Morgan Rice - Wani Neman Jarumai

“Jeka a hankali mana Yaro!” Ta fada da karfi a yayin daya wuce a guje, ya sa mata kura a wutan cikin murhunta.

Amma kuma Thor ya wuci jin kira – ba ma ita ba, ba ma kowa ba. Ya sha kwana zuwa wata anguwar gefe, saikuma wata, yana murduwa yana juyuwa cikin hanyoyin da ya riga ya lakanta a zuciya, har ya kai gida.

Gidan karami ne, mazauni mara wani muhimmancin tsari Kaman shauran, da fararen bangon laka da jinkan zana daya hadu da bangon. Kaman yawanci, daki daya da gidan ya kunsa a rabe yake, mahaifinsa na kwana a bangare daya, yan’uwansa kuma a daya bangaren; inda gidan ya sha bambam da yawanci shine, yana da ‘yar karamar dakin dafuwa a baya, anan ne kuma a ka ware Thor ya dinga kwana. Da farko, yakan cunkusu da yan’uwansa; amma a cikin lokaci sun kara girma da rashin imani da kuma waraiyya, kuma sun mayarda rashin bashi wuri abin alfa’ari. Thor yakan ji haushi, amma yanzu yana more sararin kansa, yafi son ya nisance su. Wannan ya tabattar masa da abinda dama ya sani na cewa shine wararren gidan.

Thor ya nufi kofar shiga gidansu sai ya ruga ciki ba tsayawa.

“Baba!” ya tsala da ihu, yana numfashi da kyar. “Yan silver! Suna zuwa!”

Mahaifinsa da dukan yan’uwansa uku suna zaune a sunkuye akan shimfidar cin kalacen safe, sun riga suna sanye da kayayyakin su mafi kyawu. Da jin kalmominsa sun daka tsalle suka wuce shi zuwa waje a guje, sunata buge masa kafada a yayin wucewa aguje daga cikin dakin zuwa kan hanya.

Thor ma ya bisu waje, sai duk suka fara kallon alqibla suna saye.

“Bana ganin kowa,” Drake, babbansu, yace cikin murya mai zurfi. Da mafi fadin kafadu, gashi a yanke Kaman na yan’uwansa, idanu masu launin kasa, da siraren mara soyuwar labba, ya harari Thor Kaman yadda a ka saba.

“Haka nan nima,” inji Dross, mabiyin Drake da shekara daya kawai, mai kuma bin bayansa kullun.

“Suna zuwa!” Thor ya mayar masu. “Na rantse!”

Mahaifinsa ya juyo zuwa gareshi ya kuma riko kafadunsa da rashin tausayi.

“Kuma da yaya ka sani?” ya nemi yaji.

“Na gansu.”

“Tayaya? Daga ina?”

Thor ya dan saurara; mahaifinsa ya gano shi. Dama ya san wuri daya kawai da Thor zai iya hango su dagashi kuma shine dan kololon tudun nan. Yanzu kuma Thor ya rasa yaya shi zai mayar.

“Na…hau dan tudun –”

“Da garken tumakin? Ka san bai kamata su yi wannan nisan kiwon ba.”

“Amma yau ya kasance dabam. Ya zama mun dole na na gani.”

Mahaifinsa ya kale shi a kasa, kallon kiyyayya.

“Maza ka shiga ka dibo takwuban yan’uwanka ka haskaka zabiran su, domin su zama mafi kyawun kallo kafin mutanen sarkin su iso.”

Mahaifinsa, bayan yagama magana dashi, ya juya zuwa ga yan’uwansa, wayanda duk suke tsaye a hanya suna kallon hanya.

“Kana ganin zasu zabe mu?” inji Durs, Dan autan cikin su ukun, amma yayan Thor da shekaru uku masu kyawu.

“Zasu zama wawaye idon suka ki,” mahaifinsa yace. “Suna da karancin mayaka a wannan shekaran. Yakasance musu siririyar girbi – da basu damu da zuwa ba. Kudai ku tsaya a mike, dukkanku uku, ku daga haban ku sama ku kuma tura kirjin ku gaba. Kada ku kalli idanunsu kai tsaye, amma kar ku kuma kau da idanunku gaba daya. Kuyi karfin hali da yarda da kai. Kada ku nuna gazawa. Idon kuna son ku kasance a cikin rundunar sarki, dole kuyi kamman kun riga kun shige ta.

“Ai, Baba,” yaran sa maza uku suka ansa a lokaci daya, tare da fadawa muhalli.

Yajuyo ya harari Thor daga baya.

“Me kake yi a nan har yanzu?” ya tambaya. “Ka shiga daga ciki!”

Thor ya tsaya a wurin, yana zuciya bibiyu. Baya son yaki bin umurnin mahaifinsa, amma dole ne ya tattauna dashi. Zuciyarsa na ta daka a yayin da yake musabaka. Ya nadi ra’ayin bin umurnin zai fi alheri, ya kawo takwuban, sanan ya fuskanci mahaifinsa. Kin bin umurnin gaba gadi ba zai taimaka ba.

