Amy Blankenship - Afgemat Bloed (Door Bloed Gebonden Boek 10)

Nee ... de bewakers stonden er alleen voor.

De stemming van Tasuki was niet veel verbeterd sinds de terugkeer naar het station. Hier hoorde hij andere officieren via de radio die verslag uitbrachten over waarnemingen van demonen. Het bleef hem herinneren aan de eerste keer dat hij ooit een demon had gezien ... dezelfde nacht verdween Kyoko.

Hij raakte de plaats aan zijn zijde aan waar het licht hem die nacht was binnengekomen en fronste zijn wenkbrauwen toen hij merkte dat de Hogo-familie de volgende ochtend weg was. Hij zou komen om Kyoko naar school te brengen zoals hij had beloofd, maar hij vond een verlaten huis.

Het was iets dat hem lang had achtervolgd en hij was er nog steeds niet overheen gekomen. Hij had nog steeds Kyoko's verjaardagscadeau. Het was een kleine gouden beloftering die zijn grootmoeder, mevrouw Tully, hem had helpen uitzoeken.

De afgelopen elf jaar droomde hij over Kyoko en demonen. Vreemd genoeg, zoals hij was opgegroeid, had zij dat ook gedaan in zijn dromen en werden de dromen frequenter en verontrustender. De gedachte aan haar dat ze ergens in gevaar was wat hem 's nachts wakker hield.

Zuchtend duwde hij Kyoko uit zijn gedachten en zag hoe vier van de vijf bewakers van het overvallen magazijn de straat overgingen naar het politiebureau, zodat ze door Boris en zijn bende konden worden ondervraagd.

De bewaker die Micah bijna had neergeschoten, zou in de speciale verhoorkamer worden geplaatst hier op de afdeling van de rechercheur. De kamer was geprepareerd en versterkt voor het geval ze paranormale vormen meebrachten ... zelfs een paar demonen op laag niveau als dat nodig was.

Kijkend naar het SWAT-team, snoof Tasuki bijna om de manier waarop sommige officieren allemaal trots op zichzelf waren, hun borst vooruitstaken en op elkaars rug klopten voor een goed uitgevoerde taak.

Persoonlijk was het enige wat Tasuki dacht dat ze hadden gedaan, drie van de vele ontvoerde vrouwen redden en een paar bewakers vangen die meer spieren hadden dan hersenen. Hij zou niet eens overwegen om te vieren tenzij één van die bewakers bekende waar Lucca de rest van de gevangenen vasthield. Hij betwijfelde serieus dat deze lakeien veel wisten buiten hun eigen baantjes en hun volgende sigaret.

Hij leunde tegen de muur en keek toe hoe het grote busje achteruit de garage in ging. Zijn gok was dat het Titus zou zijn die toeziet op het verwijderen van de wolvin uit de achterkant van het busje ... Titus is de Alpha en zo. Als het aan hem was geweest, zou ze dit gebouw op eigen benen inlopen ... of vier ... hoe dan ook, het zou haar eigen keuze zijn.

Zoals het er nu uitzag, hielden haar redders haar net zoveel gevangen als de slavenhandelaren hadden gedaan.

Tasuki keek gewoon met een zware blik toe toen Titus uit de bestuurderskant van het busje stapte en de deur dichtsloeg. De belangrijkste reden voor de verblinding was de kleine menigte mannen die achter het busje stonden te wachten op een glimp van de zogenaamde wolvin. Zijn aandacht werd getrokken toen Micah met de vijfde bewaker aan de andere kant van het busje kwam ... niet al te voorzichtig zou hij eraan kunnen toevoegen.

Micah greep de kraag van de jas stevig vast en duwde hem langs het busje. Tasuki glimlachte innerlijk en zag dat de poema een klein beetje wraak kreeg terwijl hij de worstelende man voor zich uit dwong. De voeten van de weerwolf waren dicht bij elkaar geketend, waardoor het moeilijk voor hem was om meer dan een baby stap tegelijk te zetten.

"Geniet je ervan?" Vroeg Tasuki toen Micah hem naderde.

"Nog niet," zei Micah met een grijns en trok hard aan de kraag van de weerwolf zodat het materiaal van het shirt onder de jas strak om zijn keel trok. De man maakte een wurgend geluid terwijl hij achteruit stapte. "Maar het komt in de buurt."

Tasuki trok een wenkbrauw op om het gedrag van Micah, maar moest ermee instemmen dat als iemand een pistool op zijn hoofd had gezet ... hij hetzelfde zou doen. De bewaker zag hem en gromde en liet al zijn tanden zien, en Tasuki kantelde zijn hoofd en vroeg zich af waarom de weerwolf zelfs zou denken dat dat eng was als hij in zijn menselijke vorm was.

