Blake Pierce - In de gaten

Haar stem vervaagde.

Nu zijn de dingen heel anders, dacht ze.

Hintz fronste opnieuw.

‘Nou, ik hoop dat je in de toekomst beter nadenkt. Vooral als je te veel gedronken hebt.’

Riley’s ogen werden groot.

‘Ik heb maar één glas wijn gedronken,’ zei ze.

Hintz keek haar met samengeknepen ogen aan. Ze zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij dacht dat ze loog. De andere meisjes moeten wel hebben toegegeven dat ze veel hadden dronken en hij ging ervan uit dat Riley dat ook had gedaan.

Ze verafschuwde zijn houding, maar ze zei snel tegen zichzelf dat wat Hintz van haar dacht nu niet uitmaakte. Het zou stom en kleingeestig van haar zijn om er kwaad over te worden.

Hintz bleef dingen noteren en zei: ‘Dat is alles, voor nu. Je moet je aan dezelfde regels houden als alle anderen op de campus. Blijf vannacht in je kamer. Ga niet van de campus af totdat je een andere melding krijgt. Misschien willen we je binnenkort meer vragen stellen.’

Riley schrok vreemd genoeg.

Was dit het? vroeg ze zich af.

Was de ondervraging echt afgelopen?

Omdat ze zelf zeker nog vragen had, ook al had Hintz die niet.

Eén vraag in het bijzonder was in haar hoofd opgekomen sinds ze Rhea’s lichaam ontdekt had. Ze herinnerde zich dat ze Rhea’s schemerige kamer binnenstapte en haar doorgesneden keel en haar wijd open ogen zag, maar ze was niet gestopt om echt goed naar haar lichaam te kijken.

Met een haperende stem zei ze tegen Hintz...

‘Zou u me kunnen vertellen... weet u...’

Ze realiseerde zich plotseling hoe moeilijk het zou zijn om de vraag te stellen.

Ze vervolgde: ‘Voordat ze stierf... voordat ze vermoord werd... was Rhea...?’

Ze kon zichzelf er niet toe brengen om het woord te zeggen...

Verkracht.

En aan de lege gezichtsuitdrukking van Hintz kon Riley zien dat hij echt niet begreep wat ze probeerde te vragen.

Gelukkig begreep agent Frisbie het wel.

Ze zei: ‘Ik kan het niet met zekerheid zeggen, de patholoog-anatoom is nog steeds onderweg. Maar ik denk niet dat ze seksueel misbruikt is. Het leek er voor mij op dat haar kleren tijdens de aanval niet verstoord zijn.’

Riley ademde iets gemakkelijker en gaf Frisbie een blik van stille dankbaarheid.

De vrouw knikte lichtjes en Riley verliet de keuken.

Terwijl Riley de gemeenschappelijke ruimte uitliep, vroeg ze zich opnieuw af wat de andere meisjes Hintz hadden verteld. Bijvoorbeeld of Rhea het café alleen had verlaten of niet. Wisten ze iets over wat er met Rhea was gebeurd dat Riley niet wist? Ze waren tenslotte bij haar geweest tot ze had besloten om te vertrekken.

Toen Riley door de gang liep, zag ze dat de campuspolitie buiten Rhea’s kamerdeur stond, die nu met politielint af was gezet. Ze huiverde bij de gedachte dat het lichaam van Rhea daar nog steeds lag, in afwachting van de komst van de patholoog-anatoom. Riley kon zich moeilijk voorstellen dat er ooit nog iemand in die kamer zou slapen, maar het zou natuurlijk niet voor altijd leeg blijven.

Riley opende de deur naar haar kamer, die van binnen donker was, behalve het licht dat vanuit de gang naar binnen viel. Ze zag Trudy zich in haar bed met haar gezicht naar de muur draaien.

Ze is nog wakker, dacht Riley.

Misschien konden ze nu praten en kon Riley wat antwoorden op haar vragen krijgen.

Riley sloot de deur en ging op haar eigen bed zitten en zei: ‘Trudy, ik vroeg me af of we misschien over onze ondervragingen konden praten.’

Met haar gezicht nog steeds naar de muur gedraaid, antwoordde Trudy...

‘We mogen er niet over praten.’

Riley schrok van de scherpe, ijzige toon van Trudy’s stem.

‘Trudy, ik denk niet dat dat waar is, althans niet meer. Hintz heeft zoiets tegen mij niet gezegd.’

‘Ga gewoon slapen,’ zei Trudy.

