Morgan Rice - Een Requiem Voor Prinsen

“Naar de kust,” zei hij wijzend.

De mannen die bij hem waren gingen aan het werk met de snelheid die kwam van een lange training. Terwijl hij dichterbij kwam bekeek de Kraaienmeester de voortgang van de strijd. Hij hoorde het geschreeuw van de stervenden en zag zijn strijdmachten de ene na de andere groep verdedigers overweldigen. Het was duidelijk dat de Weduwe het bevel tot verdediging van haar koninkrijk had gegeven, maar dat was niet goed genoeg.

Ze bereikten de kust, en de Kraaienmeester beende door de strijd alsof hij een wandelingetje maakte. Zijn mannen hielden zich laag, hun musketten geheven terwijl ze om zich heen keken voor dreigingen, maar hij liep rechtop. Hij wist waar zijn vijanden waren.

Al zijn vijanden. Hij kon de macht van dit land al voelen, en hij voelde de beweging terwijl een aantal van de meer gevaarlijke dingen die er zaten op zijn aankomst reageerden. Ze mochten voelen dat hij eraan kwam. Ze mochten vrezen voor wat er komen ging.

Een kleine groep vijandelijke soldaten sprong op vanuit hun schuilplaats achter een omgekeerde boot, en er was geen tijd meer om na te denken, alleen om te handelen. In een soepele beweging trok hij een lang duelleerzwaard en een pistool. Hij schoot een van de verdedigers in het gezicht en stak zijn zwaard door een ander. Hij ontweek een aanval, sloeg met een dodelijke kracht terug, en bleef in beweging.

Voor hen lagen de duinen, en daarachter lag het dorp. Nu kon de Kraaienmeester het geweld horen zonder dat hij zijn dieren nodig had. Hij hoorde met gekletter van zwaarden en het gedonder van musketten en pistolen met zijn eigen oren. Hij zag de mannen met elkaar worstelen. Zijn kraaien lieten hem de plekken zien waar verdedigers knielden of lagen, hun wapens klaar om af te gaan bij alles dat bewoog.

Hij stond daar in het midden en daagde hen uit om op hen te vuren.

“Jullie hebben één kans om te overleven,” zei hij. “Ik heb dit strand nodig, en ik ben bereid jullie ervoor te betalen met jullie levens en die van jullie gezinnen. Leg je wapens neer en vertrek. Of beter, sluit je bij mijn leger aan. Doe het, en je blijft leven. Vecht door, en ik zal ervoor zorgen dat jullie huizen geplunderd worden.”

Hij stond daar, wachtend op een antwoord. Hij kreeg het toen er een schot klonk. De pijn en impact beukte zo hard door hem heen dat hij wankelde en op een knie viel. Maar op dat moment was er teveel dood om hem heen om hem zo makkelijk tegen te houden. De kraaien werden goed gevoed vandaag, en hun kracht zou alles genezen dat hem niet direct doodde. Hij duwde kracht in de wond, die zich sloot terwijl hij weer ging staan.

“Het zij zo,” zei hij, en hij stormde voorwaarts.

Normaal gesproken deed hij dit niet. Het was een dwaze manier van vechten; een oude manier die niets te maken had met goedgeorganiseerde legers of efficiënte tactieken. Hij bewoog met alle snelheid die zijn gave hem gaf, ontwijkend en rennend terwijl hij de afstand verkleinde.

Hij doodde de eerste man zonder te stoppen, boorde zijn zwaard diep door hem heen en rukte het los. Hij trapte de volgende tegen de grond en maakte hem af met een slag van zijn zwaard. Hij griste het musket van de man met een hand van de grond en vuurde, terwijl hij het zicht van zijn kraaien gebruikte om te weten waarheen hij moest richten.

Hij stormde naar voren, in een cluster van mannen die zich achter een zandbarricade hadden verborgen. Tegen zijn trage strijdmachten waren ze misschien genoeg geweest om hen te vertragen en tijd te winnen voor hulptroepen. Tegen zijn wilde aanval maakte het geen verschil. De Kraaienmeester sprong over de zandmuur midden tussen zijn vijanden, en sneed alle kanten op.

Zijn mannen zouden hem volgen wist hij, ook al kon hij het zich niet veroorloven om voor hen door de ogen van zijn kraaien te kijken. Hij had het te druk met het pareren van zwaarden en bijlen, en sloeg met venijnige efficiëntie terug.

