Morgan Rice - Soldaat, Broeder, Tovenaar

Hij knipperde met zijn ogen, en het zonlicht vertelde hem dat dit geen droom meer was. Maar het bloed zat er nog. Zijn handen waren nog steeds rood, en Thanos wist niet hoeveel bloed er van hem was. Hij voelde ijzer tegen zijn lichaam, maar het waren geen boeien.

Hij kon zich er echter niet op focussen, en Thanos vroeg zich af hoe hard hij geslagen was als hij zich niet van zijn herinneringen kon losmaken. Ze sleurden hem weer mee, terug naar het hulpeloze moment waar hij zijn vader had zien sterven.

“Je zult de waarheid moeten bewijzen. De hele waarheid.”

Het had zijn vader zoveel kracht gekost om die woorden uit te spreken. Het was op dat moment zo belangrijk voor hem geweest dat Thanos kon bewijzen dat hij de zoon van de koning was. Misschien had hij een manier bedacht om een deel van de schade die hij in zijn leven had aangericht ongedaan te maken. Misschien had hij gezien hoeveel schade Lucious zou kunnen aanrichten als hij de macht kreeg.

Thanos kreunde. Het zonlicht stroomde door zijn dromen, en de pijn duwde hem weer terug naar zijn bewustzijn. Desondanks bleef de stem van zijn vader in zijn hoofd hangen.

“Felldust. De antwoorden die je nodig hebt zijn in Felldust. Dat is waar ze heen ging nadat ik…”

Zelfs in zijn dromen boden die woorden geen conclusie, met uitzondering van de lege blik in zijn vaders ogen. Hij had alleen de naam van een plek, een aanwijzing naar een reis die hem wellicht alles duidelijk zou maken.

Als hij lang genoeg leefde om die reis te maken.

Zijn bewustzijn kwam weer terug, en het kwam met het volledige gewicht van de pijn. Thanos had het gevoel alsof zijn hele lichaam bont en blauw was, tot op zijn botten. Hij kon nauwelijks zijn hoofd optillen, want het voelde alsof de inspanning alleen al het uit elkaar zou laten vallen. Hij wist uit ervaring hoe gebroken ribben voelden, en er waren te veel andere lichaamsdelen die bijna hetzelfde voelden.

De wachters die hem in elkaar hadden geslagen hadden zich niet ingehouden vanwege wie hij was. Het voelde eerder alsof ze hem daarom zelfs harder hadden geslagen. Misschien vanwege zijn vermeende verraad, of omdat ze wilden laten zien dat ze niet aan de kant van hun rebelse prins stonden.

Thanos slaagde erin om rechtop te gaan zitten en om zich heen te kijken. Zijn omgeving leek te verschuiven. Even dacht hij dat het door de pijn kwam, vertigo veroorzaakt door de klappen tegen zijn hoofd. Toen besefte hij dat hij echt bewoog. Verticale ijzeren tralies boden hem een constant referentiepunt bij de bewegingen.

“Een kooi,” mompelde Thanos, en de woorden voelden dik in zijn keel. “Ze hebben me in een kooi gehangen.”

Een tweede blik bevestigde het. Hij zat in een kooi die gevormd was als het soort kooi dat een bevallige edelvrouw zou hebben voor haar vogel, maar deze was groot genoeg voor een man. Wel, nauwelijks. Thanos’ benen bungelden tussen de tralies door, hoewel nog steeds boven de grond, dankzij de korte ketting die de kooit met een paal verbond.

Hij hing op een kleine, afgesloten binnenplaats. Het soort plek dat de adel gebruikte voor sport, of waar bedienden zich verzamelden voor onplezierige raken. Er zaten goten tussen de keien om bloed weg te spoelen.

In een hoek van de binnenplaats waren wachters bezig met het opbouwen van een schavot. Ze namen niet eens de moeite om naar Thanos te kijken. Het was ook niet bepaald simpel blok voor een onthoofding waar ze mee bezig waren.

Overspoeld door een plotselinge woede greep Thanos de tralies vast. Hij zou zich niet laten opsluiten als één of ander beest dat op de slacht wachtte. Hij zou hier niet blijven zitten terwijl mannen zich voorbereidden om hem te executeren voor iets dat hij niet had gedaan.

Hij rukte aan de tralies om ze te testen, maar ze waren sterk. De kooi had een deur met een slot dat met een ketting op zijn plek werd gehouden, elke schakel net zo dik als Thanos’ duim. Hij zocht naar een zwakke schakel, een zwakke plek om te kunnen ontsnappen uit de kooi.