Trudy’s woorden sneden pijnlijk door Riley. En plotseling, voor het eerst, voelde Riley tranen in haar ogen opwellen en een snik steeg vanuit haar keel omhoog.

Het was al erg genoeg dat Rhea op brute wijze vermoord was.

Nu was haar beste vriendin boos op haar.

Riley ging onder de dekens liggen. Tranen liepen over haar gezicht toen er iets in haar begon te dagen...

Haar leven was voor altijd veranderd.

Ze kon zich nog niet voorstellen hoe.

De volgende ochtend zat Riley, samen met andere somber uitziende studenten in het auditorium van de universiteit. Hoewel de algemene gemoedstoestand van de campus nogal down was, vroeg ze zich toch af of iedereen zich zo ellendig voelde als zij. Ze vond dat een aantal van hen er eerder geërgerd dan verdrietig uitzagen. Een paar studenten leken nerveus, alsof ze bang waren van elke beweging om hen heen.

Hoe komen we ooit over zoiets heen? vroeg ze zich af.

Maar natuurlijk had niet iedereen een goede band met Rhea gehad. Niet iedereen had haar gekend. Ze zouden zeker geschokt zijn bij de gedachte aan een moord op de campus, maar voor velen van hen zou het niet persoonlijk zijn.

Voor Riley was het persoonlijk. Ze kon de afschuw niet van zich afschudden die haar had getroffen bij het zien van Rhea’s...

Ze kon zichzelf niet laten denken aan de woorden die ze nodig had. Ze kon haar vriendin nog niet als een lijk beschouwen, ondanks wat ze gisteravond had gezien.

De bijeenkomst van de campus leek vandaag volledig losgekoppeld van wat er was gebeurd. Het leek zich ook voor eeuwig voort te slepen, waardoor ze zich nog slechter voelde.

Chef Hintz was net klaar met het geven van een strenge preek over veiligheid op de campus en beloofde dat de moordenaar snel gepakt zou worden en nu ging rector Trusler maar door en door over hoe het hier op de Lanton University weer normaal zou worden.

Veel succes ermee, dacht Riley.

De lessen van vandaag waren geannuleerd, zei Trusler, maar ze zouden op maandag hervat worden. Hij zei dat hij het begreep als sommige studenten zich misschien niet klaar voelden om zo snel weer naar de lessen te gaan en ook als sommigen misschien een paar dagen naar huis wilden om bij hun familie te zijn en dat de schoolbegeleiders klaar stonden om iedereen met dit vreselijke trauma te helpen, en... en... en...

Riley sloot zich af en onderdrukte een geeuw terwijl de rector ernstig door ratelde, zonder iets nuttigs te zeggen wat haar betreft. Ze had gisteravond nauwelijks geslapen. Ze was net in slaap gevallen toen het team van de patholoog-anatoom luidruchtig arriveerde. Vervolgens stond ze in stil afgrijzen in haar deuropening te kijken terwijl het team een met een laken bedekte vorm op een brancard wegvoerde.

Natuurlijk, dacht ze, kan dat niet iemand zijn die uren geleden nog lachte en danste. Dat kan niet echt Rhea zijn.

Riley had daarna helemaal niet meer geslapen. Ze kon niet anders dan jaloers zijn op Trudy, die de hele nacht buiten westen leek te zijn. Waarschijnlijk, vermoedde Riley, van alle alcohol die ze eerder had gedronken.

Vanmorgen vroeg had de studenten-assistent deze bijeenkomst via de intercom aangekondigd. Trudy had nog in bed gelegen toen Riley vertrok. Toen Riley naar de bijeenkomst was gekomen, had ze Trudy nergens in het auditorium gezien.

Riley keek nu rond, maar zag haar nog steeds niet. Misschien lag ze nog in bed.

Ze mist niet veel, dacht Riley.

Ze zag Heather, Rhea’s huisgenoot ook nergens. Maar Gina en Cassie zaten een paar rijen voor haar. Ze hadden Riley rakelings gepasseerd op weg naar de bijeenkomst, blijkbaar nog steeds boos op haar, omdat ze hun namen aan de politie had gegeven.

Gisteravond had Riley begrepen waarom ze zich zo zouden voelen, maar nu begon het kinderachtig te lijken. Het was ook ontzettend pijnlijk. Ze vroeg zich af of haar vriendschappen zich ooit zouden herstellen.

Op dit moment leek dat ‘normaal’ waar de rector over sprak voor altijd verdwenen.