werd roodgloeiend.

“Sorry,” zei ze.

Hij kalmeerde weer.

“Maar heb je nooit overwogen dat hij ons niet eens wil zien, zelfs áls we hem vinden? Hij is immers zelf weggegaan. En hij heeft nooit geprobeerd om contact te houden.”

“Misschien wil mama dat niet.”

“Of misschien vindt hij ons gewoon niet leuk.”

Sams frons werd nog dieper, en hij veegde weer over de vloer met zijn voeten. “Ik heb hem op Facebook opgezocht.”

Caitlins ogen werden groot van verrassing.

“Je hebt hem gevonden?”

“Ik weet het niet zeker. Er waren 4 mensen met zijn naam. 2 Van hen waren privé en hadden geen foto. Ik hem hen beiden een bericht gestuurd.”

“En?”

Sam schudde zijn hoofd.

“Ik heb niets van ze gehoord.”

“Papa zou geen Facebook hebben.”

“Dat weet je niet,” antwoordde hij, opnieuw defensief.

Caitlin zuchtte, liep naar haar bed en ging liggen. Ze staarde omhoog naar het vergeelde plafond, met afgebladderde verf, en vroeg zich af hoe ze allemaal dit punt hadden bereikt. Er waren een aantal stadjes geweest waar ze gelukkig waren geweest, waar zelfs hun moeder bijna gelukkig leek. Bijvoorbeeld toen ze die vriend had. In ieder geval gelukkig genoeg om Caitlin met rust te laten.

Er waren plaatsen, zoals de vorige, waar zij en Sam allebei een paar goede vrienden hadden gemaakt, en waar het waarschijnlijk was dat ze er zouden blijven—in ieder geval lang genoeg om op één plaats hun school af te maken. Maar toen ging alles heel erg snel. Opnieuw inpakken. Vaarwel zeggen. Was een normale jeugd écht zoveel gevraagd?

“Ik zou terug kunnen gaan naar Oakville,” zei Sam plotseling, waardoor hij haar gedachten onderbrak. Hun laatste woonplaats. Het was onvoorstelbaar hoe hij altijd precies leek te weten waar zij aan dacht. “Ik zou bij vrienden kunnen wonen.”

Deze dag werd haar teveel. Ze kon het gewoon niet meer aan. Ze dacht niet helder na, en in haar frustratie hoorde ze dat Sam zich klaarmaakte om haar te verlaten, en dat hij niets meer om haar gaf.

“Nou, ga dan maar!” snauwde ze plotseling, zonder dat te willen. Het was alsof iemand anders het gezegd had. Ze hoorde de hardheid in haar eigen stem, en had er onmiddellijk spijt van.

Waarom moest ze zulke dingen zomaar roepen? Waarom kon ze zichzelf niet in de hand houden?

Als ze in een betere stemming was geweest, als ze kalmer was geweest en als er niet zoveel tegelijk op haar afgekomen was, had ze het niet gezegd. En ze zou aardiger zijn geweest. Ze zou iets hebben gezegd als Ik weet dat je probeert te zeggen dat je deze plaats nooit zou verlaten, hoe erg het ook zou worden, omdat je me niet alleen met deze dingen wilt achterlaten. En daarom houd ik van je. Ik zou jou ook nooit in de steek laten. In deze verschrikkelijke jeugd hebben we in ieder geval elkaar. Maar haar gemoed had de overhand gekregen. In de plaats daarvan had ze zich egoïstisch gedragen, en ze was gebarsten.