Aşıq Alqayıt - Dağlar

Alqayıtam, çoxdur əldə əsasım,
Həm qəmim, sevincim, həm toyum, yasım,
Sındı dar ağacım, itdi kompasım,
Gəmisi dəryada batılı qaldım.

Ey Təbrizim, anadillər susalı,
Zər tunc olub, mis qatılıb lələ də.
Zaman özü ələyindən keçirir,
Girinc olub, seçə bilmir hələ də.

Möhtəkirlər yaman tutdu yükünü,
Dözülməzdir pələng ahı, fil ünü.
Yalquzaqlar talan etdi sürünü,
Şir quyruğu girov qalıb tələdə.

Qurd quzuya, tülkü hinə pasiban,
Qarğa-quzğun bir-birinə mehriban.
Yançılara fıkir vermir baş çoban,
Nələr gəlir, nələr gedir şələdə.

Dərd sinəmi dağlamasın neyləsin,
Ürək qəmdə çağlamasm neyləsin?
Yazıq bülbül ağlamasın neyləsin?
Xar yapışıb, qanqal qonub gülə də.

Sərhəd boyu bir ün atım, ünləyim,
Şəhriyarı yada salım, inləyim.
Oxu, Araz, oxu, səni dinləyim,
Təşnə qəlbə bir dəryadır gilə də.

Zülmətlərə şölə saçaq biz gərək,
Dar ayaqda bükülməsin diz gərək.
Ey Təbrizim, qalx ayağa, süz görək.
Haqsız yerdə oxa dönər pilə də!

Addımbaşı zəli kimi sorulduq,
İstəyindən, arzusundan vurulduq.
Milçəklərə əl çalmaqdan yorulduq,
Qorxumuzdan fil demədik, filə də.

Xiyabanim, Səttar xanım səs eylər,
İgidlərim düşmən payın nəs eylər.
Fatehlərin yağlı vədi bəs eylər,
Od gizlənib, əl vurmayın külə də.

Ay Alqayıt, gümanın az, dərdin çox,
Qəlbin atəş, əqidən nur, fıkrin ox!
Xudafərin körpüsündən əsər yox,
İtkin düşüb Xan Kərəm də, Lələ də!

Yondu heykəlini öz əllərilə,
Ələsgər tarixə bir gəldi getdi.
Mərdə tərif dedi, dastan bağladı,
Namərdin gözünə tir gəldi getdi.

Dünya sərvətindən çəkdi əlini,
Mənəm deyənlərin kəsdi dilini.
Ana-bacı bildi qızı, gəlini,
Sənət dünyasına pir gəldi getdi.

Sonsuz ümman idi, elə rəğbəti,
Müdrik kəlamları, sözü, söhbəti.
Qəlbində dəfn oldu, ilk məhəbbəti,
Möcüzə yarandı, sirr gəldi getdi

Möhnət qapısını döyən ustadın,
Qəza qamətini əyən ustadın.
Bisavad aşığam, deyən ustadın,
Dodağında zəbər, zir gəldi getdi.

Alqayıtam, dərdli ozan çox olub,
Sirr söyləyən, yuxu yozan çox olub,
Saz götürüb, şer yazan çox olub,
Yazıq Ələsgərim şir gəldi, getdi.

Bir də o yerlərə dönə biləydim,
Yaylaqdakı hal yadıma düşübdü.
Az qalır unudam kənd həyatını,
Qoyun-quzu, mal yadıma düşübdü.

Göy atdakı məstedici yorğalıq,
Üşüyəndə büründüyüm arxalıq.
Köpüklü çaylarda tutduğum balıq,
Sürüşkənli sal yadıma düşübdü.

O dumanlı dərə, o qövsü-qüzeh,
Səhər dəli külək, axşam üstü meh.
Babamın taleyə baxdığı təsbeh,
Nənəm açan fal yadıma düşübdü.

Səadət yolumdur, dağlar, hər izin.
Vətən torpağından güc alıb dizin,
Boynubükük bənövşənin, nərgizin,
Üzündəki xal yadıma düşübdü.

