Дзмiтрый Кудрэц - Сны аб Беларусi

Мне ў чужой краiне цiкавей
Не музеi, поўныя турыстаў,
А якая там трава расце
I ў якiм баку сонца садзiцца.

Чым там пахне вечар за вакном
I якiя зоркi ў небе ззяюць,
I якiя казкi перад сном
Неслухам бацькi распавядаюць.

З«ездiць бы туды, звярнуць у бок
Ад мясцiн вядомых па расказах,
Каб убачыць самаму жыцце
Мо вельмi падобнае на наша.

Прабач, што не сказаў я слоў ласкавых,
Якiя ты пачуць хацела.
I што прызнаннi ў каханнi
Выходзяць лепей на паперы.

Прабач, што я не выканаў жаданнi,
Якiя абяцаў калiсьцi.
Завеў у край расчаравання
I не знайшоў дагэтуль выйсця.

Прабач, што не зрабiў цябе шчаслiвай,
Што дараваў адны сумненнi,
Што нават не хапiла сiлы
Агучыць гэта прабачэнне.

Вось чаго нiколi не рабiў,
Не таму, што я лайдак цi невук,
Я нiколi сена не касiў,
Проста не было ў тым патрэбы.

Вось чаго нiколi не хацеў.
Дык увесь свой век пражыць спакойна.
I таму спяшаўся i ляцеў,
Не сябруя часам з галавою.

Вось чаго нiколi не змагу,
Кiнуць кут, радзiмай што завецца.
Нават калi я адтуль збягу,
Назаўжды там сэрца застанецца.

Лiпiна ўпрыгожылася золатам,
Ей зялены колер не па густу.
Чырванеюць яблыкi ад сораму,
Гледзячы на гэткае распутства.

Пэўна яна штосьцi пераблытала,
Захацелась ей чароўных красак.
Толькi наглядзеўшыся на лiпiну,
За вакном мiнае Спас за Спасам.

Яблыкi на наваколле дзiвяцца,
Здарылася што, не разумеюць
I размораныя сонцам жнiвеньскiм
На галiнках сумна чырванеюць.

Месяц усе вышэй вiсiць над хатаю,
Толькi зараз я заўважыў гэта
I, наеўшысь сарамлiвых яблыкаў,
Разумею – адыходзiць лета.

Што мяне цягне на вандраваннi?
I чаго я баюсь не паспець?
Цi ў жыццi няма iншых жаданняў,
Як кудысьцi iсцi цi ляцець?

Што мяне цягне ў чужыя краiны?
Чым прывабiў замежны альянс?
Прырода? Палацы? Альбо магазiны?
Дык такога хапае i ў нас.

Што мяне цягне нястрымна ў далеч?
Мо багацце? А мо прыгажосць
Невядомую, дзiуную там адшукаю,
Цi быць можа iншае штось.

Што мяне цягне пасля тых блуканняў
Да знаемых i звыклых мясцiн?
Пэуна таму, што ў сваiх вандраваннях
Лепш кутка я не здолеў знайсцi.

Пагуляць бы так, каб на душы
Суму не вялося болей.
Пабываць бы там, дзе я не быў,
Дзе не апынусь нiколi.

Пакахаць бы так, каб аб адной
Сэрцайка ўвесь час журылась.
Адшукаць бы тое, што даўно
Страчана, сплыло, згубiлась.

Паспытаць бы тое, што ў жыццi
Думкi чысцiней напоўняць.
I пажыць бы так, напрыканцы
Каб было пра што мне ўспомнiць.

У жыццi я ўсе пазнаў i зведаў.
Шчасця i нягод досыць хапала.
Ўсе было – што трэба, што не трэба,
Ды душа штось большага чакала.

Вандраваў я па чужых краiнах
I блукаў па розных закавулках,
Каб знайсцi куток, што сэрцу мiлы,
Ды душа не ведала прытулку.

Навучыўся кiраваць я часам,
Ратавацца ад тугi i болю,
Дараваць усiм, усе, адразу,
Ды душы ўсе не было спакою.

Калi ж мой апошнi час настане,
I паклiча божанька ў нябесы,
Як належыць, як усiм прыстала,
Душа зноўку запярэчыць лесу.

Разлiлася рэчанька,
Ой, не перайсцi.
Пакахала дзеўчына
Першы раз у жыццi.

Не спяшайся, рэчанька,
У далекi край.
Не хвалюйся, дзеўчына,
Слез не лей дарма.

Зашумела рэчанька,
Човен панясла.
Зажурылась дзеўчына,
Стала не да сна.

Не шумi ты, рэчанька,
Чыстая вада.
Не журыся, дзеўчына,
Гэта не бяда.

Ў«ецца, ў’ецца рэчанька
Памiж берагоў.
Ты паслухай, дзеўчына
Сэрцайка свайго.

Разлiлася рэчанька,
Ой, не перайсцi.
Пакахала дзеўчына
Першы раз у жыццi.

Дзесь мiж сiнiх азер i бязмежных лугоў
Есць мясцiна, абраная лесам.
Прывячае там шэргат сасновых бароў,
Мятны водар мурожных пакосаў.