Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью

Күпме адәм иртә китте бакыйлыкка –
Акчасы да, байлыгы да өелеп калды.
Тәрбиясез балалары, бүлешә-бүлешә,
Ул байлыкны кырып-себереп суга салды.

Әдәплеккә керми торып тиз арада,
Ходай бирмәс безгә матур көннәрне дә.
Рим Помпеен шуңа җирдән сөреп атты,
Бетерә күрмәсен тик безнең өннәрне дә…

Өермәдәй гаять көчле җил-давылдан
Бөгелә-сыгыла сынып ауган һәрбер агач
Сыкрый-сыкрый түгә ачы күз яшьләрен,
Үзен саклап калырлык терәк булмагач.

Ничек түзсен бар табигать шушы хәлгә? –
Үтәр әле барысы да дисез мәллә?
Бәлки, үтәр, Ходай кушса, тик шулай да
Килер көннәр торсын иде гел уңайда.

Әйе, быел шатланырлык җәй килмәде.
Килсен дисәк, вәхшилектән котылыйк әле.
Безнең халык гел тәртиптә гомер иткән,
Әдәп-әхлак бу елларда кая киткән?

Кем гаепле бу хәлләрдә, кем гаепле?
Кайсы алыр үз өстенә бу гаепне?
Галәмнәрдән дулап килгән туфаннармы?
Әллә җирне хурлап яткан эт җаннармы?

Җенләндермик безне кочкан табигатьне,
Кайтарыйк иманга керткән бар гадәтне.
Шул чагында Кояшы да көлеп чыгар,
Яңгыры да бераз яугач туктап куяр.
Мәңге яумасын дип, аңа киртә кормыйк –
Бөтен дөнья сулып кибәр, көяр, корыр.
Бар җиһанны пакьлек-сафлык биләп алса,
Киләчәктә тормышыбыз балкып торыр.

Газиз халкым! Тәрбияле булып яшик!
Бер-беребезгә матур сүзләр белән дәшик!
Шунда кайтыр яшәешнең саф асылы,
һич котырмас табигатьнең бу фасылы.

И бер Аллам! Керт иманга бар халыкны,
Инде күптән әхлаксызлык баш калкытты.
Иман исә һәммәбезне аңлы итәр,
Җир йөзендә гаделсезлек шундук бетәр,
Өермәләр, торнадолар читкә китәр!

Бүген өч тулды Ильяска –
Өй тулы бәйрәм яме…
Авызында конфет тәме,
Үзе бигрәк хәйләле.
Тик шул менә, тырышса да,
Сөйләшә белми әле.

Шуңа юньләп сорый алмый
Ни кирәген үзенә.
Бармагын гына төртә дә
Янындагы әнисенең
Карап тора күзенә.

Беркөн шулай иртә белән
Кереп киткән күршегә.
Янәсе, хәл белешергә,
Дусты белән күрешергә.

Күрше апа, аны күргәч,
Шатланып каршы алган.
Сөендерим әле диеп,
Учына конфет салган.

Конфетны кабул итсә дә,
Тик ул чыгып китмәгән:
Бармагын күтәргән тизрәк,
Имеш, тагын берәү кирәк.
Күрше апа, моны аңлап,
Янә берне өстәгән.

Ильяс очкан өенә,
Конфет тоткан көенә.
Тәмле конфет бирделәр дип,
Күңелләре сөенә.

Шул арада төш җиткән,
Ярты көн узып киткән.
Ашын ашап, конфет белән
Чәен дә тәмләп эчкән.

Конфет яраткан балага
Ике конфет күп түгел.
Искиткеч татлы ризыкны
Тагын сорый бит күңел.

Янә кергән күршегә,
Сузган килеш кулларын.
Атлаган саен йөргәнгә,
Белә керү юлларын.

Гаҗәпләнгән күрше апа –
Бу балага ни булган?
Ильяс, бер дә читенсенми,
«У-у-у» дип нык кычкырып,
Конфет куелган шкафка
Елмаеп төртеп куйган.

Апа шундук төшенгән;
Шушы тәмле конфетларны,
Күңеле булсын инде дип,
Учын тутырып биргән.

Ильяс чыгып йөгергән,
Әнигә дә, абыйга да
Бирәм хәзер дип сөенеп,
Бу юлы кычкырмый гына
«У-у-у» диеп көлгән.

Өелеп килгән мәшәкатькә сылтап,
Читләшәбез бала-чагадан,
Күпме сабый җылы алмый кала,
Кырыслык та уза чамадан.

Балабызны таңнан ташлап китеп,
Кичен генә кайтып күрәбез,
Бер дә юкка җен ачуы белән
Дөмбәслибез, тотып сүгәбез.

Кемнәр үсәр, кемнәр туар икән
Наз күрмичә калган баладан?
Без үзебез аннан «эт» ясыйбыз,
Дөньяларын төреп карадан.

Онытылып китеп, бала күңеле
Ураса да әллә кайлардан,
Борчу салып, хәсрәт китерсә дә,
Йөз чөерү гөнаһ алардан.

Бәгырьләрдән тамган нәүмиз җанны
Урам кочагына ташламыйк.
Ата җылысын, ана назын күреп
Үссен бала сабый чактан ук.

Бер уйласаң, хәсрәт кенә түгел,
Шатлыклар да газиз баладан,
Язмышларга олы мәгънә иңә,
Бәхет иңә фәкать алардан.

Бөек шәхес, чын дуслары белән
Горурлана татар кешесе.
Нәфрәт тудыра ялкау, ялагайлар,
Шәфкать белмәс иблис ишесе.

Казансуны тутырып татар каны,
Мәетләрдән изелеп татар җаны
Бөелә-бөелә аккан бер мәлдә
Шәһит киткәннәрнең исемнәре
Килер буыннарга күчкән дә
Хакыйкатьне гел агартып тора,
Хәтерләрне гел яңартып тора
Гасырларны узган көннәрдә.