Amy Blankenship - Afgemat Bloed (Door Bloed Gebonden Boek 10)

Toen ze voor de tweede keer naar beneden ging, kwam Michael langzaam dichterbij en greep Morgana bij haar haar. Hij tilde haar van de vloer, pauzeerde een halve seconde en sloot kort zijn ogen toen de geur van het bloed van de demon hem eindelijk raakte.

“Demonen zijn niets anders dan monsterlijke hybriden die zijn uitgeworpen door de Gevallenen die je hebben verwekt,” siste Michael, en kreeg plotseling een beter begrip van wat een demon werkelijk was. Hij had nog nooit de vage sporen van gevallen bloed in de demonen opgemerkt ... maar nu wist hij hoe ze smaakten.

De Fallen en de zonnegoden waren op deze manier vergelijkbaar ... ze creëerden monsters naar keuze. Het enige verschil was in de manier waarop ze deze verwekten.

Morgana stak haar hand uit naar de arm die haar haar vasthield en liet haar rechterklauwen in het vlees zakken dat ze vond. Ze hapte naar adem toen ze plotseling boven de vloer zweefde en in boze amethistogen staarde. De goedkope stiletto's vielen op de grond en ze sloeg haar andere hand om zijn nek, in de hoop dat ze zijn ruggenmerg kon doorsnijden en zichzelf zou kunnen bevrijden.

Omdat ze voelde dat een amethistachtige blik bij haar binnendrong, kon ze niet voorkomen dat ze slap werd… nu hing ze alleen aan haar haar.

“Laat me gaan,” fluisterde Morgana opeens bang. Ze was sterk, één van de sterkste in dit deel van de sloppenwijken, maar deze vampier waarvan ze dacht dat het een gemakkelijke moord was, was veel sterker dan alles wat ze ooit was tegengekomen.

"Jou laten gaan?" Vroeg Michael alsof het concept hem vreemd was. “Je hebt al deze mensen en demonen gedood vanwege hun uiterlijk en je wilt dat ik je laat gaan?”

"Ik geef je al het menselijk bloed dat je wilt," fluisterde Morgana half sissend. "Ik zal je dienaar zijn ... Ik lok ze naar binnen en breng ze naar je toe."

“Ik heb geen hulp nodig bij het vangen van mijn volgende maaltijd,” zei Michael sardonisch. Zijn stem werd abrupt zachter, "maar mijn beste ... ik durf te wedden dat demonen beter smaken dan mensen."

Morgana hapte naar adem toen een plotselinge ondraaglijke pijn uit haar schouder losbarstte en het gevoel van de vampier die het leven uit haar trok, deed haar een onmenselijk gejammer uiten. Haar worstelingen hernieuwden zich en ze klauwde ijverig naar hem, maar de ware duisternis begon langs de randen van haar gezichtsveld te klimmen.

"Wie ben je?" fluisterde ze met haar laatste adem.

Michael hield vast en trok de laatste druppel uit Morgana's levenskracht voordat hij haar liet vallen. Hij grijnsde toen hij de doffe dreun van haar lijk hoorde. Wie wist dat hij een demon kon doden door ze leeg te laten lopen ... hij wedde dat zelfs de demonen die kleine truc niet kenden, aangezien de zielloze vampiers alleen naar menselijk bloed verlangden.

Hij staarde vol afschuw naar de verschrompelde demon: “Je mag me Michael noemen.”

Hij landde licht op de grond en liep naar de deur. Met zijn mouwen veegde hij de bloedresten van zijn lippen af en staarde naar het zwarte bloed ... besmet bloed. Hij deed de deur open, stapte de stoep op en schikte zijn jasje zodat de scheuren in zijn overhemd niet zouden worden opgemerkt.

Michael draaide zich toen om en liep terug zoals hij kwam, en merkte op dat een grote groep demonen zich nu bij de ingang van het gebouw had verzameld. Het moeten Morgana's ondergeschikten zijn geweest die naar de man staarden die hun meester had vermoord. Deze wezens vertoonden geen teken van menselijk leven en Michael schonk er geen aandacht aan terwijl hij er rustig langs liep.

Hij had gedaan wat hij van plan was te doen en geen enkel ander wezen hier kon zijn aandacht vasthouden ... hun lage kracht was zijn tijd niet waard. Hoe meer kracht een demon had, hoe meer ze van gevallen bloed zouden proeven ... hij wist het zeker.

