Sophie Love - Was het maar voor altijd

Terwijl ze Chantelle de kamer uit leidde, knipoogde ze naar Serena. Haar vriendin bloosde, duidelijk beschaamd over hoe doorzichtig haar gevoelens waren.

“Waar is je vader?” Vroeg Emily aan Chantelle terwijl ze met haar mee naar boven liep.

Ze had verwacht dat Daniel tijdens de zangles van Chantelle in de woonkamer zou zijn, maar hij had zichzelf opnieuw onzichtbaar gemaakt. Ze maakte zich zorgen dat hun ontmoeting met Richard er iets mee te maken had, dat hij misschien twijfels had.

Maar toen merkte ze de blik op het gezicht van Chantelle, een ondeugend soort grijns . en ze kon vertellen dat het kleine meisje iets wist dat ze niet wilde vertellen. Haar maag kriebelde bij de gedachte dat ze op het punt stond het slachtoffer te worden van een grap.

“Chantelle,” zei Emily vermanend. “Vertel me waar je vader is en wat hij van plan is.”

Chantelle schudde haar hoofd. “Ik vertel niks. Maar je zal er snel achterkomen.”

Ze bereikten de overloop en Emily zette zich schrap, in de verwachting dat Daniel ergens vandaan tevoorschijn zou springen om haar aan het schrikken te maken. In plaats daarvan was het enige dat Emily opviel dat het vreemde dansende licht van kaarsen door de spleet onder haar slaapkamerdeur scheen en er parfum-achtige geur in de lucht hing.

“Wat is dat?” Zei ze verward.

Chantelle giechelde. Op dat moment vloog de slaapkamerdeur open en daar stond Daniel. Niet griezelig verkleed of met een bord gevuld met slagroom in zijn hand om in haar gezicht te duwen, maar in zijn pyjama.

“Deze kant op,” zei hij, terwijl hij Emily gebaarde de slaapkamer binnen te gaan.

Ze fronste verbijsterd. “Maar Chantelle heeft nog een verhaaltje nodig voordat ze naar bed gaat en …”

Chantelle onderbrak haar en gaf haar een duwtje. “Serena gaat me naar bed brengen. Het is allemaal geregeld. Maak je geen zorgen.”

Emily schudde verward haar hoofd. “Is het allemaal geregeld? Wat is er allemaal geregeld?”

“Je date!” Kondigde Chantelle aan.

Op dat moment verscheen Serena achter haar en liep stilletjes de trap op.

“Heb jij dit gedaan?” Emily lachte.

Serena hield slechts een vinger op haar lippen. Ze duwde Chantelle zachtjes naar haar kamer en liet Emily alleen in de gang staan, met Daniel voor haar.

Hij stak zijn hand uit, palm omhoog. Emily glimlachte en legde haar hand in de zijne.

Hij leidde haar zwijgend door de grote slaapkamer naar hun badkamer. Daar zag Emily dat hij een bubbelbad klaar had gemaakt. Langs de rand stonden geurkaarsen. Er stond een kom verse aardbeien en er waren twee glazen champagne.

“Wat is dit allemaal?” Vroeg Emily, ontroerd.

“Ik dacht dat we wel wat tijd voor ons tweeën konden gebruiken,” zei Daniel. “Om te ontspannen en even niet na te denken over de zware dingen.”

Emily kuste hem hartstochtelijk. “Bedankt, het is perfect,” zei ze.

Terwijl Emily zich uitkleedde en in het hete, bubbelende water zonk, voelde ze al haar zorgen van de afgelopen dagen van haar afglijden. Het enige dat op dat moment voor haar bestond, was Daniel. En ze voelde zich gelukkiger dan ooit.

De dagen die volgden werden gevuld met telefoontjes met Richard Goldsmith, het zorgen voor Trevor, gesprekken over de bruiloft en over het runnen van de herberg. Hoewel Emily dankbaar was dat alles in beweging was, merkte ze ook dat ze steeds meer overspoeld en overweldigd voelde.

Tot haar verrassing en grote opluchting bevond Emily zich op een avond in de woonkamer. Chantelle was bij het raam aan het tekenen, Daniel was de open haard aan het aansteken en de honden lagen uitgestrekt op het vloerkleed. Het voelde geruststellend en vertrouwd aan.

