Олжас Сүлейменов - Қыш кітап

Зəйтүн өскен жасыл тоғай – дара бақ.
Дара бақты əдемі ару аралап,
Отырды да көлеңкеде
Жеңімен
Сүртті бетін,
Көз жасы еді ол,
Қарама.

…Қола дəуір əңгімесі баяғы:
Нағыз былшыл, жоқ басы мен аяғы.
Перс деген құлы болды Шамхаттың –
Ол – храмның жезөкше бір саяғы.

Танаиса даласынан ілкіде
Ызғарлы жел соқты-дағы бір кілең,
Іштөренің храмына лап қойды
Жауынгерлер қолаңсасы мүңкіген.

Тиді əйелге қойға тиген бөрідей,
Дал-дұл болды талшыбықтай біреуін
Ұстап еді,
Екен жаны сірідей.

Қашырамын деп келсе де құтыңды,
Бүтін сақтап қалды ару бүтінді.
Іздемей-ақ өткел тапқан адамға ол
Асыл тас пен алтын беріп құтылды.

Парсы қайтті?
Шыдау бұған оңай ма?
Арашаға жүгірмеді алайда.
Дулатқа да көтермеді қылышын,
Ол асықты киелі көк тоғайға.

Одан мұндай əрекетті кім күтті.
Тас түбінен өзіне көр үңгіпті.
Содан кейін
Көне қола қанжарын
Қабырғаның арасына сүңгітті.
Шамхат болса соның бəрін көріпті.
Сүйретіліп жетіпті де
Өлікті –
Сүйіктісін
Жерлепті өзі,
Мықты ғой
Ассирия арулары көрікті!

Ішбақамыз тірі жан жоқ қасында
Сол аруды байқап қалды расында.
Отыр екен дефненің 1 1 Дефне – лавр ағашы. түбінде ол,
Гүл жамылған жас қабірдің басында.

«Жанға тиме жанындағы өліктің»
Депті скифтер
Жəне тимей келіпті.
Көрмей оны қалмады хан,
Көрген соң
Кете алмады,
Одан бетер желікті.

Көз жұмулы,
Иығында тау қайғы,
Желкесінде қою шашы аунайды.
Сол күйінде тəн құдайы,
Яки
Тəңірия Іштөреден аумайды.

Ассирия. Тапа-тал түс. Ойлы аспан.
Бал арасы гүлге қонып жайғасқан.
Скифтердің табанының астында
Үнсіз-түнсіз тоқ қалалар май басқан.

Қырғыннан соң əлем іштей күрсініп,
Дем алғандай қылп етпестен тұр сұлық.
Құмарлықтың арғымағы арындап,
Солқылдайды шеке тамыр – тіршілік.

Гүл құмартқан бал арадай сабылып,
Ұмтылды хан,
Ұмтылды хан қағынып.
Бал араның көлеңкесін сезгеннен
Түнерді де
Қалды əлгі гүл жабылып.

Жел жұлқылап жауқазынның желегін,
Бір қышқылтым жұпар сезіп келемін.
Есі кетіп ұмтылғанда
Теңселді
Астында гүл түк-түк болған дененің.

Тыныштыққа қойны толы бақтардың,
Зыңылдайды жез сауыты көкнəрдің.
Ызыңдайды бал арасы
Нəр берген
Қызғалдақтың көп күнəсін жоқтар кім?!

О, Ішбақа,
Қайнар сезім қазаны.
Оған сенбе,
Араға сен жазалы.
Жаныңды сол шаққан кезде
Баяғы
Уға айналар бал сезімнің азабы.

Шамхат шерлі шайқалғандай тұнығы.
Сүймегенмен күйдіреді бұл үміт:
«Мүмкін маған көзі түсер
Сол сəтте
Ғашық болар,
Өліп-өшер,
Соны күт!»

Дарақылық.
Керегі жоқ құмартып.
Бар пəлеміз көрінеді мұнартып.
Байқасын деп тілей көрме,
Қайтесің –
Көргенінен көрмегені көп артық.

– Ұятсыз бал сұрамайды жасыңды,
Ə дегеннен айналдырар басыңды.
Ал мен гүлмін
Нұр сəуледен жаралған,
Демек күннен алған бүкіл асылды.

Мен шырынмын,
Мендегінің бəрі өзге.
Бал боп əлі құйылмаған кəрезге.
Бал ғажап қой
Қиып түсер қылыштай,
Кейде бірақ ұқсайды ол мерезге.

Иə, гүлмін.
Қауіпті жер бұл ара.
Маған қонған ажал табар шінара.
Батсын шыбын құмарлықтың балына,
Шыбын емес,
Келмек маған ұлы Ара.

Шалғындағы жапырақ пен шөп егіз.
Осыларды тіліменен ала өгіз
Балшарапқа су қосқандай
Қосып жеп,
Гүлге жақын келіп қалды,
Елеңіз.
…Ал шыбынның не дегені беймəлім!

– Бір өзіңді, – деді хан бір ойқастап, –
Аяқтарды тіреп қойып қой тасқа,
Көрсек дейміз,
Сыңғырласын жер-төсек
Сияқты бір сынған шыны айқаста.

Мен өзіңнен көз ала алмай қалдым да,
Бəрін ұмытып қипақтадым алдыңда.
Мені əкелген құштарлықтың бұқасы,
Неге бізге аунамасқа шалғында?!