Alfred Hitchcock - Tajemnica Nerwowego Lwa

– Miło was poznać – mężczyzna wziął kartę od Jupitera i przeczytał ją. – Te znaki zapytania to po co?

– Oznaczają rzeczy nieznane – wyjaśnił Jupe. – Pytania bez odpowiedzi, zagadki i tajemnice. Naszym zadaniem jest wyjaśnienie ich. Dlatego tu jesteśmy. Pan Hitchcock mówił nam o pańskich kłopotach z nerwowym lwem.

– Tak?

– Wspomniał tylko, że lew stał się nerwowy. Zapewne oczekiwał, że pan osobiście zapozna nas ze szczegółami sprawy.

Przysadzisty mężczyzna skinął głową. Schował ich kartę do kieszeni koszuli i zmarszczył czoło. Zapatrzył się gdzieś w dal. Ponownie dał się słyszeć głos trąbki i niemal natychmiast odpowiedział mu ryk.

– Dobrze – powiedział z uśmiechem – jak chcecie, możemy pójść zobaczyć lwa.

– Po to tu jesteśmy.

– Świetnie, idziemy.

Zawrócił na pięcie, okrążył drewniany budynek i wszedł na niewyraźny trakt, wiodący przez dżunglę. Chłopcy postępowali jego śladom.

– Może zechce nam pan udzielić po drodze wyjaśnień – odezwał się Jupiter, zmagając się z pokręconymi pnączami.

Długa maczeta zalśniła w powietrzu. Gęstwina pędów rozstąpiła się, jakby była z papieru.

– Co chcesz wiedzieć? – zapytał mężczyzna, idąc naprzód długimi krokami.

Jupiter z trudem usiłował dotrzymać mu kroku.

– No więc… wiemy tylko, że lew jest nerwowy. To… to raczej niezwykle u lwa, prawda?

Mężczyzna skinął głową. Szedł szybko, siekąc zarastającą ścieżkę roślinność.

– Zupełnie niezwykłe. Wiecie coś o lwach?

Jupiter przełknął ślinę.

– Nie, proszę pana. Dlatego chcielibyśmy dowiedzieć się czegoś… To dziwne, prawda? Mam na myśli nowy obrót rzeczy.

– Aha – odburknął mężczyzna i dał znak, by zachowali ciszę. Najpierw słyszeli tylko świergot, ale potem zagrzmiał ryk. Mężczyzna uśmiechnął się.

– Wprost przed nami. To on – zerknął na Jupitera. – No, co powiesz? Brzmi nerwowo?

– Ja… ja nie wiem. Brzmi jak… no, jak normalny ryk lwa – Jupe starał się za wszelką cenę nie dać poznać, jak bardzo sam jest zdenerwowany.

– Racja – przytaknął mężczyzna. Zatrzymali się i siekł maczeta wysoką trawę wokół nich. – Widzicie, lew wcale nie jest nerwowym zwierzęciem.

– Ale… – zaczął Jupe z zakłopotaniem.

Mężczyzna skinął głową.

– Chyba że ktoś albo coś go zdenerwuje. Prawda?

Chłopcy skinęli potakująco.

– Oczywiście, ale co? – zapytał Bob.

Mężczyzna wykonał gwałtowny ruch.

– Nie ruszajcie się – szepnął – tam coś jest.

Nim się zorientowali, o co chodzi, znikł w wysokiej trawie. Jakiś czas słychać było jego kroki i szelest trawy, a potem wszystko ucichło. Aż podskoczyli, gdy coś zaskrzeczało nad nimi znienacka.

– Spokojnie – powiedział Pete – to tylko ptak.

– Tylko ptak! – powtórzył Bob. – Ładny ptak! To był głos sępa.

Zamilkli i stali, czekając przez kilka minut. Jupe spojrzał na zegarek.

– Mam głupie uczucie, że ten sęp chciał nam coś powiedzieć.

– Daj spokój, co powiedzieć? – odezwał się Bob.

Jupe pobladł. Oblizał wargi.

– Czuję, że pan Hall nie wróci. Może zaaranżował test, chciał poddać nas próbie, jak się zachowamy wobec niebezpieczeństw dżungli.

– Ale dlaczego? – zapytał Pete. – Jaki mógłby mieć powód? Przecież jesteśmy tu, żeby mu pomóc, i on wie o tym.

Jupe nie odpowiedział. Gdzieś z wysoka, spośród drzew dobiegało dziwne nawoływanie. Potem rozległ się ponownie głęboki ryk. Jupe zadarł głowę i nasłuchiwał.

