Alfred Hitchcock: Tajemnica Kaszlącego Smoka

Dlaczego? – zastanawiał się Bob.

– Zaraz dowiemy się wszystkiego – powiedział Jupe, ciągnąc go za rękaw koszuli. – Chodźmy, zanim oni powrócą.

Bob z ociąganiem ruszył za przyjacielem.

– Jacy oni?

Jupiter nie odpowiedział. Szedł nie zwalniając kroku. Podeszli do monstrualnej maszkary, zgarbionej w samym środku tunelu. Zaintrygowany czymś Jupiter zmarszczył brwi.

– Co ci się nie podoba? – spytał szeptem Bob.

– Nie potrafię sobie tego wytłumaczyć – odparł Jupe. – On jest skierowany głową w drugą stronę. Ku plaży. Wewnętrzne przejście jest wprawdzie otwarte, ale zewnętrzne wrota do jaskini są zamknięte. Co o tym myślisz?

Bob wzruszył ramionami. Nieczęsto zdarzało się, aby Jupe czuł się przyciśnięty czymś do muru i pytał go o zdanie na temat jakiejś niejasnej sytuacji.

– Wygląda to tak, jakby ci, którzy się tym bawią, mieli zamiar stąd wyjechać… może aż do wody. No a na razie nie przewidują, aby coś wjechało tu do środka – powiedział Bob.

Jupiter przytaknął. Jego twarz rozjaśniła się.

– Wiesz, Bob, myślę, że przeprowadziłeś doskonałe wnioskowanie. Przyjrzyjmy się temu wspaniałemu smokowi już teraz, zanim go stąd zabiorą.

Kiedy ostrożnie okrążali potężne cielsko smoka, jego głowa zwisała bez ruchu. Oczy wydawały się zamknięte i bez życia.

Jupe przesunął po nich światłem latarki.

– Mmmm – mruknął. – To wcale nie są oczy, ale małe reflektorki! Pamiętasz, jak po jego wejściu cała jaskinia rozjaśniła się? A my byliśmy pewni, że jego oczy połyskują naturalnym blaskiem. – Jupiter zachichotał cicho. – To bardzo proste. Wystarczyło tylko zainstalować tu migające światła, jak na okręcie albo w samolocie czy w samochodzie.

Znajdowali się teraz z boku zwalistego cielska. Jupe wyciągnął rękę. Jego palce namacały coś, co połyskiwało dziwnie na tle ciemnej, pokrytej łuskami skóry.

– Klamka – mruknął. – Dziwna sprawa. Nie widzę tu żadnych drzwi.

Bob spojrzał ponad jego ramieniem.

– Tam wyżej jest następna – powiedział. – A nad nią jeszcze jedna.

Jupe zaśmiał się krótkim chichotem.

– Znowu dałem się nabrać. To nie są żadne klamki od drzwi. To są metalowe stopnie do oparcia stopy. Włażę na niego.

Tuż za nim wdrapał się Bob. Znalazłszy się na górze, Jupe podniósł jakąś klapę i przytrzymał w tym położeniu, a potem spojrzał na dół. W najwyższym zdumieniu, bezwiednie rozdziawił usta.

– To jest luk – szepnął do Boba. – Zostań tu na straży, a ja zejdę na dół, żeby się rozejrzeć, co tam jest w środku.

Zaskoczony tym odkryciem Bob machinalnie kiwnął głową. W jednej chwili Jupe znikł we wnętrzu smoka. Pokrywa luku zamknęła się za nim powoli.

Uszu Boba doszło jakieś głuche tąpnięcie. Chłopiec wzdrygnął się mimo woli. Przeleciało mu przez głowę, że smok połknął w końcu jego przyjaciela.

Ukradkiem zerknął w kierunku ciemnego wnętrza tunelu. Zapalił latarkę i w jej świetle zobaczył, że tunel zakręca łagodnie w pewnym oddaleniu. Widoczne wyraźnie tory zakreślały również krzywiznę i ginęły z pola widzenia. Ściany tunelu były gładkie, tu i ówdzie widać było jedynie stalowe ożebrowanie sięgające sklepienia, przedzielone płatami betonu.

Usłyszał jakiś szelest i drgnął.

Pokrywa luku uniosła się.

– Bob, chodź rzucić okiem – powiedział cicho Jupe.

Szybko podszedł do włazu, w którym jeszcze raz znikła czupryna jego kolegi. Wymacał stopami szczebelki wąskiej drabinki i zaczął po nich schodzić. Kiedy znalazł się na dole, Jupe omiótł całe wnętrze światłem latarki.