"Jaaa Jaaa. Brul, grom, kwijl ook tegen jouw klootzak,” antwoorde Tasuki terug met een verveelde stem.

Micah lachte om de moed van Tasuki in het gezicht van een pissige weerwolf. Hij begon te denken dat de kans groot was dat Tasuki er van weg zou lopen als er een gevecht uitbrak. Iets aan het groentje liet hem altijd twee keer kijken en een shifter negeerde het instinct nooit.

Hij duwde de bewaker voor zich uit naar de speciale verhoorkamer en gaf hem voor de zekerheid een schop onder de kont. De bewaker strompelde naar voren waardoor zijn schouder de stalen rand van de deurpost raakte. Een onwillekeurige kreet ontsnapte aan de lippen van de man ... hij klonk duidelijk als een geschopte puppy in plaats van een woeste weerwolf.

"Oeps," droop Micah's stem met sarcasme. "Deed dat pijn? Ik zou zachter zijn, maar ik lijk een probleem te hebben met mensen die kogelgaten in mijn hersenen proberen te maken. Dus als ik humeurig lijk, neem het dan alsjeblieft persoonlijk op.”

Met veel plezier gooide hij de weerwolf letterlijk de kamer in. Hij zuchtte tevreden toen het mannetje tegen de titaniumtafel botste die in het midden van de kamer op de vloer was geschroefd.

Micah liep achter hem aan, greep de weerwolf en dwong hem op de bijpassende titanium stoel die veel leek op de elektrocutiestoelen die ze gebruikten voor executies in de gevangenissen. Zodra de weerwolf merkte wat voor stoel het was, leek hij weer een uitbarsting van energie te krijgen en probeerde te vechten. Micah genoot er echt van om de polsen van de bewaker in de banden op de armen van de stoel te worstelen en op zijn plaats te vergrendelen.

"Nu, niet knagen aan de ledematen totdat we klaar zijn ... oké?" instrueerde Micah en negeerde de lange stroom vloeken die naar hem werden geslingerd.

Tasuki schudde zijn hoofd om Micah's capriolen en wendde toen zijn blik terug naar het busje waar hij de randen van de kooi door de open deuren kon zien. Alleen al wetende dat er een vrouw in die kooi zat, stoorde hij hem op vele niveaus, maar alleen hij begreep volledig waarom.

Hij blokkeerde de herinnering en duwde zich weg van de muur toen Titus met lege handen naar hem toe liep.

"Dus wat ga je doen?" Vroeg Tasuki zacht. "Haar kooi in de cel plaatsen?"

Titus fronste om sarcastische rand van Tasuki's stem. "Ik zal haar kooi openen en haar binnen een paar minuten in een cel plaatsen. Dubbel opsluiten zou op dit punt te veel zijn, maar we hebben een plek nodig waar ze kan blijven totdat we erachter kunnen komen wat voor haar het veiligst is.”

“Waarom laat je haar niet bij Nacht Licht blijven met de rest van de weerwolven? Op die manier zou ze tenminste onder toezicht staan,” bood Tasuki aan hier had hij onderweg over nagedacht.

Titus schudde zijn hoofd: "Dat is een slechter idee dan haar in een gevangeniscel te stoppen."

Tasuki fronste: "Ik snap het niet."

"Je ziet de manier waarop ze zich allemaal rond haar kooi verzamelen ... toch?" Vroeg Titus die de menigte een afkeurende blik toe wierp.

"Ja ... het werkt op mijn zenuwen," merkte Tasuki op.

Titus sloot zijn ogen en voelde iets meer respect voor de nieuwe rekruut. "Dan moeten we misschien de sightseeing-tour afbreken."

Micah koos dat moment om zich bij hen te voegen en staarde naar de officieren: "Ja, ze gedragen zich als hitsige honden."

Tasuki trok een wenkbrauw op over de gelijkenis: "In dit geval ... het is waarschijnlijk waar."

"Meer dan je weet," zei Titus tegen de mannen in kwestie. "Oké jongens, tijd om weer aan het werk te gaan," vertelde hij hen. "Het is niet alsof jullie nog nooit een vrouwelijke weerwolf hebben gezien."

Titus fronste toen een paar van hen eruitzagen alsof ze niet zouden gehoorzamen ... hun seksuele drift maakte ze al aan het denken met het verkeerde hoofd. Hij was echt niet in de stemming om zijn Alpha-spieren te buigen. Wat hem betrof was hij alleen de tijdelijke Alpha ... maar Boris leek te denken dat deze permanent was. Met Lucca de enige andere acterende Alpha in de stad, leek het erop dat tijdelijk rollenspel geen optie was.