Pas nu in deze ontspannen sfeer herinnerde Emily zich de tekeningen van de architect die Trevor de dag na Thanksgiving aan haar had gegeven. Ze was zo geschrokken toen ze deze voor het eerst had gezien dat ze hem terzijde had gelegd, omdat ze zich nog niet helemaal klaar voelde om de emotionele reactie aan te gaan die ze zouden kunnen veroorzaken. Maar ze besloot om nu toch een kijkje te nemen, om die band met haar vader te voelen, om meer vergeten herinneringen naar boven te laten komen.

Ze spreidde de bouwplannen uit op de salontafel, het papier voelde aan als wasachtig bakpapier. Ze keek neer op de tekening, getekend in dunne potloodlijnen en met een hoekige precisie. Elke verdieping van het huis was apart en naast elkaar getekend, verbonden door een gekartelde lijn die de trap vertegenwoordigde. De dubbele binnenmuren en de geheime trap die van de derde verdieping naar het dak voerde waren er ook op aangegeven. En de balzaal, afgesloten en verborgen door de vreemde gang. Emily zag dat nu ze de bouwtekeningen bekeek, de balzaal ooit een heel andere vorm had gehad en dat die kleine, vreemde gang de verbinding was geweest die het met het hoofdgebouw verbond. Ze vroeg zich af of het besluit van haar vader om de de ruimtes te verbinden met een smalle gang met verlaagd plafond een soort van persoonlijke grap was, of dat het een symbool was voor zijn verwrongen geest.

Toen viel Emily nog iets anders op. Ze had net de woonkamer (de ruimte waarin ze nu zaten) op de bouwtekening gelokaliseerd en merkte ineens op dat er nog een andere gang was, geen kleine spichtige zoals die naar de balzaal leidde, maar een enorme grote, bijna zo breed als de woonkamer, en die de verbinding vormde van een bijgebouw met de woonkamer.

Emily sprong op alsof ze door een wesp gestoken was, en keek geschrokken om zich heen.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Daniel, en draaide zijn hoofd van het nu laaiende vuur in de haard naar haar toe.

Chantelle keek op van haar tekening en bestudeerde het gezicht van Emily. Maar Emily was te verbijsterd om iets uit te brengen. Ze liep snel naar de verre muur en plaatste haar vingers tegen het behang. Het grootste deel van de herberg was gerenoveerd toen ze hier was gaan wonen, maar het behang in deze kamer niet. Het was in een te goede staat geweest om vervanging te rechtvaardigen, en omdat het origineel was voelde het misdadig om het zonder reden te verwijderen. Nu realiseerde ze zich dat die beslissing nog vele maandenlang de geheimen van haar vader had verborgen.

“Emily, wat ben je aan het doen?” Vroeg Daniel bedenkelijk terwijl hij naast haar ging staan.

“Kijk naar de bouwtekening!” Emily snakte naar adem. “Op de tafel. Er is hier nog een kamer.”

Daniel's ogen werden groot van verbazing. Hij deed wat ze gevraagd had, liep snel naar de salontafel en bekeek de bouwtekening totdat hij de bron van Emily's verrassing had gevonden.

Inmiddels was Chantelle van haar stoel opgesprongen om mee te doen. Ze leek opgewonden. Een geheime kamer was een fantasie voor ieder kind van haar leeftijd.

Emily streek met haar vingers langs de hele muur, op zoek naar een naad of een kier die zou kunnen aangeven waar de deur verborgen was.

“Hij moet achter de planken schappen zitten!” Zei Daniel, opkijkend van de tekening op de tafel. “Ik heb me altijd afgevraagd waar die extra uitbreiding aan de zijkant van het huis toe diende. Ik ging er gewoon vanuit dat het de buitenste funderingsmuur of zoiets was, er zijn tenslotte zoveel eigenaardigheden aan dit huis. Ik vroeg het me wel af. Maar dit verklaart alles.”

De schappen die hij bedoeld had waren momenteel gevuld met boeken en sierbordjes. Emily begon ze haastig van de schappen af te halen en gaf de boeken aan Chantelle zodat zij die in stapeltjes op de tafel en op de vloer kon leggen. Daniel hielp met het verwijderen van de meer fragiele items waarvan Emily dacht dat haar trillende handen deze zouden laten vallen.

Toen ze eenmaal alle spulletjes hadden weggehaald, was het tijd om de grote houten planken te verwijderen. Ze waren gemaakt van oude spoorbielzen, elk met een gewicht van een ton. Na wat gekreun en inspanning stonden ze naar een nu lege nis te staren.