Liz Fielding - Brzydkie kaczątko

Środa, dwudziesty dragi marca. Przymiarka. Stoję cała w falbankach, usiłując wczuć się w rolę druhny. Koszmar staje się faktem. Kurs asertywności okazał się kompletną stratą czasu. Jakżeż mogłam oprzeć się gorącej prośbie Ginny? Ale najpierw lunch z Robertem, którego rzuciła właśnie urocza i bardzo inteligentna Janine… Jak zwykle byłam pod ręką, gdy chciał się komuś wyżalić. Jak zwykle też wylewałam krokodyle łzy… Swoją drogą ciekawe, jak Robert czuje się w charakterze porzuconego.

– Żółty aksamit? A cóż jest złego w żółtym aksamicie?

– Prawdopodobnie nic. – Z pewnością był odpowiedni na wszystkie okazje. – Oczywiście pod warunkiem, że rola druhny znajdowałaby się wysoko na mojej liście marzeń. – A znajdowała się na sto dwudziestym miejscu, dokładnie po wyrwaniu zęba bez znieczulenia. – I o ile potrafiłabym zaakceptować pomysł ubrania się w suknię, która podkreśla wszystkie niedoskonałości mojej figury.

Zerknęła w dół na swoją klatkę piersiową, której, jak sądziła, przydałoby się dodatkowych piętnaście centymetrów w obwodzie. Wzrok Roberta powędrował za jej spojrzeniem.

– I zapewne wtedy – dodała szybko, by odwrócić jego uwagę – gdy cieszyłaby mnie perspektywa dreptania za dziewczyną, która będzie najpiękniejszą panną młodą tego stulecia, w dodatku w otoczeniu jej równie pięknych, kruczowłosych kuzynek, którym w żółtym kolorze jest bardzo do twarzy.

Czyżby była zazdrosna i małostkowa? Och, tak!

– Być może tobie też będzie dobrze w tym kolorze – powiedział Robert bez specjalnego przekonania.

Nie musiał prawić jej komplementów. Byle tylko nie wspominał o Janine… Już wystarczająco wiele razy słyszała, jaką cudowną istotą była Janine. No cóż, aż dziw, że Robert nie ożenił się z tym chodzącym ideałem.

– Będę wyglądać jak kaczka – stwierdziła, choć zdawała sobie sprawę, że w gruncie rzeczy i tak nikt tego nie zauważy, ponieważ nikt nie będzie na nią patrzeć.

– Być może. – Robert, zamiast choćby zdawkowo zaprzeczyć, uśmiechnął się szeroko.

No tak, ostatecznie po to zaprosił ją na lunch, by poprawić sobie humor. Drużbie jest o wiele łatwiej, pomyślała z irytacją. Jedyna decyzja, jaką będzie musiał podjąć Robert, to wybór między szarym bądź czarnym żakietem. A może nawet i to nie, albowiem matka Ginny reżyserowała ślub córki z wprawą hollywoodzkiego reżysera. Kolory a także fasony wszystkich strojów były przemyślane do ostatniego guzika.

Robertowi przyjdzie jedynie dopilnować, by jej brat punktualnie stawił się na swój ślub. Potem jeszcze w odpowiednim momencie poda młodym obrączki oraz wygłosi krótką, lecz zapewne błyskotliwą mowę podczas przyjęcia weselnego. Daisy widziała go już w tej roli przedtem. Robert był często proszony na świadka, szczęśliwie unikając roli pana młodego.

Na pewno zorganizuje Michaelowi huczny wieczór kawalerski, a nazajutrz na czas dostarczy go w nienagannym stanie do kościoła. Sam natomiast zadziwi gości swą dystynkcją i kurtuazją, a śniadanie zje prawdopodobnie w towarzystwie najładniejszej z druhen. Nie było bowiem kobiety, która pozostałaby obojętna na urok Roberta. Miał powodzenie i potrafił to wykorzystać.

Natomiast druhny… Daisy westchnęła. Cóż, strój druhen był wytworem chorej fantazji matki panny młodej. Falbanki, wstążeczki, aksamit… Okropne! Dlaczego jeszcze na domiar złego matka Ginny musiała wybrać właśnie żółty aksamit?! Czy nie wystarczyło przystrojenie całego kościoła kwiatami w tym kolorze?

