Blake Pierce - Wachten

Riley probeerde maar een lach op haar gezicht te houden toen ze aan tafel gingen voor het avondeten. Ze wilde blij zijn voor hem.

Eindelijk vroeg Ryan…

“Jemig, moet je mij nou horen praten. Hoe ging het met jou? Hoe was jouw dag?”

Riley slikte hard.

“Het had beter gekund,” zei ze. “Eerlijk gezegd was het behoorlijk slecht.”

Ryan reikte over de tafel en pakte haar hand met een oprecht bezorgde blik.

“Dat spijt me,” zei hij. “Wil je erover praten?”

Riley vroeg zich af of ze zich beter zou voelen als ze erover sprak.

Nee, ik ga er alleen maar van huilen.

Trouwens, Ryan zou er misschien niet zo blij mee zijn dat ze vandaag daadwerkelijk het veld was ingegaan. Ze waren er beiden zeker van geweest dat ze haar opleiding veilig binnenshuis zou volgen. Niet dat ze nu in enig gevaar was geweest…

“Ik ga er liever niet teveel op in,” zei Riley. “Maar ken je Special Agent Crivaro nog, de FBI man die toen in Lanton mijn leven gered heeft?”

Ryan knikte.

Riley vervolgde, “Nou, het is de bedoeling dat hij mijn mentor is. Maar nu twijfelt hij eraan of ik wel in het programma thuishoor. En…ik twijfel denk ik ook. Misschien was het verkeerd om hieraan te beginnen.”

Ryan kneep haar in de hand en zei niets.

Riley hoopte dat hij iets zou zeggen. Maar wat wilde ze dat hij zei?

Wat verwachtte ze dat hij zei?

Per slot van rekening was Ryan er vanaf het eerste begin lauwtjes geweest over Riley in het programma zat. Hij zou er waarschijnlijk niet rouwig over zijn als ze uit het programma stapte – of eruit getrapt werd.

Uiteindelijk zei Ryan, “Hoor eens, misschien is dit gewoon niet de juiste tijd voor jou om hieraan te beginnen. Ik bedoel, je bent zwanger, we zijn hier net aan het intrekken, en ik ben net bij Parsons en Rittenhouse begonnen. Misschien moet je gewoon even wachten tot –“

“Wachten tot wanneer?” zei Riley. “Tot ik een moeder ben die een kind aan het opvoeden is? En hoe ga ik dat dan aanpakken?”

Ryans ogen verwijdden zich bij Riley’s bittere toon. Zelfs Riley schrok van de klank van haar eigen stem.

“Sorry,” zei ze. “Het had er niet zo uit moeten komen.”

Ryan sprak zacht, “Riley, je wordt een moeder die een kind opvoedt. We worden ouders. Het is een realiteit waar we beiden mee gaan moeten omgaan, of je deze zomer op de opleiding blijft of niet.”

Nu viel het Riley pas echt zwaar niet te huilen. De toekomst leek zo onkenbaar en mysterieus.

Ze vroeg, “Wat moet ik dan doen als ik niet in het programma zit? Ik kan toch niet de hele dag in dit appartement rondhangen.”

Ryan haalde kort zijn schouders op.

“Nou, je kan altijd een baan zoeken om met de kosten te helpen. Misschien een flexbaantje, iets waar je gewoon weg kan als je er genoeg van hebt. Je hebt je hele leven nog voor je. Er is nog meer dan genoeg tijd om erachter te komen wat je echt wilt doen. Maar op een gegeven moment kan het zijn dat ik succesvol genoeg ben dat jij helemaal niet hoeft te werken als je dat niet wilt.”

Ze waren beiden even stil.

Toen zei Riley, “Dus vind je dat ik moet opstappen?”

“Het gaat er niet om wat ik ervan vind,” zei Ryan. “Het is jouw keuze. En wat je ook beslist, ik doe mijn best om je te steunen.”

De rest van de maaltijd zeiden ze niet veel meer. Na het eten keken ze een tijdje TV. Riley kon haar aandacht er niet helemaal bij houden. Ze bleef maar denken aan wat Agent Crivaro gezegd had…

“Jij moet erover nadenken of je wel goed genoeg bent om in dit programma te blijven. Hoe meer Riley erover nadacht, hoe meer twijfel en onzekerheid er opborrelde.

Ze had tenslotte niet alleen met haarzelf rekening te houden. Er was ook Ryan, de baby, en zelfs Agent Crivaro.

