Уладзімір Арлоў - Дзесяць вякоў беларускай гісторыі (862-1918)

Ластоўскі неаднаразова выступаў у абарону растаптанай бальшавікамі беларускай дзяржаўнасці перад Лігаю Нацый у Генуі, Парыжы, Рыме.

Урад БНР знайшоў прытулак у суседняй Летуве. У Коўне Ластоўскі быў рэдактарам беларускага часопіса «Крывіч». Там пабачылі свет яго славутыя працы «Расійска-крыўскі (беларускі) слоўнік» і «Гісторыя беларускай (крыўскай) кнігі», у якой дадзена апісанне манускрыптаў і друкаваных выданняў ад канца Х да пачатку ХІХ стагоддзя.

У сярэдзіне дваццатых гадоў ён адышоў ад чыннай палітычнай дзейнасці. Паездка ў Менск на міжнародную навуковую канферэнцыю ў 1926 годзе пакінула ў Вацлава Ластоўскага ўражанне, што ўрад БССР сапраўды зацікаўлены справаю нацыянальнага адраджэння і стварае добрыя ўмовы для працы навуковай і творчай інтэлігенцыі. У наступным годзе былы прэм'ер па прыкладзе некаторых іншых дзеячоў БНР вярнуўся на Бацькаўшчыну.

Напачатку ён працуе дырэктарам Беларускага дзяржаўнага музея. Пад ягоным кіраўніцтвам ідзе плённае збіранне і даследванне даўніны. Толькі адзін прыклад - дзякуючы намаганням Ластоўскага была знойдзеная і перавезеная ў Менск нацыянальная святыня беларусаў - крыж найпадобнейшай Еўфрасінні Полацкай. Ад 1928 года Вацлаў Ластоўскі - акадэмік і неадменны сакратар Акадэміі навук БССР.

Але часу для працы на карысць радзімы яму заставалася зусім мала. Над беларускай інтэлігенцыяй ужо была ўзнятая крывавая сякера сталінскіх рэпрэсій. 21 ліпеня 1930 года Ластоўскага арыштавалі і праз дзесяць месяцаў турэмнага зняволення, допытаў і катаванняў выслалі ў Саратаў. А 23 студзеня 1938 года куля бальшавіцкага ката абарвала жыццё вялікага сына беларускага народа. Вернасць свайму абавязку інтэлігента і навукоўца ён захоўваў да канца.

Адзін з вядомых дзеячоў беларускага замежжа Янка Станкевіч пісаў пра Ластоўскага: «Ён пасьвяціў сябе ўсяго адраджэньню беларускага народу, належачы да тых нямногіх, што не толькі ўсёй душою аддаліся справе беларускай, але і ўвесь час свой аддавалі ёй».

Уладзімір АРЛОЎ

Увесну 1881 года свет абляцела водгулле выбуху, што прагучаў на набярэжнай Кацярынінскага канала ў Пецярбурзе. 1 сакавіка ў сталіцы Расейскае імперыі быў забіты цар Аляксандар ІІ. Прысуд рэвалюцыянераў-нарадавольцаў выканаў паплечнік Соф'і Пяроўскай і Андрэя Жалябава дваццаціпяцігадовы беларускі шляхціч Ігнат Грынявіцкі.

Мары пра новае грамадства, заснаванае на прынцыпах свабоды, роўнасці і братэрства, захапілі юнака яшчэ ў гімназічныя гады. Паступленне ў сталічны Тэхналагічны інстытут і вялікія здольнасці да навукі абяцалі яму ў будучым спакойнае незалежнае жыццё і магчымасць бліскучай кар'еры. Але ён зрабіў іншы выбар.

Уступіўшы ў 1879 годзе ў «Народную волю», Грынявіцкі бярэ чынны ўдзел у рэвалюцыйных гуртках, збірае сродкі на патрэбы палітычных вязняў, пашырае падпольную літаратуру і супрацоўнічае ў «Рабочей газете», працуе ў «нябеснай канцылярыі» - нелегальным пашпартным стале, дзе фабрыкаваліся неабходныя рэвалюцыянерам дакументы. Адначасова ён, прыхільнік тэрарыстычных метадаў барацьбы, уваходзіць у групу, якая дзень пры дні сачыла за выездамі цара, рыхтуючы яго забойства.

Было б памылкаю бачыць у Грынявіцкім асобу другарадную, чалавека, што ў вызначальны момант апынуўся на патрэбным месцы ў выніку выпадковых абставін. Такім поглядам супярэчыць само ягонае жыццё, да канца ахвяраванае ідэі справядлівага пераўтварэння свету, якая спарадзіла не толькі прыклады высокага гераізму, але - як нам добра вядома - і нечуваную да таго хвалю крывавага гвалту.

Напярэдадні тэрарыстычнага акта ён склаў свой запавет, дзе пісаў:

«Аляксандар ІІ павінен памерці. Дні ягоныя злічаныя.

Недалёкая будучыня пакажа: мне або іншаму давядзецца зрабіць апошні ўдар, водгулле якога разнясецца па ўсёй Расеі і адгукнецца ў сама далёкіх яе кутках.

Ён памрэ, а разам з ім памрэм і мы, яго ворагі, яго забойцы.

Гэта неабходна дзеля свабоды, бо ў выніку значна пахіснецца тое, што хітрыя людзі называюць кіраваннем - манархічным, неабмежаваным, а мы - дэспатызмам...

Што будзе далей?

Ці шмат яшчэ ахвяраў запатрабуе нашая няшчасная, але дарагая радзіма ад сваіх сыноў дзеля свайго вызвалення? Я баюся... мяне, асуджанага на смерць, чалавека, які адной нагой стаіць у магіле, палохае думка, што наперадзе барацьба забярэ яшчэ шмат дарагіх ахвяраў, а яшчэ болей - апошняя смяротная бітва з дэспатызмам, якая, я перакананы, ужо не вельмі далёка і якая залье крывёю палі і нівы нашае радзімы, бо - на жаль! - гісторыя паказвае, што раскошнае дрэва свабоды вымагае чалавечых ахвяраў.