– Nie musisz się ze mną tak ochoczo zgadzać – skarciła go. – Robiłam, co mogłam, aby nie być druhną. Zmusiłam Ginny do przysięgi, że niezależnie od tego, co wymyśli jej matka, nie zmusi mnie, bym szła za nią wzdłuż nawy…

– Najlepiej opracowane plany…

– Najlepiej opracowane plany często biorą w łeb. Nie mogę wprost uwierzyć, że matka Ginny pozwoliła, aby tak ważna dla przebiegu ceremonii osoba wyjechała na narty tuż przed terminem ślubu!

– Nie sądzę, by ktoś jej o tym powiedział. W przeciwnym razie stanęłaby na głowie, by do tego nie dopuścić. – Robert uśmiechnął się lekko. – Biedna Daisy. – Pochylił się ku niej i delikatnie potargał jej niesforne loki, wymykające się spod elastycznej opaski. – Nie masz racji, twierdząc, że będziesz wyglądać jak kaczka. Kaczki kołyszą się na boki, a ty chodzisz prosto.

Daisy musiała bardzo się starać, by powstrzymać rumieniec zakłopotania, ale nie do końca jej się to udało.

– Naprawdę? – spytała słabym głosem.

Uśmiechnął się szeroko. Och, zrobiłaby prawie wszystko, by Robert częściej uśmiechał się do niej w ten sposób!

– Z pewnością miałaś na myśli kaczątko.

– Masz rację. Kaczątka są puszyste, żółte i…

– Puszyste, żółte i…

– Nie mów mi tylko, że ładne i rozczulające!

– Nigdy bym na to nie wpadł – powiedział poważnie, ale jego ciepłe, jasnobrązowe oczy śmiały się do niej serdecznie. – Masz przecież o wiele za duży nos.

– Dzięki.

– A twoje usta…

– W porządku, rozumiem. Powinnam rozbić lustro na dwadzieścia kawałków.

– Na trzydzieści – poprawił ją uprzejmie. – Szczerze mówiąc, nie rozumiem, czym tak się przejmujesz. Naprawdę uważam, że będziesz wyglądać uroczo.

O Boże!

– Nie jestem stworzona do aksamitów i tiulów – powiedziała zdecydowanie. Perfekcyjnie skrojone kostiumy, proste sukienki oraz jedwabne koszule były bardziej w jej stylu, ukrywały bowiem zbyt szerokie ramiona i brak krągłości. – A już na pewno nie chcę zakładać na nogi pantofelków Mary Janes ani wplatać we włosy pączków róży. Będę wyglądać jak sześcioletnia dziewczynka!

– Pantofelki Mary Janes?

– Takie lakierki zapinane na pasek. Nienawidziłam ich już jako mała dziewczynka.

– Och, rozumiem.

Czekała, aż powie coś więcej.

– Sześć lat to piękny wiek.

– Robercie! – Żarty, żartami, ale miała przecież resztki dumy.

Złapał ją za rękę i przytrzymał, a Daisy pomyślała, że za jedno jego dotknięcie pozwoliłaby się obrażać nawet cały dzień.

– Wielkie nieba, ależ ty drżysz! Nigdy przedtem nie widziałem cię w takim stanie. Może po prostu powiedz Ginny, że nie możesz tego dla niej zrobić. Chyba wystarczą jej do szczęścia trzy małe dziewczynki, nieprawdaż?

Otóż nie. Ten ślub miał być doskonały pod każdym względem, a poza tym Daisy nie mogła przecież sprawić zawodu swojej przyszłej szwagierce.

Jednak Robert i tak by jej nie zrozumiał. Przez całe życie wszyscy dokładali starań, aby spełnić każde jego życzenie. Wiedziała, że większość panów o jego aparycji i wdzięku już dawno stałoby się próżnymi i egoistycznymi potworami. Ale on był nie tylko najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznała, ale również miał nieskazitelny charakter. Zapewne legion porzuconych przez niego dziewcząt nawet na łożu śmierci oświadczyłby, że Robert jest najcudowniejszym mężczyzną pod słońcem.

– Oczywiście, moja matka jest zachwycona – powiedziała z niechęcią.

Robert ze współczuciem uścisnął jej rękę.

– Kochanie, jeśli twoja matka chce, byś została druhną, powinnaś jej się podporządkować.

Jeśli chce? Dobre sobie! Jej matka wiązała z tym faktem bardzo konkretne nadzieje. Jedną córkę już wydała za mąż i teraz mogła zajmować się wnukami, syn wkrótce miał podążyć śladem siostry, tak więc Margaret Galbraith całą uwagę i energię mogła teraz skupić na swej trudnej, najmłodszej latorośli, która w wieku dwudziestu czterech lat nadal nie miała odpowiedniego konkurenta do ręki.