Андрей Тихомиров - Эронӣ миллатҳо. Муҳоҷирати ҳинду-аврупоӣ

Дар ҳазорсолаи якуми пеш аз милод д. ва дар асрҳои аввали даврони мо, қабилаҳои эронӣ аз сарматҳо ва скифҳо дар доманаи Дашти Бузург ҷойгир буданд. Ба гуфтаи олимон, инҳо наслҳои фарҳангҳои Андроново ва Срубная буданд. Даштҳои Урали Ҷанубӣ, ки сарҳади тақсимоти ин фарҳангҳо убур мекарданд, робитаҳои мутақобилаи байни онҳо як минтақаи равандҳои фаъоли этникӣ буданд, ки дар натиҷа ҷаҳони Сарматӣ ба вуҷуд омадааст. Истилоҳоти «сарматҳо» ва «савроматҳо» қаблан коллективӣ буда, маънои гуруҳи васеи қабилаҳои марбутаи нуҷумҳои аввалро доранд. Дар тавсифи муаллифони қадим мо номи баъзе ин қабилаҳоро меёбем: Aors, Alans, Roxolans, Сиракс, Язаматс, Яксаматс ва дигарон. Шояд ёдгориҳои ягонаи истироҳати ҳазорсолаи Сарматиён кӯҳҳои сершуморанд, ки баъзан 5—7 метр баландӣ доранд. Кӯҳҳои Савромат ва Сарматӣ бештар дар гурӯҳҳо дар ҷойҳои баланд, теппаҳо, сиркҳо ҷойгиранд, ки аз он ҷо манзараи васеъи даштҳои азим кушода мешавад.

Эйрянем-Ваэджа («фазои ориёӣ») – хонаи аҷдодии афсонавии эрониёни қадимӣ, ориёӣ; ба гуфтаи Видевдат (Вендидад, китоби якуми Авеста, маҷмӯаи китобҳои муқаддаси дини қадимаи эронӣ, як навъ идомаи Ведаҳои эронӣ), он аз рӯйхати 16 «беҳтарин» «маҳалҳо ва минтақаҳо», ки аз ҷониби Аҳура Мазда барои инсоният сохта шудааст, оғоз меёбад (Мавод аз Википедия, энсиклопедияи ройгон) Ин кишвар ҳамчун ҳамвори беохир тасвир мешавад, ки дарёи зебои Даити (Ваҳви-Датия) ҷорист. Ҳангоми офатҳои табиӣ аз ҷониби Ахура Мазда, ки ба кишвар фиристода шудааст, «мори сурх» ва зимистони даҳмоҳа номгузорӣ шудааст. Шароити вазнини иқлимии «кишвари беҳтарин» баҳсро дар байни олимон ба вуҷуд меорад – масалан, Ҳелмут Гумбах ин фарқиятро бо талафи хате, ки дар матни Паҳлавии Авеста мавҷуд аст, шарҳ медиҳад: «ва он гоҳ: ҳафт моҳи тобистон ва панҷ моҳи зимистон», ки ба пурраи меъёрҳои иқлимӣ ва ҷуғрофии Ҷануб мувофиқат мекунад Урал. Бисёр вақт дар ҷойгоҳҳои дигари Авесто ҳамчун ватани бостонии Заратуштра ва ҳамчун маркази ҷаҳон ёдрас мешавад. Аммо дар бораи олами ҳайвонот, дар Урали ҷанубӣ хазандагон – барфҳои хазандагон ҳоло ҳам ҳастанд.