“Hey! Haal je handen daar weg!” riep één van de wachters. Hij haalde uit met een stok die Thanos op zijn knokkels raakte. Hij snakte naar adem terwijl hij de drang om het uit te schreeuwen probeerde te bedwingen.

“Doe maar stoer,” zei de wachter, die Thanos met een zichtbare haat aankeek. “Als we met je klaar zijn schreeuw je wel.”

“Ik ben nog altijd van adel,” zei Thanos. “Ik heb het recht op een proces in het bijzijn van de aristocraten van het Rijk, en om de wijze van mijn executie te kiezen als het daartoe komt.”

Deze keer raakte de stok de tralies, op slechts een paar centimeter van zijn gezicht.

“De moordenaar van de koning krijgt de straf die voor hem wordt besloten,” beet de wachter terug. “Geen snelle bijl voor jou, verrader!”

Thanos kon de woede in zijn ogen zien. Echte woede, en iets dat leek op een gevoel van persoonlijk verraad. Thanos kon dat wel begrijpen. Misschien betekende het zelfs dat deze man ooit een goed hart had gehad.

“Je dacht echt dat de dingen zouden veranderen, nietwaar?” raadde Thanos. Hij nam een enorm risico, maar hij moest wel. Hij moest een manier vinden om zijn onschuld te bewijzen.

“Ik dacht dat jij de situatie beter zou maken,” gaf de andere man toe. “En toen bleek dat je samenwerkte met de rebellen om de koning te vermoorden!”

“Ik heb hem niet vermoord,” zei Thanos. “Maar ik weet wie het wel heeft gedaan. Help me hieruit, en—”

De stok raakte hem hard tussen zijn pijnlijke ribben, en terwijl de wachter uithaalde voor een volgende klap, probeerde Thanos een manier te vinden om zichzelf te beschermen. Maar hij kon geen kant op.

Toch kwam de klap niet. Thanos zag de wachter stoppen. Hij liet zijn stok zakken en boog diep. Thanos probeerde zijn hoofd te draaien om te zien wat er gaande was, en zijn kooi begon te draaien.

Koningin Athena stond voor hem, gekleed in rouwend zwart dat haar eruit deed zien alsof zij zijn beul was. De wachters verzamelden zich om haar heen, alsof ze bang waren dat Thanos, ondanks de tralies van zijn kooi, een manier zou vinden om haar te doden. Net zoals ze dachten dat hij de koning had gedood.

“Waarom hangt hij hier?” wilde Koningin Athena weten. “Ik dacht dat ik jullie had gezegd om hem gewoon te executeren.”

“Vergeef mij, uwe majesteit,” zei één van de wachters, “maar hij was bewusteloos, en het kost tijd om een executie voor te bereiden voor een verrader als hij.”

“Wat waren jullie van plan?” vroeg de koningin.

“We wilden hem half verhangen, zijn ingewanden eruit trekken, en hem op het wiel breken om hem af te maken. We konden hem geen snelle dood geven na alles dat hij heeft gedaan.”

Thanos zag de koningin even nadenken en toen knikken. “Wellicht heb je gelijk. Heeft hij zijn misdaden al bekend?”

“Nee, uwe majesteit. Hij claimt zelfs dat hij het niet gedaan heeft.”

Thanos zag de koningin haar hoofd schudden. “Onzin. Ze vonden hem bij het lichaam van mijn echtgenoot. Ik wil hem spreken, alleen.”

“Uwe majesteit, is dat—”

“Alleen, zei ik.” Koningin Athena’s dreigende blik was genoeg voor Thanos om medelijden met de man te krijgen. “Hij zit toch in zijn kooi. Schiet op met het schavot. Ik wil de moordenaar van mijn echtgenoot dood hebben!”

Thanos zag de wachters naar achteren schuifelen, bij hem en de koningin vandaan. Ze waren buiten hoorbereik. Thanos twijfelde er niet aan dat dat opzettelijk was.

“Ik heb de koning niet vermoord,” hield Thanos vol, ondanks het feit dat hij vermoedde dat het geen verschil zou maken. Niemand zou hem geloven zonder bewijs, laat staan de koningin, die hem nooit had gemogen.

Even was Koningin Athena’s uitdrukking gezet. Thanos zag haar bijna ongemerkt om zich heen kijken, alsof ze bang was dat iemand haar kon horen. Op dat moment begreep Thanos het.