– Nie wiem, czym kierował się pan Hall, ale wiem, że lew jest teraz znacznie bliżej. Wygląda na to, że idzie w naszą stronę. Może to nam chciał powiedzieć sęp. Może zobaczył w nas łup! Sępy krążą zazwyczaj nad martwymi albo bliskimi śmierci zwierzętami.

Pete i Bob spojrzeli na niego z przerażeniem. Wiedzieli, że nie zwykł żartować w poważnych sytuacjach. Instynktownie stanęli ciasno, jeden przy drugim. Nasłuchiwali w napięciu.

Zaszeleściła trawa. Dobiegło ich miękkie, skradające się stąpanie.

Wstrzymali oddech i przysunęli się do olbrzymiego drzewa.

Wtem, niemal tuż przy nich rozległ się mrożący krew w żyłach dźwięk – groźny ryk lwa!

– Szybko na drzewo! – zakomenderował Jupe szeptem. – To nasza jedyna szansa!

Błyskawicznie wdrapywali się po gładkim pniu. Bez tchu stłoczyli się w rozwidleniu konarów, niespełna trzy metry nad ziemią. W napięciu wpatrywali się teraz w wysoką po pas trawę. Nagle Pete wskazał kępę gęstych zarośli.

– Tam! Wi… widziałem, jak się ugięły. Coś się tam rusza… – urwał zaskoczony, słysząc cichy gwizd.

Ku ich zdumieniu z zarośli wyszedł chłopiec. Szedł rozglądając się uważnie.

– Hej! – zawołał Bob. – Tu, na górze!

Chłopiec odwrócił się i uniósł ku górze strzelbę.

– Kim jesteście?

– P… przyjaciele – wyjąkał Bob nerwowo. – Opuść tę strzelbę.

– Zaproszono nas tutaj – dodał Pete. – Jesteśmy detektywami.

– Czekamy na pana Halla – powiedział Jupe. – Zostawił nas tu i poszedł coś sprawdzić.

Chłopiec opuścił strzelbę.

– Złaźcie stamtąd. Ześliznęli się ostrożnie po pniu.

– Słyszeliśmy tam lwa przed chwilą – powiedział Jupe, wskazując wysoką trawę. – Pomyśleliśmy, że na drzewie będzie bezpieczniej. Chłopiec był mniej więcej w ich wieku. Uśmiechnął się i powiedział:

– To był George.

– George? – zdziwił się Pete. – Tak się nazywa lew?

Chłopiec skinął głową.

– Nie macie się co obawiać George'a. To przyjacielski lew.

W wysokiej trawie zagrzmiał ponowny ryk. Był przerażająco bliski. Trzej Detektywi zamarli.

– T… to jest przyjacielski ryk? – wykrztusił Pete.

– To pewnie kwestia przyzwyczajenia. Ale to ryk George'a, a on nie zrobi nikomu krzywdy.

Trzasnęła gdzieś gałązka. Bob pobladł.

– Skąd masz tę pewność?

– Pracuję tu i widuję George'a każdego dnia – odparł pogodnie chłopiec. – Jestem Mike Hall.

– Miło cię poznać, Mike – powiedział Jupe, po czym przedstawił Mike'owi siebie i swych przyjaciół. – Muszę ci powiedzieć, że poczucie humoru twego taty niezbyt przypadło nam do gustu.

Mike Hall spojrzał na niego pytająco.

– Przyprowadził nas tu, blisko lwa, i zostawił samych! – wybuchnął Pete. – To wcale nie jest zabawne.

– Pewnie dlatego ma teraz kłopoty – dodał Bob. – Robiąc takie dowcipy, można sobie zrazić wiele osób, łącznie z tymi, które gotowe są pomóc,

Mike w osłupieniu patrzył na rozzłoszczonych detektywów.

– Nic nie rozumiem – powiedział. – Po pierwsze, jestem bratankiem Jima Halla, a nie synem. Po drugie, Jim nigdy nie zostawiłby was tu samych z lwem. George zawieruszył się gdzieś i wszyscy byliśmy zajęci szukaniem go. W tym całym zamieszaniu zapomnieliśmy o waszym przyjściu. Szedłem za głosem George'a, kiedy was spotkałem.

Jupe wysłuchał go spokojnie i pokręcił głową.

– Przykro mi, Mike, ale mówiliśmy prawdę. Pan Hall przyprowadził nas tutaj. Potem słyszeliśmy ryk lwa i pan Hall kazał nam zaczekać, a sam znikł w wysokiej trawie. A my czekaliśmy i czekaliśmy, długo i… no, dość niespokojnie.

Mike potrząsnął głową z uporem.

– To musi być jakieś nieporozumienie. To nie mógł być Jim. Byłem z nim cały dzień i dopiero co rozstaliśmy się. Pewnie spotkaliście kogoś innego. Jak on wyglądał?