Blake Pierce - Wachten

Het kwam ook in Riley op dat, in tegenstelling tot Ryan of John, zij niet echt veel te zeggen had over haar toekomstdromen.

Wat zegt dat over me? Vroeg ze zich af.

Uiteindelijk begon ze te praten over haar ontluikende relatie met Ryan, en hoe ze zich net gisteren verloofd hadden – hoewel ze niet vermeldde dat ze zwanger was. Ze merkte geen bijzondere verandering in Johns gedrag.

Hij is duidelijk gewoon van nature charmant, dacht ze.

De gedachte dat ze de verkeerde conclusie had getrokken luchtte haar op, evenals het feit dat hij helemaal niet met haar had geflirt.

Hij was een aardige vent, en ze keek ernaar uit hem beter te leren kennen. Sterker nog, ze was er vrij zeker van dat John en Ryan het met elkaar zouden kunnen vinden. Misschien konden ze binnenkort een keer met z’n allen afspreken.

Toen de stagiaires klaar waren met hun maaltijd, verzamelde Hoke Gilmer hen en bracht hen een paar verdiepingen lager naar de grote kleedkamer die tijdens de periode van de tien weken hun hoofdkwartier zou zijn. Een jongere agent die Gilmer assisteerde wees elk van de stagiaires een kluisje toe. Toen gingen de stagiaires aan tafels en stoelen in het midden van de kamer zitten, en de jongere agent begon mobiele telefoons uit te delen.

Gilmer legde uit, “Binnenkort is het de eenentwintigste eeuw, en de FBI houdt er niet van om achter te lopen op de meest recente technologie. Dit jaar geven we geen pagers uit. Misschien hebben sommige van jullie al mobiele telefoons, maar we willen jullie een aparte geven om te gebruiken voor de FBI. Er zitten instructies in jullie orientatiepakket.”

Toen lachte Gilmer terwijl hij toevoegde, “Ik hoop maar dat jullie deze gemakkelijker kunnen leren gebruiken dan ik.”

Een paar van de stagiaires lachten mee terwijl ze naar hun nieuw speelgoed grepen.

Riley’s telefoon voelde raar en klein in haar hand. Ze was gewend aan grotere huistelefoons en had nog niet eerder een mobiele telefoon gebruikt. Hoewel ze computers had gebruikt in Lanton, en sommige van haar vrienden mobiele telefoons hadden, had zij er nog steeds geen. Ryan had al zowel een computer als een mobiele telefoon, en hij plaagde Riley soms met haar ouderwetse gebruiken.

Ze vond dat niet zo leuk. In werkelijkheid was de enige reden waarom ze geen computer of mobiele telefoon had dat ze het niet kon betalen.

Deze leek bijna precies op die van Ryan – heel simpel, met een klein scherm voor tekstberichten, een nummerblok en maar drie of vier andere knopjes. Toch was het een raar gevoel te beseffen dat ze niet eens wist hoe ze er een normaal telefoongesprek mee kon maken. Ze wist dat het ook heel vreemd zou zijn om constant per telefoon bereikbaar te zijn, waar ze ook was.

Ze herinnerde zichzelf eraan…

Ik begin een heel nieuw leven.

Riley merkte een groep van officieel-uitziende mensen op, voornamelijk mannen, die net de kleedkamer waren binnengekomen.

Gilmer zei, “Ieder van jullie zal tijdens jullie weken hier meelopen met een ervaren special agent. Ze zullen beginnen met jullie hun eigen specialisaties te leren – misdaadgegevens analyseren, forensisch werk, werk in het computerlaboratorium enzovoorts. We stellen jullie aan hen voor, en dan gaan zij er verder mee aan de slag.”

Terwijl de jongere agent elk van de stagiaires aan een toezichthoudende agent koppelde, realiseerde Riley zich al gauw…

Er is een agent minder dan er stagiaires zijn.

En ja hoor, toen alle stagiaires weg liepen met hun mentoren, zat Riley daar zonder een eigen mentor. Ze keek met perplexiteit naar Gilmer.

Gilmer glimlachte lichtjes en zei, “Je kan de agent met wie jij gaat meelopen vinden verderop in de gang in kamer negentien.”

Een beetje onbestendig verliet Riley de kleedkamer en liep de gang door tot ze de juiste kamer vond. Ze opende de deur en zag een korte man van middelbare leeftijd met een brede borst op een tafel zitten.

Riley snakte luid naar adem toen ze hem herkende.

