Cavid Zeynallı - Günəşi gözləyənlər

Gözügöy xadimə siçan ölüsünü xəkandaza süpürüb küçədəki zibil qabına atdı. Sonra qara, sısqa bir pişik zibil vedrəsinə dırmaşdı. Əqrəblə mən bu mənzərəni ikinci mərtəbədən seyr edirdik. İlahi, taleyin mənə etdiyi bu istehzasına hələ də inana bilmirəm: Əqrəb çantasından çıxardığı paxlavanı iki yerə bölüb, yarısını mənə uzatdı və:

– Tanışlığımız mübarək, – deyib, gözünün yaşını sildi.

Əqrəb işdən çıxanda, hər şeyi olduğu kimi danışdım. Utanıb-çəkinmədim, sadəcə dedim, vəziyyətim yaxşı deyil, iş tapa bilmirəm, az qala küçənin sümsük itinə də borcum var. Qız bircə kəlmə soruşmadı ki, indiyə qədər özümü öyməyimin, dikbaşlığımın səbəbi nədir? Ayrılanda on manat pulu ovcuma basmağa çalışsa da, razı olmadım. Gopladım ki, evdə iki dəst təzə şalvarım var. Yalançıya güllə dəysin…

Alatavanın göbəyindəki rütubətli otağımda uzanıb, gecə yarsınacan Əqrəb haqqında düşündüm. Onun ərindən ayrılmasının səbəbini hələ də bilmirdim. Düzdür, bu barədə söhbətimiz olmuşdu, amma hiss edirdim ki, mənim suallarıma candərdi cavab verib başından rədd etmək istəyir. Qəribəydi, ehtirasımın vəhşiləşdiyi vaxtlarda dünyada Əqrəb qədər mənə əziz insan olmurdu. Elə yarımca saat bəs idi, onu görmək istəyim üç gün didərgin düşsün. Hətta zəngini belə arzulamazdım. Bərk darıxanda tələbə vaxtı çəkdirdiyimiz şəkillərə baxıb təsəlli tapardım. Şəkillərdə də ondan əl çəkmirmişəm, harda dayansaydı, mütləq yanında şöngüyüb əlimi üzümə söykəyərdim ki, müdrik görünüm, ziyalı obrazı yaradım. İndi həmin şəkillərə baxanda, Əqrəbin yanından gözlərimin içinə baxan o düdük, sürtük “ziyalı”ya qarnım cırılana qədər gülmək istəyirəm.

Əqrəb haqqında fikirləşmək sinəmi göynətdi, özümü “İnşaatçılar” metrosunun yanındakı kafeyə verib saat üçəcən pivə içdim. Yuxu aparanda başımı stola döyə-döyə mürgüləyirdim. Fahişələrin dolanışıq yeri olan kafenin siçovulları da məni tanıyırdı. Hətta müştəri tapmayan qızların başımı piyləmək üçün saçımı sığallamalarını da xatırlayıram. Siqareti-siqaretə calayıb tüstünü içimə çəkdikcə başım gicəllənir, hay-küylə rəqs edən fahişələrin solğun siluetləri gözümün qabağındaca əriyib yoxa çıxırdı. Arxa otaqlardan gələn iniltini əvvəlcə vecimə almadım. Sonra pivənin təsirindənmi, yoxsa nədənsə, hansısa yekəqarının altında döşəkağını cırmaqlayan fahişənin beynimi döyəcləyən səsinə, köhnə çarpayının zəhlətökən cırıltısına dözmədim. Ac-yalavac vaxtımda həyasız ehtirasım ucbatından adımı bu sırtıq məxluqların üstü pişik şəkilli nisyə bloknotuna yazdıra bilməzdim. Təsəvvür edin: “Üzeyir (Alatavadakı) 1 saat. 20 manat. Üç gündən sonra verəcək”.

Kafenin yuxarı başında oturan kaftar qəhbəbaşına yaxınlaşıb adımı dəftərə yazdıranda, onun başını yellətməsindən acıqlanıb hikkəylə üstünə çəmkirdim. Qoca qancıq da öz işindən qalmadı, məni söyüb abırdan salandan sonra suyum süzülə-süzülə pilləkənləri qalxıb təmiz havaya çıxdım.

Metronun yanından üzü aşağı – Alatavayacan mahnı oxuya-oxuya gəldim. Hərdən fışdırıq çalırdım, yanımdan keçən tək-tük taksilərə əl edib məzələnirdim. Zibil yeşiklərində sümsünən küçə itlərini daşlamağı da yaddan çıxarmırdım. Təzə tikilən binaların yanından keçib gedərkən bəxtim gətirir, əlimi hara atırdımsa, kubik parçasına rast gəlirdi. Elə bu bəsdi ki, gecənin sakitliyini ürəkparçalayan it zingiltisi pozsun. Quşları da yuvasından perik salmaq lazım idi. İtin, insanın yuxusuna haram qatılan gecədə, quşun da yatmağa haqqı yoxdur! Ayaqqabılarımı çıxarıb yaxınlıqdakı ağaca tolazlamağımla, quşların “pırr” eləməyi bir olurdu. Bir ağac, iki ağac, üç ağac… əla idi. Sonra yolun ortasında mayallaq aşmağa başladım.