Nu waren zijn mannen er. Ze stroomden als het opkomende tij over de zandbarricades heen. Ze stierven daarbij, maar dat was niet belangrijk voor hen, zolang ze maar bij hun leider waren. Het was waar de Kraaienmeester op gerekend had. Ze toonden verrassend veel loyaliteit voor mannen die voor hem weinig meer waren dan kraaienvoer.

Met hun aantallen achter zich duurde het niet lang voor de verdedigingstroepen dood waren, en de Kraaienmeester stuurde zijn mannen richting het dorp.

“Ga,” zei hij. “Slacht ze af voor hun ongehoorzaamheid.”

Hij sloeg de rest van de aankomende troepen nog een paar minuten gade, maar er leken geen andere grote knelpunten meer te zijn. Hij had zijn plek goed gekozen.

Tegen de tijd dat de Kraaienmeester het dorp bereikte, stond het al gedeeltelijk in de fik. Zijn mannen bewogen zich door de straten en staken alle dorpelingen die ze tegenkwamen neer. De meesten dan. De Kraaienmeester zag een van hen een jonge vrouw het dorp uit sleuren, en de soldaat genoot zichtbaar van haar angst.

“Waar ben je mee bezig?” vroeg hij toen hij dichterbij kwam.

De man staarde hem geschokt aan. “Ik… ik zag deze, mijn heer, en ik dacht—”

“Je dacht dat je haar wel voor jezelf kon houden,” maakte de Kraaienmeester zijn zin af.

“Nou, ze zou een goede prijs opleveren op de juiste plek.” De soldaat toonde een glimlach die gemaakt leek om hen beiden deel van een of andere grote samenzwering te maken.

“Ik snap het,” zei hij. “Maar daar had ik geen bevel toe gegeven. Of wel?”

“Mijn heer—” begon de soldaat, maar de Kraaienmeester had al een pistool tevoorschijn gehaald. Hij vuurde van zo’n korte afstand dat het gezicht van de man compleet werd verwoest door de impact. De jonge vrouw naast hem leek te geschokt om zelfs maar te schreeuwen.

“Het is belangrijk dat mijn mannen leren om naar mijn bevelen te handelen,” zei de Kraaienmeester tegen de vrouw. “Er zijn plekken waar ik toesta om gevangenen te nemen, en plekken waar wordt afgesproken dat niemand behalve de begaafden iets wordt aangedaan. Het is belangrijk dat er discipline is.”

De vrouw keek hoopvol, alsof ze, ondanks de plunderingen in het dorp, dacht dat dit allemaal een fout was. Ze bleef zo kijken tot het moment waarop de Kraaienmeester zijn zwaard door haar hart boorde, de steek zeker en snel, waarschijnlijk zelfs pijnloos.

“In dit geval gaf ik je mannen een keus, en zij hebben een keus gemaakt,” zei hij terwijl ze naar het wapen greep. Hij trok het zwaard uit haar lichaam, en ze viel. “Het is een keus die ik een groot deel van dit koninkrijk wil geven. Misschien dat de anderen een meer verstandige beslissing nemen.”

Terwijl de slachting zich voortzette keek hij om zich heen. Hij voelde geen genoegen of ongenoegen, slechts een soort gelijke bevrediging om een taak die volbracht was. Een stap, tenminste. Want dit was tenslotte niets meer dan de bezetting van een dorp.

Er zouden er nog veel meer volgen.

Weduwe Koningin Mary van het Huis van Flamberg zat in de grote zaal van het Assemblee van Aristocraten en probeerde niet te verveeld te lijken op haar troon, terwijl de zogenaamde vertegenwoordigers van haar mensen praatten en praatten.

Normaal gesproken zou het niet uitgemaakt hebben. De Weduwe had zich de kunst om onverstoorbaar en vorstelijk te lijken terwijl de grote facties ruzieden, al lang geleden eigen gemaakt. Normaal gesproken liet ze de populisten en traditionalisten zich uitsloven voor ze begon te spreken. Maar vandaag duurde dat langer dan gewoonlijk, wat betekende dat het altijd aanwezige benauwde gevoel in haar longen steeds erger werd. Als ze dit niet snel afwikkelde, zouden deze dwazen misschien het geheim ontdekken dat ze zo hard verborgen probeerde te houden.

Maar er was geen haast. De oorlog was aangebroken, wat betekende dat iedereen de kans wilde om te spreken. Wat nog erger was, ze wilden antwoorden die ze niet had.