Арсен Казарян - Վեհացում դեպի Մհեր

Նվիրում եմ

Դավիթին և Դիանային

1

Զո՜ւր են խոսքերը …

օ՜հ, միտք իմ, կանգնի՛ր,

մի նետվիր առաջ, դու դեռ մարտում չես,

խոսքերն էլ արճիճ չեն՝ ձուլվելու համար,

ժամը չի եկել, պտուղն հասած չէ:

Հզոր ժայթքումով ճեղքելով կեղևն

ցասումը սառում ու խոսք է դառնում,

բայց ուզում եմ ես, որ շառաչելով՝

նա անվերջ հոսի:

Վանքերի ղողանջը չի լռում երբեք,

ողբալով նրանց, ովքեր դեռ երեկ …

Օ՜հ, ո՜չ, թող քարերը, քարերը խոսեն …

և խոսում են նրանք լռությամբ մռայլ:

Քարեր հարազատ, ո՞ր մեղքի համար

հայրենիքը մեր դարձրին դժոխք,

խաչեցին հավատը, իսկ մարդուն,

Մարդո՜ւն …

Ո՞ր մեղքի համար:

Քարեր հարազատ, լռությամբ ձեր սուրբ

տվեցիք դուք մեզ մխիթարություն,

հասկացաք դուք մեզ, ցավեցիք դուք մեզ,

չեղաք անտարբեր մարդկության նման,

և համոզեցիք՝ սրտերը մարդկանց

քար չեն, այլ սառույց, սառն ու սպիտակ:

2

Անծա՜յր անապատ,

լերդացած արյան կտորները սև,

քարերի նման փռվեցին գետնին,

դարձնելով երկիրը մեր մեծ գերեզման,

ու երկինքն ապշած քարացավ առմիշտ:

3

Գժվելով ցավից, ծաղրանքից վայրի,

վախից, ամոթից ու ստորացումից,

մի ազգ, մի ամբողջ ազգ էր կոտորվում,

հոշոտվում էր ողջ աշխարհի առջև:

Կանչում էին նրանք և հույսերն անհույս

ուղղում էին նրանք միմիայն Աստծուն,

և ձայները նրանց արնաքամ երկրում

տարածվում էին ղողանջի նման:

Մանուկներն անուժ և կանայք անզոր,

վանքերում այրվող սերունդներն արու

աղաչանքներով դիմեցին Աստծուն,

բայց խուլ էր Աստված:

Մարդիկ խենթացած՝ մահ էին փնտրում,

մահն էր հանգրվան գեհենից ահեղ,

և մահին խոնարհ իրենց իսկ ձեռքով

նրան էին հանձնում միակ երեխուն:

Օ՜հ, աշխարհ մարդկանց,

արնոտ, արնածոր,

գռեհիկ, անաստված, լպիրշ, բութ էակ:

Հուսահատ մեր ձայնն ականջին քո մեծ

չհասավ երբեք, լոկ մեզ խլացրեց:

Արցունքները իմ միացնեմ ես նրանց

արցունքի գետին,

որ լցվում է լուռ

ծովը մարդկության:

Տեսնողները այն Դանթե չդառան՝

լռեցին նրանք,

կլռեմ և ես:

4

Անցնում են դարերը,

վազում են դարերը,

ցավի, դավերի, մտքի, տանջանքի,

կսկիծի, սիրո, հիասթափության,

ցանկությունների, կռվի, հավատքի,

ջերմության, վեհի, փառասիրության,

մթի ու լույսի, չարի ու հույսի:

Անցնում են դարերը,

մեր դարն էլ կանցնի՝

միանալով նրանց:

վերջ Ա մասի

Մաս

Բ

1

Անմարդ անապատը փռված էր անծայր,

ձգվելով անհույս միջև հորիզոն,

վերից գորշագույն տարածք էր իջնում,

անամպ, անարև գորշագույն տարածք:

Մի երգ էր հնչում՝ վշտոտ, դողդոջուն,

քարերին նստած սևուկ Տիրամոր:

Եվ սուրբ, և վշտոտ, և հավերժ ջահել,

որ սպանված որդու սև սուգն էր տանում:

Ոտքերը արնոտ քարերին դրած

դանդաղ ճոճվելով երգում էր տխուր,

աչքերը հառած մի անտես հեռու

նա սուզվում էր իր մտքով այդ հեռուն:

Կանգ էր առել ժամանակն ասես,

և հավերժ ջահել մարմինը կնոջ,

նրբագեղ, ճկուն և աստվածային

քարին էր հենված,

իսկ մազերը սև

ուսերին, կրծքին փռվում էին լուռ:

Շրթունքները գունատ շարժվում էին նուրբ

և ձայնը վշտոտ՝ ալիքի նման

շուրջն էր տարածվում:

Երգը բնության, երգը Տիրամոր,

միացած իրար մի վշտով անհուն,

դառնում էին մեծ, երկրային մի Վիշտ:

Օ՜հ, սուրբ Մարիա՜մ:

Վիշտը մարդկության ծանր քարի պես

քո սրտում կանգնեց:

2

Եվ մութն էր պատում ասես ամեն ինչ,

ծանր լռությունը իջնում էր դանդաղ,

պատերը խոնավ՝ աշխարհից կտրող,

շունչն էին փչում՝ մռայլ և անձայն:

Պատերը մեռնող զգացումների պես

մի մոմի լույսի կարոտ էին զգում,

թեթև շոյանքի և մի այլ խոսքի,

որ սև մենության շղարշը քաշեր:

3

Մի հայ էր կանգնած մեծ խաչի առջև՝

աղոթում էր լուռ:

Եվ մտքերը նրա տրոփուն, անողոք,

ինչպես բորբոքված լեփ-լեցուն անդունդ,

խեղդելով թշվառ աղոթքը անձայն,

ելնում էին վեր,

և հառաչը նրանց,

ձեռքերի նման չորացած և սև,

որ ճահճի միջից ձգվում են լարված,

ահռելի ուժով նետվում էր երկինք:

Եվ կայծակնահար երկինքն Աստծո

անճար, անիմաստ հառում էր նրանց:

Խղճուկ քարոզները Աստծո նվիրած

մի պայծառ հանդես արտաբերեցին,

և հրաբուխ դառած այդ հայի հոգին

ժայթքում էր մի ցավ, անաստվա՛ծ մի ցավ,

որն իշխում էր նրա մտքերին բոլոր

և արյունը նրա մակարդում նրա մեջ:

Մեծ խաչի առաջ, սև խաչի առաջ

աղոթում էր նա աստծուն անիմաստ,

պաղատված հոգին արցունք դարձնելով:

4

Եվ երբ, կարծես, ոչ մի փրկություն չկար,

երբ մութն էր պատել, ասես, ամեն ինչ,

հույսի մոմերն էլ վառվեցին իսպառ,

վանքերն էլ այրվող դառան գերեզման,

երբ արդեն Ոչինչ օգնել չէր կարող,

այնժամ արթնացավ առնական մի ուժ,

և երկինքն Աստծո

արնաքամ եղած

երկունքում դաժան