De kick die Morgana's bloed hem had gegeven, pulseerde nu door zijn aderen met een warm en donzig gebrom. Het verwarmde hem en verhoogde zijn zintuigen ... dit herinnerde hij zich uit de keren dat hij van Aurora had gedronken.

Michael verstijfde toen hij zijn gedachtegang volledig realiseerde. Paniek sloot zich onmiddellijk aan bij de hoogte waarop hij stond en de gedachte aan Aurora zorgde ervoor dat er een massa angst in zijn buik neerkwam, vergezeld van een diepe kou in zijn botten. Hij herinnerde zich Kane's waarschuwing op het dak nadat hij Samuel had vermoord. Hij had Aurora gewezen op de gevaren om hem haar bloed te laten proeven.

Op zoek naar een reden hield hij vast aan de herinnering aan Samuel die Aurora uitdaagt door haar te vertellen over de loslopende demonen in de stad die sterk genoeg waren om gemakkelijk een Fallen ... demonen te doden die al een Fallen body count hadden. Deze demonenmeesters waren een gevaar voor Aurora ... Samuel had daar niet over gelogen.

Een langzame glimlach streelde Michaels lippen. Hij had nu een geldige reden om zich te voeden met de demonen die in Los Angeles waren vrijgelaten. Hij zou niet alleen Aurora beschermen, hij kon ook zijn verlangen vervullen met het verdunde bloed van een hybride. Door zulke kleine hoeveelheden in te nemen, kon hij de ongewenste bijwerkingen zoals aardbevingen en de dood door Syn beter onder controle houden.

“Een win-win-scenario,” peinsde Michael en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij genoot van zijn high zijn en op zoek was naar zijn volgende slachtoffer.

Micah zuchtte voor de honderdste keer sinds ze Alicia had gebeld. Tot dusver was Tasuki zes keer de wolvin gaan controleren, Titus was nog drie agenten gaan halen toen Phillip moeite had ze buiten te houden, en de gevangen bewaker was aan zijn pols begonnen te knagen in een poging om uit de stoel te komen.

Het was natuurlijk niet bepaald de schuld van de bewaker dat hij plotseling wanhopig wilde ontsnappen. Ze hadden zich verveeld en begonnen hem uit te dagen op de intercom over de dingen die Lucca hem zou aandoen als de meute ontdekte dat hij een verrader was.

“Dit is niet hoe ik mijn dag wilde doorbrengen,” klaagde Tasuki.

“Dat heb ik gehoord,” mompelde Micah en wenste dat Alicia zich zou haasten. Ze had gezegd dat Damon niet bij haar was en dat maakte dat hij haar nog meer wilde zien.

Tasuki wierp een blik op Micah: "Ik ben nieuwsgierig, hoeveel poema’s en jaguars zijn er in deze stad?"

“Een paar honderd,” antwoordde Micah. “Maar ze hangen niet allemaal met de groep rond. Sommigen van hen zijn tevreden met hun partners en proberen een normaal mensenleven te leiden. Ik ken er zelfs een aantal die zich volledig menselijk proberen te gedragen ... tot het punt dat hun partner niet eens weet dat ze shifters zijn.

"Krijgen jullie geen aandrang of zoiets?" Vroeg Tasuki schouderophalend.

Micah glimlachte: “Ja, het is één van de weinige dingen die Hollywood goed heeft gedaan. Minstens eens in de paar maanden moeten we de stad uit en wild worden. Het enige dat de shifters die zich voordoen als mensen moeten doen, is zeggen dat ze een weekend gaan klimmen of zoiets. We kunnen prima overleven met gewoon eten en een normaal leven, maar als we niet ons instinct volgen om af en toe te veranderen en te rennen, hebben we de neiging een beetje chagrijnig te worden ... of erger."

Tasuki grijnsde: “Ik neem aan dat het al een tijdje geleden is dat je wilde rennen.”

Micah's reactie stierf op zijn lippen toen de voordeur openging en hij hoorde twee mensen het gebouw binnenlopen. Hij liep naar de deur van de observatieruimte en deed hem open om te kijken. Een deel van zijn opwinding verdween toen hij zag dat Damon had besloten mee te gaan.

"Verwacht niet dat een zonnegod ontzagwekkend is ... je staat op het punt er één te ontmoeten," zei Micah met een vleugje sarcasme. "Ik heb nog steeds de illusie dat het gewoon een andere naam is voor eikel."