Het was Special Agent Jake Crivaro – de agent met wie ze in Lanton had gewerkt, en die haar leven had gered.

Riley glimlachte toen ze Special Agent Jake Crivaro herkende. Ze had de hele morgen met vreemden doorgebracht en was bijzonder blij om zijn vertrouwde gezicht te zien.

Ik zou me waarschijnlijk niet moeten verbazen, dacht ze.

Per slot van rekening herinnerde ze zich wat hij haar in Lanton had verteld, terwijl hij haar de documenten voor het Honors Program had aangereikt…

“Ik kom in aanmerking voor pensioen, maar ik kan eventueel wat langer aanblijven om iemand als jij te helpen met beginnen.”

Hij had duidelijk specifiek gevraagd om Riley’s mentor te worden tijdens haar stage.

Maar Riley’s glimlach verdween algauw toen ze zich realiseerde…

Hij lacht niet terug.

Sterker nog, Agent Crivaro zag er niet uit alsof hij zelfs maar het kleinste beetje blij was om haar te zien.

Hij zat nog altijd op de tafel, kruiste zijn armen en knikte naar een kleurloze maar vriendelijk-uitziende man van in de twintig die naast hem stond. Crivaro zei…

“Riley Sweeney, dit is Special Agent Mark McCune, uit DC. Hij is mijn partner in een case waar ik vandaag aan werk.”

“Aangenaam,” zei Agent McCune met een glimlach.

“Hetzelfde,” zei Riley.

McCune leek beduidend vriendelijker dan Crivaro.

Crivaro ging van de tafel. “Je hebt maar mazzel, Sweeney. Terwijl de rest van de stagiaires binnen opgesloten zitten leren hoe je moet omgaan met archiefkasten en paperclips, ga jij rechtstreeks het veld in. Ik ben hier net uit Quantico gearriveerd om aan een drugszaak te werken. Je gaat met mij en Agent McCune mee – we gaan nu naar de plaats delict toe.”

Agent Crivaro schreed de kamer uit.

Terwijl Riley en Agent McCune hem volgden, dacht Riley…

Hij heeft me “Sweeney” genoemd.

In Lanton was ze eraan gewend geraakt dat hij haar “Riley” noemde.

Riley fluisterde tegen McCune, “Is Agent Crivaro ergens boos over ofzo?”

McCune haalde zijn schouders op en fluisterde terug, “Ik had eigenlijk gehoopt dat jij mij dat kon vertellen. Dit mijn eerste dag werken met hem, maar ik hoor dat jij al aan een case gewerkt hebt met hem. Ze zeggen dat je behoorlijk indruk op hem hebt gemaakt. Hij heeft de reputatie nogal kortaf te zijn. Zijn laatste partner is ontslagen, weet je.”

Riley zei bijna…

Nee, dat wist ik eigenlijk niet.

Ze had Crivaro nooit over een partner gehoord in Lanton.

Hoewel Crivaro gehard was, had ze hem nooit als “kortaf” beschouwd. Eigenlijk was ze hem gaan zien als een goedige vaderfiguur – bepaald anders dan haar echte vader.

Riley en McCune volgden Crivaro naar een auto op het FBI parkeerterrein. Niemand sprak terwijl Crivaro hen het gebouw uitreed en richting het noorden ging door de straten van DC.

Riley begon zich af te vragen of Crivaro ooit zou gaan uitleggen wat ze nou eigenlijk moesten doen als ze aankwamen waar het ook was dat ze naartoe gingen.

Uiteindelijk bereikten ze een louche-uitziende buurt. Langs de straten stonden rijen huizen waarvan Riley dacht dat deze ooit fijne woningen waren geweest, maar die nu in diepe staat van verval verkeerden.

Nog steeds met zijn handen aan het stuur, richtte Agent Crivaro zich eindelijk tot haar.

“Twee broers, Jaden en Malik Madison, runnen de laatste paar jaar een drugsoperatie vanuit deze buurt. Zij en hun bende hebben er een brutale openheid over – ze verkopen rustig op straat, alsof het een soort openluchtmarkt is. De plaatselijke politie kon niets doen om hen tegen te houden.”

“Waarom niet?” vroeg Riley.

Crivaro zei, “De bende let zorgvuldig op voor politie. Daarbij hebben ze de hele buurt doodsbang gemaakt – schietpartijen vanuit rijdende auto’s, dat soort dingen. Twee kinderen werden alleen maar neergeschoten omdat ze ergens stonden waar ze niet hadden moeten zijn. Niemand durfde met de politie te praten over wat er aan de gang was.”