– Fajowo tu, no nie? Z zewnątrz wygląda jak smok. Jeździ po szynach jak pociąg. Ale popatrz, co tu jest. Peryskop! A tam iluminator. Jeżeli się nie mylę, to wiesz, Bob, ten smok jest w rzeczywistości miniaturowym okrętem podwodnym!

Bob postukał knykciami palców w zaokrąglone ścianki smoka.

– Nie wiem, z czego to może być zrobione – powiedział pocierając palce wnętrzem dłoni drugiej ręki – ale twarde jak diabli.

Jupe kiwnął głową.

– Powinno być z żelaza albo stali, żeby mogło się zanurzyć. Ale przypuszczam, że to jakiś inny materiał. Chodź, zajrzymy do maszynowni.

Obaj chłopcy przeszli przez wąskie drzwi do przedniej części smoka.

– Dźwignia skrzyni biegów, tablica rozdzielcza, hamulce, pedały! – wykrzyknął Bob. – Co to za podwodny wehikuł!

Jupe strzelił palcami.

– Pamiętam opis jednej z pierwszych łodzi podwodnych, jakie kiedykolwiek zbudowano. Jeździła ona po dnie oceanu jak samochód. Wynalazca umieścił w bocznych ściankach iluminatory, żeby pasażerowie mogli wyglądać na zewnątrz, i pobierał od nich opłatę za udział w rejsie. Były tam też specjalne komory powietrzne, dzięki którym łódź mogła wytrzymać ciśnienie wody.

Konstruktor tego smoka mógł wzorować się na niej albo na platformach ze Święta Róży, które są montowane na podwoziu samochodu i pokryte kwiatami. Mogą jechać na niskim biegu, prowadzone przez kierowcę ukrytego w środku.

Bob zatarł w podnieceniu ręce.

– Właśnie w ten sposób smok posuwał się po piasku, nie wykonując pozornie żadnych ruchów. Mam na myśli to, że nie przebierał nogami jak smok na filmie pana Allena.

– To zrozumiałe – powiedział Jupe. – Do reżyserowanego przez siebie filmu pan Allen potrzebował smoka mającego bardziej realistyczny wygląd. A konstruktor tego tutaj chciał osiągnąć tylko pewne podobieństwo. Takie, aby wystarczyło do nastraszenia widzów. Chciałbym wiedzieć, w jakim celu i kogo zamierzał straszyć.

Nagle we wnętrzu smoka rozległ się niesamowity dźwięk.

– Aaaaaa… ooooo… ooo!

Przestraszeni chłopcy aż podskoczyli.

– Co to było? – zapytał szeptem Bob.

Jupiter zawahał się.

– Ten dźwięk dochodził gdzieś z tyłu.

Bob spojrzał na przyjaciela.

– Jesteś tego pewien? Wolałbym nie siedzieć w jego brzuchu, gdyby nagle postanowił wykąpać się w oceanie.

Przeciągły, przejmujący dźwięk, przypominający jęczenie, ozwał się znowu.

– Aaaaaaaaaa… ooooooooo… oooo!

Bob zadygotał ze strachu.

– Nie podoba mi się to zawodzenie.

Ku jego zaskoczeniu Jupe odwrócił się i pobiegł wąskim przejściem ku tylnej części smoka. Zatrzymał się. Dziwny jęk dał się słyszeć znowu. Jupe zamienił się w słuch, pochylając głowę nisko nad podłogą.

– Co to może być? – spytał zdenerwowanym głosem Bob, podchodząc bliżej.

Jupiter nie odpowiedział. Odwrócił się i zaczął wodzić światłem swej latarki po wewnętrznej ściance działowej. Wreszcie, ku zaskoczeniu Boba, uśmiechnął się.

– Zdaje mi się, że rozwiązaliśmy w końcu tę tajemniczą zagadkę – powiedział chichocząc.

– Naprawdę?

– Posłuchaj – powiedział Jupe, a potem uniósł rękę i uderzył w ścianę. Odpowiedziało mu znowu tajemnicze zawodzenie.

– Aaaaaaaaaa… oooooo!

Bob pochylił głowę, starając się wsłuchać w dziwne dźwięki.

– Słyszę to wyraźnie – powiedział – ale wciąż coś mi się nie podoba w tych jękach.

– To dlatego, że strach przed smokiem zdominował twoje zmysły – Dowiedział śmiejąc się Jupe, a potem otworzył wąskie drzwi i rzucił snop światła do pomieszczenia, przypominającego dużą szafę, albo schowek.

Zawodzenia przybrały na sile.

Bob zamrugał nagle oczami.

– Ej! Zaczekaj chwilę! To brzmi jak…

Wyciągnął szyję i zajrzał do środka. To, co zobaczył, zatkało go po prostu.