Ринат Мухамадиев - Юлда булу хәерле… / Лучше быть в пути…

– Ходаем, болар юлыңа каршы төшсә, ни эшләрсең, – дип пышылдадым үзалдыма.

– Алар инде көрәшә, дөресрәге, үз-үзләрен көрәшкә әзерлиләр, бер-берсен психологик басым ясап куркытырга телиләр, – диде Халназар әфәнде, пышылдауга пышылдау белән җавап кайтарып.

– Шулкадәр якынлашып та бер-беренә ташланмаулары гаҗәп. Болардагы түземлек һәм ихтыяр көче…

– Шуңа да аларны «алабай» дип йөртәләр. Профессионал көрәшчеләр кебек бит алар… Хәзер башлана… Менә күрерсез, хәзер башлана, – дип, болай да соң дәрәҗәгә җиткән киеренкелекне бермә-бер арттыра, кискенләштерә төште Халназар.

Һәм башланды да… Алабайларга кемдер әмер бирдеме, әллә берәүнең көрсенүе туры гына килде, араларында бер метр-метр ярым ара калып барганда, алар кинәт арткы аякларын тыгыз комга тагы да ныграк тери төшеп, алгы аяклары белән югары күтәрелделәр. Һәм зур ачылган җәенке авызлары белән бер-беренең калын, таза муеннарына ташландылар.

Икесе дә нәкъ бер мизгелдә ыргылды. Әмма берсе, сикергән җирендә эленеп калган сыман беразга тоткарлана төштеме, елгырлык күрсәтеп, түбәндә калганының муеныннан эләктереп алды. Һәм башын әле бер, әле икенче тарафка чайкый-чайкый, эләктереп алган муенны ычкындырмыйча тарткаларга, йолыккаларга кереште…

– Бетерә бит бу моны, ычкындырмый… Буып үтерә, – дип, күршеләремә йөзем бордым. Бу кадәр дә мәрхәмәтсез көрәшнең шаһиты буласы килми иде.

– Үтерми, – дип, елмаеп, минем пошаманга төшүемнән үзенә күрә бер ямь табып җавап кайтарды Халназар әфәнде. – Әле башлана гына. Көрәшнең зуры алда.

– Сугыштырмаска иде үзләрен. Җан ияләре бит, – дим. Ә күзләр барыбер көрәш мәйданында. Аста калганга көч биреп җилкенгән куллар, җилкәләр талпынып-талпынып куя, «әйдә, тор, бирешмә» дип кычкырасы килә хәтта.

– Алабайлар өчен борчылма син, – дип тынычландыра аның саен затлы төрекмән егете Халназар. – Кешеләр сугышканны, илләр сугышканны күрергә язмасын.

– Шулай анысы, кешеләр сугышсыз яши белми, – дип килешми хәлем юк иде. – Гасырлар буе сугышалар. Әмма һич туеп туктамыйлар…

Ул да түгел, аста калган эт, кинәт кенә чүгеп, комга егылды да күз ачып йомганчы аркасында бер кат бөтерелеп алгач торырга ыргылды һәм өскә калкып чыкты. Авызларын зур ачып, бер мәлгә сизгерлеген югалтып алган, инде мин җиңүчегә чыгарып өлгергән нәселдәшенең муен аркасыннан кабып алды.

– Юлбарс өскә чыкты, безнең Юлбарс, безнең Юлбарс, – дип кычкырышты, кул чәбәкләп алды бер читтә җыелышып торган малай-шалай. Йодрыкларын югары чөйделәр.

– Бу – безнең Какоу дусның уллары, – дип ачыклык кертте Халназар. – Әмма ашыгалар, тантана итәргә иртәрәк бит әле.

Икенче тарафымда утырган Валентин Васильевич та көрәш дәртенә кереп чумган, әледән-әле минем җилкәгә төртеп-төртеп куя:

– Мин дә шушысы җиңәр дип уйлаган идем. Ә синеңчә ничек? Монысы елгыр, тыгыз тәнле…

– Әлегә белмим. Әлегә әйтеп булмый, – дигән булдым, бик тә белдекле атлы булып. Мин бит Халназар әфәнденең һәр сүзен ишетәм, ә Сорокин икенче тарафта, ул ишетми. Шуңа үз туксаны туксан әле аның.

– Беләсеңме, бу эт үзен тыйнак, тынычрак тоткан сыман тоелды миңа. Җиңүгә, үзенең көченә ышанычы булган көрәшчеләр шундый була. Мин монысын яклап борчылам. Ә син? – дип, миннән җавап көтте ул.

Андый чакта «миңа барыбер» дип әйтү урынлы булмас иде. Дәртләнеп, дөньясын онытып мавыккан кеше алдында үзеңнең битарафлыгыңны күрсәтү яхшы түгел.

– Алай булгач, мин тегесе өчен җан атармын. Икебезгә дә бер үк этне яклау дөрес булмас, – дидем.

Валентин Васильевич бәхетле елмаеп куйды. Әмма аның бу куанычы бик озын гомерле булмады кебек.

– Ай-й-й, – дип, уфтанган аваз чыгарды ул бераздан. Булмады, килеп чыкмады әле бу дигәндәй, җан ачысы белән учын учка бәреп алды.

Какоуның уллары да, ырыйлап-чырыйлап, канәгатьсезлек авазлары чыгарып алдылар. Ә Какоу үзе исә уфтанырга ашыкмады, тынгысызланып, келәмгә таянган кулы белән чигә чәчләрен кашырга кереште.

Гасырлар дыңгычлаган ком барханы өстендә аяусыз көрәш бара иде. Аста калган алабай, муеным кысылды, басылдым дип тормады, бар гәүдәсе белән ыргылып, күз ачып йомган арада югарыга калыкты. Комга кысарга, аста калганны бар гәүдәсе белән басарга омтыл-ды ул.

Шунда келәм өстендә йөзем капкалап утырган икенче төркем калкынып куйгандай булды.

– Җибәрмә, Акгуш. Нык тот, җибәрмә, – дип кычкырынырга керештеләр, бер-берен бүлдереп. – Ак-гу-уш…

Акгуш… Димәк, аккош. Нинди матур исем кушканнар бу эткә, дип уйлап куйдым үзалдыма.