Сяржук Сокалаў-Воюш - Ь (Мяккі знак)

Божа! Як жа навокал ціха,
Цішыня і тая знямела,
А ні руху табе, ні дыху
У паветры мярцвяна-белым.

Можа, нехта сканаў вялікі,
А малыя па ім не плачуць,
Бо застылі на вуснах крыкі,
Што нічога не перайначыць,

Бо застылі на вуснах словы,
Бо патухла у словах памяць.
Калі нельга вынішчыць мову,
То імкнуцца хаця б параніць.

І сцякае яна крывёю
Па халодных маўклівых вуснах.
Колькі ж вас, паяднаных ёю,
Неразумных, сляпых распусных.

Людзі — волаты (нат здаля),
А галовы й мазгі — пігмеяў,
І ўсе яны спакваля
Набываюць абрысы змеяў.

Хто згадае той гук і зык,
Хто паўторыць яго нанова?
Калі змейны ва ўсіх язык,
Калі ён двайны да паловы…

Уцякаю, бягу — куды?
Дзе ні ткніся, паўсюдна «змеі»:
Як жахліва «сіпяць» гарады,
Як пачварна вёскі нямеюць!

Быццам хто апрануў аброць
Ды кіруе свет зацугляны,
І ніхто ні слова супроць,
Толькі продкаў крывяняць раны.

Мо таму і маўчым цяпер,
Што на гэтай крыві паўсталі,
Што, як ікламі ў цела звер,
Нам у гены уеўся Сталін.

Слова стала нібы праснак,
Раз пачуеш — навек абрыдне,
Алегорыя — Мяккі Знак,
Калі ў хаце пануюць злыдні…

Я, прывыкшы глядзець у ноч,
Але я не прыхільнік ночы,
Калі тая шапоча: збоч
Ці заплюшчы ціхенька вочы.

І таму на свечку лячу,
Як матыль ля яе шалею,
Каб гарэла ярчэй хачу,
А яна не гарыць, а тлее…