Александр Настасьин - Жизнь – проза, а я – это стих

Стоит, растерявши огромную значимость,
Вникнув в нехватку погибшего разума,
Доверив навеки костюму пиджачному
Память о смерти лица буржуазного.
НА БЕЛОРУССКОМ ЯЗЫКЕ
(Стоит одиноко в структурности города…)

Стаіць ён самотна ў структурнасці горада,
Стаіць ганарліва з усмешкай упэўненай.
Ні страху ў яго, ні адвагі, ні холаду,
І позіркам роўным, з гадамі не змененым,
Глядзіць ён на кожнага і на ўсялякага,
Нібы на пачвару, з гадамі нязменную.
Гуляе ў глядзелкі з людзьмі-разявакамі —
Хто зможа адолець асобу камeнную?

Стаіць пад дажджом праліўным, адмываецца
І чысціцца кроплямі дожджыка летняга.
Ды бруд рэвалюцыі не раствараецца —
Той бруд – ён нязмыўны, устойлівы, з’едлівы.
Стаіць, ухмыляецца ён – задаволены.
Мо, пропаведзь, пэўна, гатуе для публікі?
А можа, ў натоўп кіне вершы трохдольныя,
Нібы жабракам – нізку дзірак ад бублікаў?

І справы няма да пытанняў сучаснасці,
Бо ён – абярэг перажыткаў гісторыі.
Мы сёння не маем адказаў і яснасці:
Ці не памыляўся ў сваёй ён тэорыі?
Ён моўчкі стаіць цяпер – уціхамірыўся,
Яго апраўданне – падзеі крывавыя.
Жыцця няма ў гэтым каменным апірышчы,
Бы маска часоў небыцця нерухавая.

І значнасць згубіўшы, стаіць нерухома ён.
Шукае ў мінулым прыкметы, мо, розуму?
Пінжак на плячах – постаць вельмі вядомая,
З яўляецца ён Капіталу пагрозаю.

Я – ПАПА, ТЫ – МАМА

Настанет момент, когда мы возьмём её за руки,
Я – папа, ты – мама, и она – человечек маленький,
Мы трое – семья. Весёлая, сильная, дружная,
Друг другу люди самые верные, нужные.

Она улыбнётся мне и тебе, как родителям,
А мы ей в ответ добродушно и упоительно,
И глазки моргнут нам, как чистые два кристаллика,
Я – папа, ты – мама, и она – человечек маленький.
ПРОГУЛКА

В окнах гаснет свет,
Наступает ночь,
Все ложатся спать,
Только я не сплю.

Звёзды смотрят вниз,
Освещают жизнь,
Я иду наверх,
Крыши меня ждут.

И гулять всю ночь
Буду по домам,
Кошек прогонять,
Спутники ломать.

В окнах гаснет свет,
Темнота идёт,
Все дома слепы́,
Мне же видно всё.

Звёзды надо мной
Говорят о том,
Что луна взошла
Пьяной в эту ночь.

Время нас не ждёт,
Мир наш не стоит,
Надо погулять,
После будем жить.
МАЙСКИЕ НОЧИ

Я проснулся майской ночью