Dahilər yetirib o torpaq, o yer,
Nadan ülfətində dad olmaz, xeyir!
Bəhmanın yazdığı gözəl bir şeir,
“Kərəmi”ni çal, yadıma düşübdü.

Zəmanə qorxulu, ömür-gün yarı,
Bir də o yerlərə, dönəydim barı.
Əlinin, Düldülün ilk yadigarı
Daş üstdəki nal yadıma düşübdü.

Alqayıt, el olub elin gərəyi,
Həyat tablosudur insan ürəyi.
Anamın yapdığı, təndir çörəyi,
Sərmə qaymaq, bal yadıma düşübdü.

Yara könül açdım dağ ətəyində,
İnlədim çobanın yan tütəyində,
Bu sirli dünyanın bal pətəyində,
Möhnət yığın-yığın, dərd qucaq-qucaq,
Məni keçmişimə qaytarın ancaq.

Məlhəmdir dağların sərin havası,
Hər quşun öz doğma yurdu, yuvası.
Könlümün pərişan, qəmli nəvası,
Bir deyin, nə qədər yetim qalacaq?
Məni keçmişimə qaytrın ancaq.

Demirəm, qəribəm, yalqızam, təkəm,
Zərdüştlər diyarı deyilmi ölkəm?
Nə vaxtdır dağlarda sürünmür kölgəm,
Dünya gedər-gəlməz, həyat oyuncaq,
Məni keçmişimə qaytarın ancaq.

Qalıbdır ellərin xətri yadımda.
Lalənin, nərgizin çətri yadımda.
Yaylıq almasının ətri yadımda,
Cənnətə misaldır o bağça, o bağ,
Məni keçmişimə qaytarın ancaq.

Alqayıt, Təbrizin yolları bağlı,
Ayağı qandallı, qolları bağlı.
Orda milyonların sinəsi dağlı,
Altımda köhlən at, əlimdə yaraq,
Məni keçmişimə qaytarın ancaq.

Heç kim toxunmasın Azərbaycana,
Yaralı pələngdir, şirdir bu torpaq.
Döşündən süd verib Prometeyə,
Müqəddəs ocaqdır, pirdir bu torpaq.

Zərdüşt dodağında dürlü kəlmədi,
Dünya xalısından keçən ilmədi.
Fatehlər çalışdı bölə bilmədi,
Əzəldən bir olub, birdir bu torpaq.

Məşhurdur aləmə xeyri-şərilə,
Təbibdir, loğmandır min cövhərilə.
Yoğrulub babamın alın təriylə,
Gövhər yatağıdır, zərdir bu torpaq.

Günəşdən alıbdır sönməzliyini,
Qeyrət zirvəsindən enməzliyini.
Ölüm ayağında dönməzliyini
Babam Nəsimiyə verdi bu torpaq.

Dilə gətir Qobustanda hər daşı,
Ulu tariximi öyrən, ay naşı.
Xəzər ətəyində donan göz yaşı,
Məftilli Arazdır, Kürdür bu torpaq.

Tanındıq aləmə od libasında,
Yaşadıq həqiqət təmannasında.
Qeyrətim, həyam var Qız qalasında,
Belə möcüzədir, sirdir bu torpaq!

Yolumuz əbədi kəhkəşan yolu,
Andımız Babəkin kəsilən qolu.
Odur ki, göylərdən uludur, ulu
Mehdinin, Həzinin yurdu bu torpaq.

Səndən soruşuram: – kim olub atan?!
Ya məslək oğrusu, ya da yurd satan!
Tutduğun mövqedən, a dinsiz utan!
“Rast”dır, “Cahargah”dır, “Şur”dur bu torpaq.

De, neçə qitədən dilədin aman?
Sizdə nə ar varmış nə ilqar, iman.
Vətən göylərindən çəkildi duman,
Tanıdı quzuyla, qurdu bu torpaq.

Alqayıtam, axı, dedim min kərə,
Siz elə bilməyin xəlvətdir dərə.
Xəbis ürəklərə, daş ürəklərə,
Nifrət qılıncını vurdu bu torpaq.

Ötə qış ayları, gələ bahar-yaz,
Təbiət könlünü aça dağlara.
Ulduz cilvələnə, ay bədirlənə,
Günəş bayrağını saça dağlara.