Morgan Rice - Veranderd

Ze liep recht op het slachtoffer toe en zag dat et inderdaad Jonah was. Zijn gezicht bloedde en zat vol met blauwe plekken, en hij was bewusteloos.

Ze keek op naar de groep kinderen, haar woede krachtiger dan haar angst, en ging tussen hen en Jonah in staan.

“Laat hem met rust!” riep ze naar de groep.

Het kind in het midden, minstens een meter negentig, was gespierd en lachte terug.

“En anders?” vroeg hij met een erg diepe stem.

Caitlin voelde de wereld aan zich voorbij vliegen, en realiseerde zich dat ze hard van achteren was geduwd. Ze hief haar ellenbogen op toen ze het beton raakte, maar dat brak haar val nauwelijks. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar dagboek vliegen, de losse blaadjes vlogen overal heen.

Ze hoorde gelach. En daarna voetstappen, richting haar.

Terwijl haar hart probeerde uit haar borst te springen, begon de adrenaline te komen. Vlak voor ze haar bereikten, lukte het haar om te rollen en op de been te komen. Ze sprintte een steegje in, rennend voor haar leven.

Ze volgden haar op de voet.

Op een van haar vele scholen, toen Caitlin nog dacht dat ze een lange toekomst op één plaats zou hebben, had ze atletiek gedaan, en was ze erachter gekomen dat ze er goed in was. Niet op de lange afstand, maar in de 100-metersprint. Zelfs de meeste jongens moesten het tegen haar afleggen. En nu kwam het allemaal weer terug.

Ze rende voor haar leven, en de jongens konden haar niet te pakken krijgen.

Caitlin keek achterom en zag hoe ver ze achterlagen, en dacht dat ze hen er allemaal uit zou rennen. Ze moest alleen de juiste bochten maken.

De steeg eindigde in een T-splitsing, en ze kon naar links of naar rechts. Als ze haar voorsprong wilde behouden, kon ze niet van gedachten veranderen, en ze moest snel kiezen. Ze kon niet zien wat er om elke hoek lag. Op goed geluk koos ze links.

Ze bad dat het de goede keuze was. Kom op. Alsjeblieft!

Haar hart sloeg een slag over toen ze een scherpe bocht naar links maakte en de steeg dood zag lopen.

Verkeerde kant.

De steeg liep dood. Ze rende naar de muur, en keek uit naar een uitgang. Ze zag dat er geen was, en draaide zich om naar haar naderende aanvallers.

Buiten adem zag ze hen de hoek omkomen en haar naderen. Ze kon over hun schouders heen zien dat ze thuis zou zijn als ze rechtsaf was gegaan. Natuurlijk. Zal je zien.

“Nou, kreng,” zei een van hen, “nu ga je lijden.”

Ze wisten dat ze geen uitweg had, en liepen langzaam op haar toe, hard ademend, grijnzend en genieten van het komende geweld.

Caitlin sloot haar ogen en ademde diep in. Ze bad dat Jonah wakker werd, de hoek om kwam en haar zou komen redden. Maar toen ze haar ogen weer opende, was hij er niet. Slechts haar belagers. Ze kwamen dichterbij.

Ze dacht aan haar moeder, aan hoe erg ze haar haatte, en aan alle plaatsen waar ze gedwongen was te wonen. Ze dacht aan haar broertje Sam. Ze dacht aan hoe haar leven na deze dag zou zijn.

Ze overdacht haar hele leven, hoe ze altijd was behandeld, hoe niemand haar ooit begreep en hoe niets ooit ging zoals zij het wilde. Er klikte iets. Op de een of andere manier had ze er genoeg van.

Ik verdien dit niet. Ik verdien dit NIET!

En toen voelde ze het plotseling.

Het was een golf, iets dat ze nog nooit had ervaren. Het was een golf van razernij, die door haar heen stroomde, en haar bloed deed koken. Het kwam vanuit haar maag en verspreidde zich. Ze voelde haar voeten op de vloer, alsof ze één was met het beton, en voelde hoe een oerkracht haar overweldigde. Hij stroomde door haar polsen, langs haar armen en in haar schouders.

Caitlin stiet een oerkreet uit, waardoor zelfs zij verbaasd en bang werd. Toen het eerste kind op haar af kwam en zijn grote hand op haar pols legde, keek ze toe hoe haar hand uit zichzelf reageerde door de pols van de belager vast te pakken en in een rechte hoek achterwaarts te klappen. Het gezicht van het kind sloeg om in ontzetting toen zijn pols, en daarna zijn arm, in tweeën braken.

