Blake Pierce - Wachten

“Ik, Riley Sweeney, zweer dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten van Amerika zal handhaven en verdedigen tegen alle vijanden uit binnenland en buitenland…”

Ze moest haar tranen wegknipperen terwijl ze vervolgde.

Dit is echt, zei ze tegen zichzelf. Dit gebeurt echt.

Ze had geen idee wat haar vanaf dit moment te wachten stond.

Maar ze was er wel vrij zeker van dat haar leven voorgoed zou veranderen.

*

Na de ceremonie leidde Hoke Gilmer de studenten een uur lang rond in het J. Edgar Hoovergebouw. Riley was steeds meer verbluft door de grootte en complexiteit van het gebouw, en alle verschillende activiteiten die er plaatsvonden. Er waren verscheidene sportruimtes, een basketbalveld, een medische kliniek, een printwinkel, een heleboel soorten laboratoria en computerkamers, een schietbaan en zelfs een mortuarium en een autoreparatie.

Haar hoofd duizelde ervan.

Aan het einde van de rondleiding werd de groep gebracht naar de kantine op de achtste verdieping. Riley voelde zich doodmoe terwijl ze het eten op haar dienblad laadde – niet zozeer van de kilometers die ze net had gelopen, maar van alles dat ze gezien had en probeerde in zich op te nemen.

Hoeveel van dit fantastische gebouw zou ze kunnen ervaren in de tien weken die ze hier door zou brengen? Ze wilde alles leren dat ze kon, en zo snel als ze dat kon.

En ze wilde daar ogenblikkelijk mee beginnen.

Met haar dienblad in de handen op zoek naar een plekje om te gaan zitten eten, voelde ze zich merkwaardig misplaatst. De andere stagiaires waren kennelijk al vriendschappen aan het sluiten en in groepjes aan het zitten, opgewonden kwetterend over de dag. Ze maande zichzelf aan zich bij een paar van haar jonge collega’s te voegen, zichzelf voor te stellen en kennis te maken met een paar van hen.

Maar ze wist dat het niet eenvoudig zou zijn.

Riley had zich altijd een beetje een buitenbeentje gevoeld, en vrienden maken en erbij horen was nooit een natuurlijk gave geweest.

En op dit moment voelde ze zich schuwer dan ooit in haar herinnering.

En beeldde ze het zich in, of waren een paar van de stagiaires naar haar aan het gluren en over haar aan het fluisteren?

Ze had net besloten om in haar eentje te gaan zitten toen ze een stem naast haar hoorde.

“Jij bent toch Riley Sweeney?”

Ze draaide zich om en zag een jonge man op wie haar oog in de hoorzaal en tijdens de rondleiding al was gevallen. Ze kon er niet omheen dat hij er bijzonder knap uitzag – iets groter dan zijzelf, hard en atletisch, met korte krullen en een vriendelijke glimlach. Zijn pak zag er duur uit.

“Eh, ja,” zei Riley, die zich plotseling nog meer verlegen dan eerder voelde. “En jij…?”

“John Welch. Leuk kennis met je te maken. Ik zou je de hand schudden, maar…”

Hij knikte naar de dienbladen die ze beiden droegen en lachte wat.

“Zou je het goed vinden om bij me te zitten?” vroeg hij.

Riley hoopte maar dat ze niet bloosde.

“Ja hoor,” zei ze.

Ze gingen aan een tafeltje tegenover elkaar zitten en begonnen te eten.

Riley vroeg, “Hoe weet je hoe ik heet?”

John glimlachte ondeugend en zei, “Dat is vast een grapje?”

Riley was ontsteld. Ze kon zichzelf ervan weerhouden om te zeggen…

Nee, dat was geen grapje.

John haalde zijn schouders op en zei, “Zo’n beetje iedereen hier weet wie je bent. Je kan waarschijnlijk wel zeggen dat je een reputatie hebt.”

Riley keek naar een paar van de andere studenten. En ja hoor, enkele van hen wierpen nog steeds steelse blikken op haar en fluisterden tegen elkaar.

Riley begon te beseffen…

Ze weten duidelijk wat er in Lanton gebeurd is.

Maar hoeveel wisten ze?

En was dit goed of slecht?

Ze had er niet bepaald op gerekend dat ze een “reputatie” zou hebben tussen de stagiaires. Ze voelde zich vreselijk opgelaten door dat idee.

