LaVyrle Spencer: Osobne Łóżka

Wziął się w garść i ponownie objął kierownicę ramionami.

– Ile masz lat? – zapytał znienacka.

– A co to ma do rzeczy?

– Ile? – powtórzył z naciskiem.

– Dziewiętnaście. Z jego ust wydobył się ni to śmiech, ni to jęk.

– Dziewiętnaście lat i nie miała tyle rozumu, żeby jakoś się zabezpieczyć – powiedział do sufitu.

– Ja?! – warknęła. Poczuła nagły gniew, który sprawił, że krzyknęła głośniej, niż to było konieczne w małej przestrzeni samochodu. – A dlaczego ty tego nie zrobiłeś? To ty miałeś rzekomo doświadczenie w tej dziedzinie!

– Niczego nie planowałem na tę noc – powiedział, nadal zdegustowany.

– Cóż, ja także nie!

– Żadna dziewczyna, jeśli ma choć krztynę zdrowego rozsądku, nie szuka seksu nie będąc przygotowana.

– Nie szukałam seksu!

– Ha! Ma dziewiętnaście lat, jest dziewicą i utrzymuje, że nie szukała seksu!

– Ty zarozumiały draniu, myślisz…

– Zarozumiałość nie ma z tym nic wspólnego – przerwał jej. W ciasnej przestrzeni samochodu siedzieli twarzą w twarz. – Po prostu nie chodzi się na przypadkową randkę bez jakiegoś środka zapobiegawczego!

– Dlaczego?! – krzyknęła. – Dlaczego ja? Bo jestem kobietą? Dlaczego nie ty? A co by się stało, gdybyś trochę pomyślał, taki doświadczony ogier jak ty?

– Już drugi raz nazwałaś mnie ogierem, droga pani, i wcale mi się to nie podoba!

– A ty po raz drugi nazwałeś mnie panią, i mnie także się to nie podoba!

– Zbaczamy z tematu, którym było twoje zaniedbanie.

– Uważam, że tematem było twoje zaniedbanie.

– Zazwyczaj kobieta troszczy się o zabezpieczenie. Naturalnie założyłem…

– Zazwyczaj! – jęknęła, wyrzucając w górę ręce. – I to on nazywa mnie rozwiązłą!

– Chwileczkę… Tym razem ona mu przerwała.

– Powiedziałam ci, że to był dla mnie pierwszy raz. Nawet nie wiedziałabym, jak użyć środka zapobiegawczego.

– Nie wciskaj mi takich rzeczy! To nie wiktoriańska Anglia! Wystarczyło otworzyć książkę telefoniczną i sprawdzić, gdzie można się tego dowiedzieć. A nie słyszałaś, że kobiety już dorosły? Większość z nich udowadnia to, wykazując zdrowy rozsądek przy pierwszej przygodzie. Gdybyś ty tak samo zrobiła, nie znaleźlibyśmy się dzisiaj w tarapatach.

– Co dobrego przyjdzie z tych wszystkich oskarżeń? Powiedziałam ci – stało się, to wszystko.

– Jasne, że się stało, a ja miałem takiego pecha, że stało się to z nieuświadomioną dziewczyną, która nie zna znaczenia słów „kontrola urodzin”.

– Niech pan posłucha, panie Forrester, nie muszę tu siedzieć i wysłuchiwać pańskich kazań! Jesteś równie winny jak ja, tyle tylko że obwinianie mnie przychodzi ci znacznie łatwiej niż siebie. Wystarczy, że muszę znosić twoje śledztwo i nie mam ochoty bronić się przed zarzutem o ignorancję! Wiesz, że do tego trzeba było nas dwojga!

– W porządku, uspokój się. Może za bardzo na ciebie napadłem, ale wszystkiego można było tak łatwo uniknąć.

– Cóż, nie uniknęliśmy. To fakt, z którym musimy żyć.

– Mądrze mówisz – szepnął.

– Posłuchasz mnie przez chwilę? Zawieź mnie po prostu do domu. Jestem zmęczona i nie chce mi się już tutaj siedzieć i kłócić z tobą.

– No a co z dzieckiem – co zamierzasz z nim zrobić?