Hij viel schreeuwend op zijn knieën.

De ogen van de drie andere jongens werden groot van verrassing.

De grootste van de drie rende recht op haar af.

“Jij verrek—”

Voor hij zijn zin kon afmaken, was zij de lucht in gesprongen en had ze haar voeten recht op zijn borst laten neerkomen, waardoor hij ongeveer drie meter terug werd geslingerd en in een stapel afvalcontainers terecht kwam.

Hij lag daar en bewoog zich niet.

De andere twee kinderen keken elkaar geschokt aan. En echt bang.

Caitlin stapte vooruit, en voelde de bovenmenselijke kracht door haar stromen, hoorde zichzelf grommen toen ze de andere twee oppakten (allebei twee keer zo groot als zij) en ze een meter boven de grond hield met één hand.

Terwijl ze in de lucht hingen, slingerde zij ze tegen elkaar aan, waardoor ze met enorme kracht tegen elkaar aan botsten. Ze vielen beiden op de grond.

Caitlin stond daar, ademend, schuimend van razernij.

Geen van de vier jongens bewoog zich.

Ze voelde geen opluchting. Integendeel, ze wilde meer. Meer kinderen om tegen te vechten. Meer lichamen om mee te smijten.

En ze wilde iets anders.

Plotseling had ze een kristalhelder zicht, en kon ze hun nekken ontbloot zien. Ze kon het tot op een millimeter zien, en ze kon de aderen zien pulseren bij allemaal. Ze wilde hen bijten. Ze wilde zich voeden.

Niet begrijpend wat er met haar gebeurde, sloeg ze haar hoofd achterover en slaakte een onaardse gil, die een echo creëerde vanaf de muren en de straten. Het was een oerkreet van overwinning, en van onvervulde razernij.

Het was de roep van een beest dat nog meer wilde.

Caitlin staarde voor zich uit terwijl ze voor de deur van haar nieuwe appartement stond, en bedacht zich plotseling waar ze was. Ze had geen idee hoe ze daar was gekomen. Het laatste dat ze zich herinnerde, was dat ze in de steeg was. Op de een of andere manier was ze thuis gekomen.

Ze herinnerde zich wél elke seconde van wat er in die steeg was gebeurd. Ze probeerde het uit haar gedachten te wissen, maar het lukte haar niet. Ze keek omlaag naar haar armen en handen, en verwachtte dat ze er anders uit zouden zien—maar ze waren nog gewoon hetzelfde. Precies zoals ze altijd al waren geweest. De razernij had door haar gewoed, haar getransformeerd, en was toen even snel weer verdwenen.

Maar de naweeën bleven: ten eerste voelde ze zich uitgehold. Verdoofd. En ze voelde iets anders. Iets dat ze niet helemaal kon begrijpen. Er bleven beelden door haar hoofd flitsen, beelden van de ontblote nekken van die bullebakken. Van hun pulserende hartslag. En ze had een hongergevoel. Een drang.

Caitlin wilde eigenlijk niet terug naar huis. Ze wilde niet bij haar moeder zijn, vooral vandaag niet, en wilde niet in het nieuwe huis zijn, wilde niet uitpakken. Als Sam daar niet binnen was, had ze zich misschien omgedraaid en was ze weggelopen. Ze had geen idee waar ze heen zou gaan—maar ze zou in ieder geval weglopen.

Ze ademde diep in en reikte naar de deurklink. De klink was warm, of haar hand was ijskoud.

Caitlin liep het veel te lichte appartement binnen. Ze kon eten op het fornuis ruiken—of, waarschijnlijker, in de magnetron. Sam. Hij was altijd vroeg thuis en bereidde dan het avondeten. Haar moeder zou nog uren niet thuis zijn.

“Dat ziet er niet goed uit voor een eerste dag.”

Caitlin draaide zich om, geschrokken door de stem van haar moeder. Daar zat ze, op de bank, met een sigaret in haar mond, en ze keek Caitlin afkeurend aan.

“Wat, nu al je trui kapot?”

Caitlin keek omlaag en zag de smerige vlekken voor het eerst; waarschijnlijk van het vallen op het beton.

“Waarom ben je zo vroeg thuis?” vroeg Caitlin.

“Eerste dag, ook voor mij hoor,” snauwde ze. “Jij bent niet de enige. Weinig werk te doen. De baas stuurde me vroeg naar huis.”