“Waar kom je vandaan?” vroeg ze.

“Hier uit DC,” zei John. “Ik ben deze lente afgestudeerd met een BA in criminologie.”

“Welke school?” vroeg Riley.

John bloosde een beetje.

“Eh – George Washington University,” zei hij.

Riley voelde haar ogen opensperren bij de vermelding van zo’n dure universiteit.

Hij moet rijk zijn, dacht ze.

Ze voelde ook aan dat hij zich daar nogal ongemakkelijk over voelde.

“Goed zeg, een graad in criminologie,” zei ze. “Ik heb maar een psychologiegraad. Je hebt een stevige voorsprong op me.”

John lachte.

“Op jou? Dacht ’t niet. Ik bedoel maar, je bent waarschijnlijk de enige stagiair in het programma die daadwerkelijk veldwerk heeft verricht.”

Daar had Riley werkelijk niet van terug.

Veldwerk?

Ze had wat in Lanton gebeurd was niet onder het kopje “veldwerk” geplaatst.

John ging verder, “Ik bedoel maar, je hebt gewoon geholpen met een echte seriemoordenaar op te sporen en aan te houden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moest zijn geweest. Ik benijd je echt.”

Riley fronste en viel stil. Ze wilde het niet zeggen, maar afgunst leek een behoorlijk ongepaste emotie om te voelen over wat ze had doorgemaakt.

Wat dacht John dat er zich tijdens die vreselijke weken in Lanton had afgespeeld? Had hij er enig benul van hoe het voelde om de lichamen van twee van haar beste vriendinnen te vinden, met hun keel op brute wijze doorgesneden?

Wist hij wel hoe verschrikkelijk en verdrietig ze zich had gevoeld – en ook hoe schuldig?

De gedachte dat Trudy, haar kamergenoot, nog in leven zou zijn geweest als Riley beter op haar had gepast, achtervolgde haar nog steeds.

En had hij er enig benul van hoe doodsbang ze was geweest toen ze zelf in de klauwen van de moordenaar was gevallen?

Riley nam een slokje van haar frisdrank en prikte wat in haar eten met haar vork.

Toen zei ze, “Het was…nou ja, het was niet zoals jij lijkt te denken. Het was gewoon iets dat gebeurde.”

John keek haar nu oprecht bezorgd aan.

“Sorry,” zei hij. “Je wil er vast niet over praten.”

“Misschien een andere keer,” zei Riley.

Er viel een ongemakkelijke stilte. Riley wilde niet onbeschoft zijn en begon John vragen over zichzelf te stellen. Hij leek terughoudend om te praten over zijn leven en familie, maar Riley wist hem een beetje uit zijn schulp te trekken.

Johns ouders waren beiden prominente advocaten die diep in de politiek van DC zaten. Riley was onder de indruk – niet zozeer door Johns gegoede afkomst, maar door het feit dat hij had gekozen voor een andere richting dan de rest van zijn familie. In plaats van een prestigieuze juridische en politieke carriere, zette John zich in voor een bescheidener leven ten dienste van de ordehandhaving.

Een echte idealist, dacht Riley.

Ze betrapte zich erop dat ze hem vergeleek met Ryan, die zijn bescheiden achtergrond achter hem probeerde te laten door een succesvolle advocaat te worden.

Natuurlijk bewonderde ze Ryans ambitie. Het was een van de redenen waarom ze zo van hem hield. Maar ze moet John wel bewonderen om de keuzes die hij maakte.

Terwijl ze verder spraken, kreeg Riley de indruk dat John haar probeerde te charmeren.

Hij is met me aan het flirten, realiseerde ze.

Daar schrok ze een beetje van. Haar linkerhand lag in vol zicht op de tafel, dus hij kon toch zeker wel haar nieuwe verlovingsring zien.

Moest ze laten vallen dat ze verloofd was?

Ze had het idee dat dat nogal ongemakkelijk zou zijn – vooral als ze het bij het verkeerde eind had.

Misschien is hij helemaal niet met me aan het flirten.

Al snel begon John vragen over Riley te stellen, zorgvuldig het onderwerp van de moorden in Lanton vermijdend. Zoals gewoonlijk, vermeed Riley bepaalde onderwerpen – haar moeizame verhouding met haar vader, haar rebelse tienerjaren, en vooral dan dat ze als klein meisje had gezien hoe haar eigen moeder doodgeschoten werd.