Word Rem - Żywa nauka – 3. Decydujący eksperyment

© Word Rem, 2021

ISBN 978-5-0055-5080-4 (т. 3)

ISBN 978-5-4496-9962-6

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Czym jest „Nauka przyszłości”? Bardzo trudno to przewidzieć. Do XXI wieku mówiono o gigantycznych tamach, miastach pod szklaną kopułą za kołem podbiegunowym, bazach na Księżycu i sadach jabłoniowych na Marsie. Czas skorygował prognozy. Od początku tysiąclecia upowszechniły się elektroniczne środki przetwarzania i rozpowszechniania informacji. Rzeczywistość nie jest już tak ważna dla ludzi. Szeroką gamę doznań od dotyku dają komputery osobiste, trudno od nich odróżnić telefony komórkowe, news feedy, filmy i realistyczne gry.

Rozwój badań kosmicznych odbywa się przede wszystkim na poziomie pasjonatów – osób posiadających środki finansowe.

Wiele w samej nauce zależy od indywidualnych badaczy. Od nich wszystko się zaczyna. Potężne instytucje państwowe w najlepszym wypadku podchwytują tylko ich pomysły.

Co z tego, w subtelnych szczegółach, „Nauka przyszłości” – pytasz. – Czy autor coś wie, czy tylko o tym myśli?

– Ale jak reagujesz na takie założenie, że czysta nauka jest w stanie ujawnić inteligentne, lub tylko z zaczątkiem rozumu, istoty żyjące obok nas? Wyniki eksperymentów i ogólnie całe nasze życie zależą od ich woli. Mogą być podporządkowane i używane według własnego uznania. Własne ekonomiczne ciastko powitalne, wyrzeźbione według wszelkich zasad z eterycznej materii – to także Nauka Przyszłości.

Co o tym myslisz?

Albo państwo będzie zainteresowane tym, że tworząc pozory świątyń lub piramid można osiągnąć pewien wpływ na świadomość milionów i miliardów obywateli. I najprawdopodobniej nie jest to religia, ale magia technokratyczna. Zarządzanie ludźmi bez zaawansowanych systemów śledzenia, kamer wideo i szpiegowskich smartfonów to granica wyobraźni urzędników. Lub takie struktury mogą być używane przez kaznodziejów religijnych, którzy chcą natychmiastowego wzrostu bogactwa duchowego.

Jak reagujesz na to, że Living Science, opierając się na materialnych podobieństwach obiektów z przeszłości w teraźniejszości, skutecznie przywróci wszystko, co kiedyś istniało? Tak, dokładnie od glinianego dzbana z czasów króla Kserksesa do, wyobraźcie sobie, człowieka?

Twardy.

Proponuję, czytelniku, badaczu, rozmontować rozproszenie moich eksperymentów. Tutaj, pośród zardzewiałego gruzu, pomieszanych drutów i lamp o białym świetle, znajdziesz Ziarno

Оригинал на русском языке: https://ridero.ru/books/zhivaya_nauka/

… Ze znanej nam nauki, nauczanej w szkołach, wydzielił się, już teraz podobny do magii, swój tajemny szczyt. Stało się to w pierwszej połowie XX wieku.

Przede wszystkim naukowcy, których portrety widzicie na kartach podręczników, wprowadzają zapis, że cząstki światła nie mają masy spoczynkowej. Same ciałka te tracą status formacji materialnych i są odtąd nazywane „czystą energią”. I to pomimo faktu, że energia jest abstrakcyjnym znaczeniem, jest to po prostu zdolność ciała do wykonywania pracy. Cząstka z ładunkiem elektrycznym, spinem, złożoną strukturą wewnętrzną zamienia się w kwant energii, który nie posiada żadnej z przedstawionych cech. Jak to jest możliwe? Ten stan rzeczy ma na celu reprezentację Szczególnych i Ogólnych Teorii Względności, sformułowanych na początku XX wieku.

Istnieje podstawa do stworzenia teorii SRT i GRT. To ciekawe zachowanie światła. Po pierwsze, jego prędkość wydaje się być zawsze taka sama. Jest równy stałej C – 300 tysięcy kilometrów na sekundę, nawet gdy źródło porusza się w kierunku obserwatora. Nie ma tu zastosowania zasada arytmetycznego dodawania prędkości. W przeciwnym razie gwiaździste niebo jawiłoby się nam jako zestaw świecących linii. Gwiazdy poruszają się dość szybko i obracają się wokół własnej osi. Gdyby ich prędkość została przeniesiona na cząstki światła, fotony, które prędzej czy później dotarłyby do obserwatora na Ziemi, rozmywałyby obraz gwiazdy. Ale czy to jest powód stwierdzenia: „Prędkość światła nie zależy od ruchu źródła”? Tak i nie. Istnieją fotony o prędkości innej niż C. To częste zjawisko.

Jednak sposób ich rejestracji powinien być inny.

Znany jest efekt Mössbauera.

Dwa kryształy schłodzone prawie do zera absolutnego, z ledwie drgającymi atomami, nie są w stanie wymienić kwantów, chyba że zaczną poruszać się względem siebie z prędkością kilku centymetrów na sekundę. Kwanty przelatują przez kryształ, nie znajdując atomu o odpowiednim widmie absorpcji. Gdy tylko absorber kwantów zacznie się poruszać, fotony przechodzą przez niego i są rejestrowane przez detektor.

Gwiaździste niebo składa się z kropek, a nie świecących linii.

Licznik gamma przestaje otrzymywać promieniowanie, gdy prędkość kryształu radioaktywnego jest wystarczająca

Schemat procesu. Warunkiem odbioru kwantu gamma przez jądro jest równość poziomów promieniowania – pochłaniania elementarnego odbiornika i nadajnika.

Aby transfer kwantowy był udany, linie absorpcji i emisji muszą się przeciąć. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy dwa obiekty – nadajnik i odbiornik – mają wzajemną prędkość mniejszą niż prędkości termiczne ich składowych mikrocząstek.

Proxima Centauri, najbliższa Słońcu gwiazda (czerwony karzeł). Ta gwiazda należy do układu Alfa Centauri i krąży wokół wspólnego środka masy. Nie sądzisz, że ten karzeł ma pozory «ogonu» opóźnionych fotonów?

Innymi słowy, linie emisyjne muszą albo całkowicie się pokrywać, albo przecinać. Jeśli obiekty mają dużo cząstek elementarnych poruszających się z prędkościami termicznymi we wszystkich kierunkach, pozostaje możliwość, że „widzą” się nawzajem, nawet poruszając się ze znaczną prędkością. A jednak szybkość wzajemnego ruchu, aż do całkowitego zaniku kontaktu optycznego, jest ograniczona.

Nie widzimy tych ciał niebieskich jako optycznych podobieństw do komet ze względu na fakt, że prędkość światła jest ograniczona przez przecięcie się linii emisyjno-absorpcyjnych w naszych oczach i materię gwiazd. W przeciwnym razie „latająca” gwiazda Barnarda, która porusza się po niebie o średnicy księżyca w ciągu 170 lat, wyglądałaby jak gwiazda z ogonem. Ale – musimy przyjrzeć się bliżej. Być może sztucznie stworzone idee dotyczące skończoności prędkości światła uniemożliwiają astronomom dostrzeżenie pewnego rozmycia gwiazd (a zwłaszcza gwiazd podwójnych) w kierunku jazdy.