Blake Pierce - Reden om te redden

“Heeft Howard echt iemand vermoord?” vroeg ze. “Hoe weet je dat? Heb je hem opgepakt?”

De drie mannen keken ongemakkelijk rond de tafel. “Nee, niet precies,” zei Finley.

“Het gebeurde gisteravond,” zei Connelly.

Avery zuchtte. Ze had eigenlijk verwacht zoiets op het nieuws of via een bericht van het bureau te horen. Maar toch... De man die ze had leren kennen vanaf de andere kant van een tafel in de gevangenis als ze zijn advies en raad zocht, leek niet meer in staat iemand te vermoorden. Het was vreemd... Ze kende hem goed uit haar verleden als advocaat en wist dat hij in staat was iemand te vermoorden. Hij had het talloze keren gedaan; er waren elf moorden aan zijn dossier gekoppeld toen hij naar de gevangenis ging en er werd gespeculeerd dat er nog veel meer aan hem konden worden toegeschreven als er iets meer bewijs was geweest. Maar toch was er iets in het nieuws dat haar schokte ondanks dat het volkomen normaal klonk.

“We weten zeker dat hij het is?” vroeg ze.

Connelly werd meteen ongemakkelijk. Hij slaakte een zucht en stond op uit zijn stoel en begon te ijsberen.

“We hebben geen harde bewijzen. Maar het was een universiteitsmeisje en de moord was gruwelijk genoeg om ons te laten denken dat het Randall was.”

“Is er al een dossier opgemaakt?” vroeg ze.

“Het wordt nu in elkaar gestoken en...”

“Mag ik het zien?”

Opnieuw deelden Connelly en O’Malley een onzekere blik. “Je hoeft hier niet te diep op in gaan,” zei Connelly. “We hebben je gebeld omdat je deze gek beter kent dan wie dan ook. Het was niet de bedoeling dat je deze zaak op je zou nemen. Je moet nu al te veel doorstaan.”

“Ik waardeer het medeleven. Zijn er foto’s van een plaats delict die ik kan zien?”

“Ja,” zei O’Malley. “Maar ze zijn behoorlijk gruwelijk.”

Avery zei niets. Ze was al een beetje nijdig dat ze haar zo dringend hadden opgeroepen maar haar met fluwelen handschoenen behandelden.

“Finley, kun je in mijn kantoor het materiaal dat we hebben gaan halen?” vroeg Connelly.

Finley stond op, zo gehoorzaam als altijd. Avery zag hem gaan en realiseerde zich dat de twee weken die ze in onzekere rouw had doorgebracht veel langer leken dan slechts twee weken. Ze hield van haar werk en ze had het hier echt gemist. Alleen al het feit dat ze in de buurt van een goed team was, was al een stimulans voor haar stemming, al was het maar om O’Malley en Connelly te helpen.

“Hoe gaat het met Ramirez?” vroeg Connelly. “Het laatste wat ze me erover zeiden was twee dagen geleden en dat was nog steeds hetzelfde.”

“Nog steeds hetzelfde,” zei ze met een vermoeide glimlach. “Geen slecht nieuws, geen goed nieuws.”

Ze vertelde bijna over de ring die de verpleegsters in zijn zak hadden gevonden, de verlovingsring die Ramirez haar had willen geven. Misschien zou dat hen helpen te begrijpen waarom ze zo dicht bij de rechercheur stond en ervoor had gekozen de hele tijd aan zijn zijde te blijven.

Voordat het gesprek verder kon gaan, kwam Finley terug in de kamer met een dossiermap die niet veel bevatte. Hij legde het voor haar neer en Connelly knikte ter goedkeuring.

Avery opende de map met foto’s en bekeek ze. Er waren er in totaal zeven en O’Malley had niet overdreven. De foto’s waren behoorlijk alarmerend.

Er was overal bloed. Het meisje was in een steeg gesleurd en tot haar ondergoed uitgekleed. Haar rechterarm leek gebroken te zijn. Ze had blonde haren, hoewel het meeste ervan met bloed was bedekt. Avery zocht naar schotwonden of steekwonden maar zag er geen. Het was pas toen ze de vijfde foto bekeek met een close-up van het gezicht van het meisje die de methode van de moord onthulde.

“Nagels?” vroeg ze.