Thor ya ruga cikin gidan a guje, ya fita ta baya zuwa runfar makamai. Ya samu takwuban yan’uwansa uku, dukkansu abubuwa na gwanin sha’awa, da rawanin wurin rikewa na azurfa mafi kyawu, muhimman kyauta da mahaifinsa yayi bautan shekaru kafin suka samu. Ya daffo duka uku, yana mamakin nauyinsu Kaman yadda ya saba, sai ya koma ya ruga a guje ta cikin gidan dasu.

Ya gagauta zuwa ga yayunsa, ya mika wa kowa takwabi daya, sanan ya juya zuwa ga mahaifinsa.

“Mene, babu man share su ne?” Drake ya tambaya.

Mahaifinsa ya juyo zuwa gareshi da rashin yadda, amma kafin yace komai, Thor ya daga murya yayi magana.

“Baba, yi hakuri. Innason nayi Magana da kai!”

“Nace maka ka share---”

“Dan allah, Baba!”

Mahaifinsa ya gwaye idanu yana kallonsa, yana kokwanto. Watakila ya gano ba wasa Thor yakeyi ba, saboda daga karshe, sai yace, “To?”

“Innason nima a gwada ni. Da sauran. Ma rundunan mayaka.”

Sai dariyan yan’uwansa ya taso kawai daga bayansa, shikuma idanuwansa sukayi jajazur mai kuna.

Amma mahaifinsa baiyi dariya bashi; ammaimakon haka, dada zurfafa kallon raininsa yayi.

“Kanason haka?” Sai ya tambaya.

Thor ya girgiza kai da nufin cewa ai.

“Shekaruna goma sha hudu ne. Na cancanta.”

“Mafi karancin shekarun da ake bukata sha hudu ne,” Drake yace da bakance, ta samar kafadansa. “Idon suka dauke ka, zaka zama mafi karancin shekaru. Kana ganin zasu zabi kamanka amadadin mutum kaman ni, da na girme maka da shekaru biyar?”

“Baka da hankali,” Durs yace. “Kuma tunda haka kake.”

Thor ya juyo zuwa garesu. “Ba daku nake Magana ba,” yace.

Ya sake juyowa ga mahaifinsa, wanda har yanzu fuskarsa take daure.

“Baba, dan Allah,” yace. “Abani wannan zarafin kawai. Abinda nake roko kenan kawai. Nasan ni karamin yaro ne, amma zan nuna kaina, a cikin lokaci.”

Sai mahaifinsa ya girgiza kansa.

“Yaro kai ba mayaki bane, ba kaman yan’uwanka kake ba. Kai makiyayi ne. rayuwanka a nan yafi dacewa. Da ni. Za ka sauke hakokin da suka rataya a wuyanka ka kuma sauke su da kyawu. Baikamata mutum yadinga manyan mafarku ba. Ka rungumi kaddara, ka koyi soyayya wa kaddaran.”

Thor ya ji zuciyarsa na tashi yayin da yake kallon rayuwansa na neman ya zube a gaban idannunsa.

Babu, yayi tunani. Haka ba zai taba kasancewa ba.

“Amma Baba---”

“Yimun shuru!” mahaifin ya furta, har muryarsa tabi iska. “Ya ishe ka haka. Gasunan zuwa. Ka bada hanya, kuma ka tabbata ka maida hankalinka a yayin da suke nan.”

Mahaifinsa ya maso ya ture Thor zuwa gefe da hanu daya, Kaman wani abu mara rai da baya son yagani. Cikaken tafin hannunsa ya mari kirjin Thor.

Wani babban kara ya taso, mutanen gari sai kwararo wa sukeyi daga gidajensu, suna ta jeruwa akan hanyoyin garin. Guguwar kura mai tasowa ya gabaci rundunan, bayan dan lokaci kadan su ma suka iso, rabin dozin din amalankun dawakai, suna manyan kara Kaman tsawa daga sama.

Sun shigo gari kaman sojojin gaggawa, suka tsaya kusa da gidan su Thor. Dawakainsu, sunata motsi a wuri daya, suna karan dawakai. Ya dauki lokaci mai tsawo kafin gajimaren kuran da suka tayar ya lafa, sai Thor yayi kokarin zalaman leka kayan kariya da sukasa da makamansu. Bai taba zuwa kusa da yan Silver kamar hakaba, sai haka yasa zuciyarsa nata bugawa.

Mayakin da yake kan magabacin dokin ya sauko. Gashinan, a zahiri, dan rundunan Silver, yana rufe da kayan kariya mai kyalli, wata doguwar takwafi na rataye a kugunsa. Yayi kama da kwatankwacin dan shekaru talatin da motsi, gwarzon namiji, tsiron gasu a fuskansa, tabo a kumatunsa, da kaucecen hanci daga yaki. Ya kasance namiji mafi muhimmacin da Thor ya taba gani, fadinsa daidai na biyun shauran, the yanayin daya nuna cewa shine mai bada ummurni.

Mayakin ya diro kan hanyan kuran, dunduniyansa suna kara a yayinda ya nufi jerin yara mazan.

Sama da kasan kauyen matasa maza da yawa sun tsaya a mike, sunasa sammani. Shiga Silver yakasance rayuwar alfahari, rayuwar yaki, rayuwar a san mutum, rayuwar kasancewa a sama – tare kuma da fili, sarauta, da arziki. Yana nufin mafi kyawun Amarya, zababiyar fili, rayuwar kasancewa a sama. Yana nufin daukaka wa danginka, kuma shiga rundunan shine matakin farko.