Муаллифони қадимаи пеш аз милод Уралро – Ликос меномиданд, ки ба маънои юнонӣ «гург» аст, Птолемей – асри II. АД – Даикс, Земарха – 568 – Дайх, Ибни Фадлан – 921—922. – Ҷайҳ, ал-Идриси – 1154 – Руза, солгарди русҳо – 1229 – Яик, Виллем Рубрук – 1253 – Ягак, Н. ва М. Поло – 1265 – Ягат, Ибни Баттута – 1333 Улус, Харитаи Muscovy S. Herberstein 1549 – Yaik, K.H. Ҷалайрӣ – 1592 – Яик, «Китоб барои расмҳои калон» – 1627 – Яик, сарчашмаҳои русӣ – XVII—XVIII – дарёи Заполная, Фармони Екатерина II дар бораи иваз кардани дарё – 1775 – Урал. Номи Яик ва Дайкс, Дайх, Ягак ва ғайраҳо, ки ба он мувофиқанд, тақрибан 2 ҳазор сол боз пайдо шудаанд. Ба осонӣ пайхас кардан мумкин аст, ки номи дарёи Даитя хеле монанд аст ба боло! Шояд номи дарё аз эронӣ-славянӣ сарчашма гирифта, маънои «додан» -ро дошта бошад. Ариас (ориёӣ) – номи халқҳоест, ки ба аврупоиҳои ҳинду-аврупоӣ (пеш аз ҳама ҳиндуҳо-эронӣ) мансубанд. Нажоди ориёӣ – истилоҳе, ки дар мафҳумҳои нажодӣ барои истинод ба навъи «баландтар» -и нажодӣ – ориёиёни зард, поягузорони тамаддунҳои бузург истифода мешаванд. Этноними ориёӣ, ки ҳазорсолаҳо пеш аз он маънои «шудгори замин» -ро дошт ва баъдан ба номи мардуми ҳукмрон дар Ҳиндустони қадим табдил ёфт. Ин мумкин аст, ки байни калимаи «ориёӣ» ва калимаи умумие, ки дар решаи он барои ҳама славянҳои Балтика вуҷуд дорад, маънои ин мафҳуми ибтидоиро дорад. Калимаи лотинии aries маънои ram, aries. Наздик ба он ва ҳамтои юнонӣ. Дар асоси мифологияи гимнҳои Ведик, ки онро ориёҳо ташкил медиҳанд, метавон хулоса кард, ки «ватани аслии қабилаи аҷдодии онҳо як кишвари мӯътадиле буд, ки ба иқлими марказии Русия шабоҳат дошт, кишваре ба тропикӣ ва сардиҳои заминҳои наздик ба қутб …». Ориёҳо бо қабилаҳои славянии Прото-Балтика ҷамоати наздике доштанд ё ҳатто ташкил мекарданд. Яке аз тасдиқи асосии илмии ин омезиши равшани санскрит аз ориёҳои ведикҳо бо славянҳо, бахусус забонҳои славянии шарқӣ мебошад – аз ҷиҳати бунёди асосии лексикӣ, сохтори грамматикӣ, нақши устоҳо ва ғайра.

Соли 1993 дар Олтой пайдо шуд, ки мумияи «Маликаи Укок», тавре ки олимон муайян кардаанд, ба кавказҳо тааллуқ дорад. Гумон меравад, ки ин яке аз муҳимтарин кашфиётҳои бостоншиносии охири асри ХХ аст. Мувофиқи эътиқоди аҳолии бумии Олтой, вай муҳофизи замин ном дошт – даромадгоҳ ба салтанати зеризаминӣ. Дар мавриди миллатгароии «Маликаи Укок», баҳсҳо ҳоло ҳам идома доранд. Таҳлили ДНК нишон дод, ки духтар ба нажоди Кавказ тааллуқ дорад. Антропологҳо инчунин мегӯянд, ки «Маликаи Укок» «хусусиятҳои Қафқози Ҷанубӣ дорад ва либосҳояш ҳинду-аврупоӣ мебошанд, на аслан туркӣ.» Тибқи маълумоти таҳқиқоти байнисоҳавӣ, «малика» дар синни 25-солагӣ вафот кард, вай ба табақаи миёнаи ҷомеаи Пазырик тааллуқ дошт ва тақрибан 2,5 ҳазор сол пеш зиндагӣ мекард. Ин далели муҳоҷирати мардуми ҳинду аврупо на танҳо ба ғарб (Аврупо) ва ҷануб (Ҳиндустон), балки ба шарқ мебошад. Маълум аст, ки як гурӯҳи калони қабилаҳои кавказӣ «ди» дар асри 5 дар ғарби Чин зиндагӣ мекарданд ва баъдан бо хитоиҳо омезиш ёфтаанд. Дар Сибири Ҷанубӣ дар ҳазорсолаи 1 пеш аз милод. ва ҳазорсолаи I пеш аз милод мардуми кавказии динлинҳо ғарқ шуда, пас бо қирғизҳо омезиш ёфтанд, инҳо Енисейи Қирғиз мебошанд.