“Ja,” zei O’Malley, “En voor zover we kunnen zien, werden ze met zoveel precisie en kracht gebruikt dat het een van die pneumatische spijkerpistolen moet zijn geweest. De forensische dienst werkt eraan, dus we kunnen alleen maar het verloop van dit alles speculeren. We denken dat het eerste schot haar net achter het linkeroor trof. Het moet van op een afstand zijn geschoten omdat het niet helemaal doorboorde. Het heeft de schedel doorboord, maar dat is alles wat we nu weten.”

“En als dat niet de spijker is waardoor ze stierf,” zei Connelly, “was het zeker degene die in een hoek onder haar kaak binnenkwam. Hij scheurde door de onderkant van haar mond, ging schuin door de bovenkant van haar mond en scheurde door haar neus naar haar hersenen.”

Het betrokken geweld doet klinken als Howard Randall, dacht Avery. Dat valt niet te ontkennen.

Toch waren er andere dingen op de foto die niet overeenkwamen met wat ze wist over Howard Randall. Ze bestudeerde de beelden en ontdekte dat ondanks alle zaken die ze had gezien, deze foto’s tot de meest bloedigere en verontrustende behoorden.

“Dus wat moeten jullie precies van mij weten?”

“Zoals ik al zei... Jij kent deze kerel behoorlijk goed. Op basis van wat je weet, wil ik weten waar hij zou kunnen zijn. Ik denk dat het duidelijk is dat hij hier in de stad verblijft op basis van deze moord.”

“Is het niet gevaarlijk om gewoon ervan uit te gaan dat dit het werk van Howard Randall is?”

“Twee weken nadat hij uit de gevangenis is ontsnapt?” vroeg Connelly. “Nee. Ik zou zeggen dat het vrij goed overeenkomt en dat het duidelijk het werk van Howard Randall is. Moet je de foto’s van zijn vorige moorden nog eens bekijken?”

“Nee,” zei Avery met een beetje venijn. “Het is oké.”

“Dus wat kun je ons vertellen? We hebben nu twee weken gezocht en we hebben nog niets.”

“Ik dacht dat je zei dat je me hier nog niet op wilde hebben.”

“Ik heb je advies en hulp nodig,” zei Connelly.

Er was iets hieraan dat haar bijna beledigend overkwam, maar ze zag het nut niet in om hem tegen te spreken. Bovendien zou ze zich zo op iets anders kunnen concentreren dan op de toestand van Ramirez.

“Elke keer als ik met hem sprak, gaf hij me nooit zomaar een duidelijk antwoord. Het was altijd een soort raadsel. Hij deed het om met me te rotzooien, me te laten werken voor het antwoord. Hij deed het ook gewoon om plezier van zijn kant te hebben. Ik denk eerlijk gezegd dat hij me als een soort bekende zag. Niet echt een vriend. Maar iemand met wie hij op intellectueel niveau heen en weer kon praten.”

“En hij heeft je nooit kwalijk genomen voor dat drama toen je nog advocate was?”

“Wat zou hij me kwalijk nemen?” vroeg ze. “Ik heb hem vrij gekregen... Een vrij man. Je moet weten dat hij zichzelf nadien heeft aangegeven. Hij vermoordde opnieuw iemand alleen om te laten zien hoe incompetent ik was.”

“Maar die bezoekjes die je hem in de gevangenis hebt gebracht... Was hij daar blij mee?”

“Ja. En eerlijk gezegd heb ik het nooit begrepen. Ik denk dat het met respect te maken had. En hoe stom het ook klinkt, ik denk dat er een deel van hem is dat altijd spijt had van die laatste moord, dat hij me voor schut heeft gezet.

“En heeft hij daar ooit over gepraat tijdens een van je bezoeken?” vroeg O’Malley.

“Nee. Hij voelde zich daar op zijn gemak. Niemand belazerde hem. Iedereen had zo’n raar soort respect voor hem. Angst misschien. Hij was daar als het ware een koning.”

“Waarom zou hij dan ontsnappen?” vroeg Connelly.

Avery wist waar hij naartoe wilde, wat hij haar probeerde te laten zeggen. En in feite was het logisch. Howard zou alleen ontsnappen als hij buiten de gevangenis iets te doen had. Een paar onafgemaakte zaken. Of misschien verveelde hij zich gewoon.

“Hij is een slimme man,” zei Avery. “Erg slim. Misschien wilde hij gewoon opnieuw worden uitgedaagd.”

“Of opnieuw vermoorden,” zei Connelly en wees vol walging naar de foto’s.

“Zou kunnen,” gaf ze toe. Ze keek vervolgens naar de foto’s. “Wanneer werd ze gevonden?”