Ze herinnerde zich iets anders dat haar eventuele mentor gezegd had…

“Ik heb een hoop moeite moeten doen om jou in dit programma te kunnen krijgen.” En het zou het er hem niet gemakkelijker op maken om haar in het programma te blijven houden. Hij zou waarschijnlijk veel te stellen hebben met collega’s die vonden dat Riley daar niet thuishoorde, vooral niet als ze niet aan zijn verwachtingen voldeed.

En vandaag had ze zeker niet aan zijn verwachtingen voldaan.

Uiteindelijk ging Ryan douchen en toen naar bed. Riley bleef op de bank zitten malen over haar keuzes.

Eindelijk pakte ze een notitieblok en begon een ontslagbrief te schrijven aan Hoke Gilmer, de opleidingssupervisor. Ze was verrast hoeveel beter ze zich voelde tijdens het schrijven van de brief. Toen ze aan het eind kwam voelde het alsof een last van haar was afgevallen.

Dit is de juiste keuze, dacht ze.

Ze bedacht dat ze morgenochtend vroeg zou opstaan, Ryan over haar beslissing in zou lichten, haar brief op zijn computer zou typen, het dan printen en versturen met de ochtendpost. Ook zou ze Agent Crivaro bellen. Hij zou vast opgelucht zijn.

Toen ging ze naar bed, en voelde zich stukken beter. Ze viel gemakkelijk in slaap.

Riley was op weg naar het J.Edgar Hoovergebouw.

Wat doe ik hier? vroeg ze zich af.

Toen bemerkte ze het notitieblok in haar hand, waarin haar brief geschreven stond.

Oh ja, besefte ze.

Ik ging hier om dit persoonlijk aan Agent Gilmer te overhandigen.

Ze ging drie verdiepingen omlaag met de lift, en toen naar de hoorzaal waar de stagiaires gisteren bijeen waren gekomen.

Tot haar schrik zaten alle stagiaires in de hoorzaal, en bekeken haar met argusogen. Agent Gilmer stond vooraan de zaal, en keek naar haar met zijn armen over elkaar.

“Wat wil je, Sweeney?” vroeg Gilmer. Hij klonk een stuk strenger dan toen hij gisteren de groep had toegesproken.

Riley blikte naar de stagiaires die haar in stilte met beschuldigende blikken aanstaarden. Toen zij ze tegen Gilmer, “Ik zal u niet lang ophouden. Ik wilde u alleen dit geven.”

Ze gaf hem het gele notitieblok.

Gilmer deed zijn leesbril omhoog om naar het notitieblok te kijken.

“Wat moet dit voorstellen?” vroeg hij.

Riley deed haar mond open om te zeggen…

“Het is mijn ontslagbrief van het programma.”

Maar in plaats daarvan kwamen er andere woorden uit haar mond…

“Ik, Riley Sweeney, zweer dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten zal handhaven en verdedigen…”

Ik ben de FBI-eed aan het opzeggen.

En het bleek dat ze zichzelf niet kon tegenhouden.

“…dat ik altijd getrouw en toegewijd aan deze zal zijn…”

Gilmer wees naar het notitieblok en vroeg weer…

“Wat moet dit voorstellen?”

Riley wilde nog steeds uitleggen wat het echt was, maar de woorden van de eed bleven er maar uitstromen…

“…Ik doe dit uit vrije wil, zonder mentaal voorbehoud of fraude tot doel…”

Gilmers gezicht begon te transformeren in dat van een ander.

Het was Jake Crivaro, en hij leek boos. Hij wuifde het notitieblok voor haar gezicht.

“Wat is dit?” snauwde hij.

Riley was verbaasd te zien dat er helemaal niets op geschreven was.

Ze hoorde de andere stagiaires luid roezemoezen. Ze spraken allemaal dezelfde eed maar in een verward kluwen van stemmen.

Intussen naderde ze het einde van de eed…

“…Ik zal juist en toegewijd de taken vervullen van het ambt dat ik nu zal betreden. Zo helpe mij God Almachtig.”

Crivaro leek nu woest te zijn.

“Wat is dit verdomme?” zei hij, wijzend naar het lege gele papier.

Riley probeerde het hem te vertellen, maar de woorden kwamen er niet uit.

Riley’s ogen vlogen open toen ze een onbekend zoemend geluid hoorde.

Ze lag in bed naast Ryan.

Het was een droom, realiseerde ze zich.

Maar de droom betekende zonder twijfel iets. Sterker nog, het betekende alles. Ze had een eed gezworen, en ze kon er niet op terugkomen. Dat betekende dat ze geen ontslag kon nemen van het programma. Het was geen juridisch probleem. Het was persoonlijk. Het was een principekwestie.