“Qələbə” meydanının yanından keçəndə, arxadan eşidilən qadın tuflilərinin səsindən özümə gəldim. Tələsik addımlarla binanın tinini burulan qaraltı gözümə dəydi. Arxasınca qaçıb qolundan tutdum, diksindi. Ayın süd-bəyaz işığında qızı tanımağa nə var, yaxınlıqdakı binada yaşayırdı. Çırpınıb əlimdən qurtarmağa çalışsa da, məndən yaxa qoparmaq müşkül işiydi. Özü də cibimdə siçanlar oynayırdı. Əlbəttə, qızı bekarçılıqdan, məzələnmək xətrinə saxlamamışdım, mənə pul lazım idi, pul!

– Haradan gəlirsən bu vaxt? – Qaşlarımı düyünləyib hikkəylə çəmkirdim. Elə bil, vaxtilə bir yastığa baş qoyub uşağımıza ad seçmək üçün saatlarla şirin xəyala dalmışdıq.

Sualıma kobud cavab verdi. Təkrar soruşanda nəsə bir bəhanə uydurdu ki, xatırlamıram. Ona bir az da diqqətlə baxanda üz-gözünün qızardığını gördüm. Deməli, saqqallı adamla təzəcə öpüşmüşdü.

– Məndən nə istəyirsən?

– On manat pul lazımdır.

– Neynirsən?!

– Şalvar alacam.

Xox gəldi ki, bu saat qışqıracam. He-he, axmaq adam!!! Elə bilirdi, inanacam.

– Sən qışqırsan, deməyəcəklər ki, gecənin gec vaxtı küçədə nə sülənirsən?

Polislə hədələdi. Tərslikdən, Yasamal Rayon Polis İdarəsinin səma rəngli dördmərtəbə binası bir addımlıqda idi. Kafedə içdiyim beş parç pivənin təsirindən əməllicə sərxoş olmuşdum. Polisin adını eşidəndə diksindim, öz aramızda qalsın, bu rütbəli məxluqlardan qotur itsayaq tük tökürəm. Hirsimdən dil-dodağımı gəmirib, pul üçün qıza sonuncu xəbərdarlığı etdim. Məni türməyə bastıracağını demişdi ki, şillə açıldı, nə açıldı. Canım yansın, əlimin belə ağır olduğunu hardan bilim, qız huşunu itirdi. Özünə gələndə sürüyüb binanın blokuna saldım. Gözü yaman qorxmuşdu, yəqin belə vəhşicəsinə davranacağımı gözləmirdi, bədəni titrəyirdi. Lal-dinməz çantasını açıb onmanatlıq çıxardı. Pulu cibimə dürtüb həyasız-həyasız razılığımı bildirdim: əlim sinəmdə, qara başım hüzurunda əyildi. Özüm ölüm, ciddi deyirəm! Hətta üst-başını təmizləməyə də əl yetirdim, nainsaf deyiləm, axı! Ayrılanda dilindən iltizam aldım ki, bir daş altda, bir daş üstdə, xəbər tutan olsa, özünü ölmüş bil! Onun hürküsü məndən beşbetərmiş, yalvardı ki, qonum-qonşuya deməyim.

Ayrıldıq. Qızın arıq bədəni binanın tinində itəndə, yenə fıştırıq çalıb səntirləyə-səntirləyə yoluma davam etdim.

Otağımın işığını yandırıb gözlərim acışa-acışa əl-üzümə su vurdum. Yenə Əqrəbi xatırladım, yenə onun ərindən ayrılmasının səbəbini axtarmağa çalışdım. Hirslənmişdim, əl-ayağım əsir, dişim-dişimi döyəcləyirdi. Saata baxdım, beşə on dəqiqə qalırdı. Yuxu gözümdən tökülsə də, Əqrəbin dərdini başımdan ata bilmirdim. Bir az mürgüləyib diksindim, küçədəki qız yuxuma girmişdi. Yerimdə qurcuxub ürəyimin şübhəsini çalxaladım, ilan vurmuş kimi narahatçılıqdan can qurtara bilmirdim. Elə bil, mədəmin üstünə mərmi qoymuşdular. Bu işin mütləq bir zibili olmalıydı. Dünən Zorge parkının yanında veyilləndiyim üçün özümə yeddi qatımdan keçən söyüş söydüm. Hardansa ağlıma gəldi ki, stolun üstündəki çirkli qab-qaşığı götürüb var gücümlə divara çırpım. Ya da elə küçənin ortasına vızıldadıb səsinə bütün qonşuları durğuzum. Lənət şeytana, polisin qorxusu ürəyimdən çıxmırdı. Allah bilir, sabah başıma nə iş gələcəkdi.