Marcus Aurelius - Роздумы

Вельмі характэрным выступае эпізод узаемадачыненьняў зь некаторымі прадстаўнікамі роду Гэрадаў - пануючае дынастыі, якая пераважна ўладу сваю апірала на Рыме. У дачыненьні з нашаю тэмаю, Дзеяньні сьв. Апосталаў (разьдзелы 25 і 26) пераказваюць нам вельмі вымоўны абраз узаемадачыненьняў паміж асьвечанымі прадстаўнікамі жыдоўскае супольнасьці, з аднае стараны, і з другое - самога народу пад правадырствам фарысэяў і садукеяў, тонучага ў глыбіні вузка-рэлігійных супярэчнасьцяў.

Уся справа абяртаецца навакол рэлігійнага пытаньня са шматлікімі ўдзельнікамі ў ёй.

Портыюс Фэстус, рымскі пракуратар, толькі што пераняў уладу ў Юдэі ад Антоніюса Фэлікса. Абодва яны з дынастыі Гэрадаў. Запазнаючыся бліжэй са сваімі абавязкамі ў вызначанай яму правінцыі, прыбывае ён у Ерузалім. Карыстаючыся з гэтае нагоды (25:2), жыды зьявіліся перад Фэстусам і дамагаліся, каб гэты з Кесарэі (рымская сталіца на Юдэю), прыслаў у Ерузалім Паўла, каб тут дамагчыся ягонае сьмерці. Але Фэстус фармальна просьбу іхную адхіліў і сам вярнуўся ў Кесарэю.

Далейшая нарацыя гэтага здарэньня (25) характэрная тым, што рымскія ўлады прытрымліваліся свайго права, і лічыліся з лёкальнымі звычаямі (25:12). Гэта стварыла магчымасьць для Паўлы выйсьці з-пад уплыву закону лёкальна-рэлігійнага і паддацца ў Рым і стануць перад рымскім правам і судзьдзямі, вольнымі ад забабонаў. Па-другое, прадстаўнікі рымскае культуры проста не маглі ўцяміць пра што жыдам ідзе, а калі пачулі, што абвінавацелі «мелі... зь ім нейкія спрэчкі адносна іхных забабонаў, ды аб нейкім памершым Ісусе, адносна якога Паўла ўтрымліваў, што ён [хоць і памер], але жыве (25:19), дык Фэстус, чуючы гэта, рад быў, што Паўла адклікаўся да кесара і, высылаючы яго ў Рым, асвабаджаў самога сябе ад справы, сутнасьці якое ён ня мог зразумець. Як вынікае з тэксту (25:27), Фэстус разам зь вязьнем-Паўлам выслаў у Рым і адпаведны, выясьняючы справу, ліст, які, як можна здадумацца, мусіў учыніць сваеасаблівае ўражаньне на тых у Рыме, што чыталі яго.

Я адумысна прывёў знаёмыя нам тэксты, каб адтварыць атмасфэру сутыку розных паглядаў і даць вобраз матываў незразуменьня хрысьціянства.

Гэтаксама і само хрысьціянства ў тым часе ня было падобным да таго, якое мы ведаем сягоньня. У гэтым пэрыядзе часу хрысьціяне пераважна рэкрутаваліся з асяродзьдзя простых людзей і нявольнікаў. Апалёгія прыходзіла пазьней і ня шмат выясьняла філязафічна настроянай рымскай інтэлігэнцыі, апалітычнага мамэнту, якім кажны імпэратар, і тыя, што зь ім, кіраваліся, зусім хрысьціяне не парушалі, бо іхнае валадарства - гэта Божае Валадарства наагул, дый ня з гэтага сьвету. Мамэнт палітычны прыйдзе пазьней, каля 300 г., калі хрысьціяне даволі нацярпеліся ў падзямельлях і жадалі большае свабоды для сябе. І свабода прыйшла на дарозе некалькі дэкрэтаў, выдадзеных імпэратарам Канстанцінам.

Перад намі тэкст Роздумаў, які пакінуў па сабе рымскі стоік, імпэратар, Марк Аўрэліюс. Зьмест Роздумаў наагул блізкім ёсьць часта літэраю і духам да навукі Ісуса з Назарэту. Пацьвярджаюць гэта шматлікія людзі розных нацыянальнасьцяў, сьветапаглядаў і вераў. Зьмест гэты просты, шчыры з тугою ў напрамку праўды, добрага жыцьця, шчасьця...

У 1914 г. С.Роговін выконвае новы пераклад на расейскую мову Разважаньняў М.Аўрэліюса. Уступнае слова да перакладу напісаў С.Котляревскій. Яно займае 47 бачын і напісана ў стылю свомым для адукаваных і веруючых людзей расейскае імпэрыі, і канчаецца словамі: «І нарэшце, уся новая культура дае людзкасьці адну лекцыю - толеранцыі ў найлепшым сэнсе гэтага слова, удзячнага прызнаньня тых ідэалаў, якія для сэктанцка ўзгадованага розуму могуць выдасца бунтарна супярэчнымі. Мы пахіляем голавы перад сьв. Ігнатам і перад Джордано Бруно, як і перад Аўгустынам; перад Галілеем, перад Францішкам з Ассыжу, і перад Сьпінозам - усе яны сучляненьні «Вышэйшага места» людзкае культуры - і сярод гэтых выбраных людзей ганаровае месца абясьпечана і Марку Аўрэліюсу».

Ян Пятроўскі, 17.09.1978 г.

1. Ад майго дзеда Вэруса я атрымаў далікатнасьць, незласьлівасьць і ўменьне кіраваць сваім характарам.

2. Ад славы майго роднага бацькі і ад пакінутай ім па сабе памяці - сьціпласьць і ўзмужнеласьць.

3. Ад мае маці - набожнасьць, шчодрасьць і ўстрыманьне ня толькі ад дрэнных учынкаў, але нават і ад дрэнных думак. А таксама і просты спосаб жыцьця, здаля ад усялякае раскошы.

4. Ад майго прадзеда - тое, што я не наведваў публічных школаў, карыстаўся паслугамі выдатных настаўнікаў дома, і зразумеў, што на гэта ня трэба шкадаваць сродкаў.