– To nie twoja sprawa. Zagryzł wargi i zapytał szybko, zanim stracił odwagę:

– Czy przyjęłabyś pieniądze na aborcję? Milczenie poprzedzające jej odpowiedź prawie uczyniło ją zbędną.

– Och, tak, tego byś chciał, prawda? Wówczas miałbyś czyste sumienie. Nie, nie przyjmę pieniędzy na aborcję!

Poczuł się jak skończony łajdak.

– W porządku, w porządku, przepraszam, że zapytałem. – Nie potrafił jeszcze powiedzieć, czy jej odpowiedź zmartwiła go, czy przyniosła mu ulgę. Westchnął. – No a co zrobimy z twoim ojcem?

– Jesteś taki mądry, wymyśl coś. – Catherine wiedziała, że pojutrze, kiedy ona – jako karta atutowa Herba Andersona – zniknie, jego statek straci wiatr w żaglach. Ale niech ją licho porwie, jeśli powie o tym Clayowi Forresterowi. Niech się trochę pomartwi!

– Nie potrafię – powiedział prawie pokornie. – I nie jestem taki mądry, i przepraszam, że nazwałem cię ignorantką, i przepraszam, że nazwałem cię rozwiązłą, i wiem, że nie powinienem był tak wybuchnąć, ale który mężczyzna nie zdenerwowałby się w takiej sytuacji?

– Byłbyś usprawiedliwiony, gdybym czegoś zażądała, ale nie robię tego. Nie przystawiam ci do głowy rewolweru ani do niczego nie zmuszam. Nie zamierzam jednak przyjąć od ciebie łaski – zakończyła z sarkazmem.

– A co to ma znaczyć?

– Znaczy to, że może mój ojciec miał rację, odczuwając do was niechęć, ponieważ jesteście bogaci. Oznacza to, że nie podoba mi się twój sposób myślenia. Uważasz, że szybka aborcja wszystko załatwi. Bardziej bym cię szanowała, gdybyś nigdy tego nie zasugerował.

– Teraz jest to dozwolone.

– Ale nadal jest to morderstwo.

– Na ten temat opinie są podzielone.

– I jak widać, moja różni się od twojej.

– Zamierzasz więc zatrzymać dziecko?

– To nie twój interes.

– Jeśli to moje dziecko, to i mój interes.

– Mylisz się – powiedziała takim tonem, że pojął bezskuteczność dalszych prób wydobycia z niej czegoś więcej. W milczeniu prowadził wojnę z własnym sumieniem. Kiedy się odezwał, jego słowa wyraziły większą prawdę, niż którekolwiek z nich się tego spodziewało.

– Posłuchaj, nie chcę, żeby ten dzieciak wyrastał w tym samym domu, w którym mieszka twój ojciec.

Można było usłyszeć, jak z pociemniałych gałęzi zwieszających się nad drogą spada liść. W ciemności rozległ się cichy głos Catherine:

– Proszę, proszę…

W odpowiedzi zapalił silnik, wrzucił bieg i próbował szybką jazdą zniweczyć swą frustrację. Zamyślony, znowu jedną ręką trzymał kierownicę, jadąc tylko trochę za szybko, ale nie tak jak poprzednio. Catherine oparła się w fotelu i w milczeniu przyglądała drzewom, szybko umykającym do tyłu. Straciła poczucie kierunku i na chwilę oddaliła od siebie smutne myśli. Samochód zwolnił i skręcił w ulicę, przy której mieszkał Clay.

– Czy sądzisz, że twoi rodzice nadal tam są?

– Nie mam pojęcia.

– Wygląda na to, że pojechali – powiedział, nie dostrzegając na podjeździe samochodu Andersona.

– Wobec tego będziesz musiał odwieźć mnie do domu – powiedziała, po czym dodała, odwracając twarz do okna:

– Przepraszam za kłopot. Zatrzymał się przed skrzyżowaniem i siedział z udawaną cierpliwością. Kiedy Catherine nadal z uporem wpatrywała się w okno, był zmuszony zapytać:

– Dobrze, w którą stronę?

W błękitnobiałym świetle ulicznej latarni dostrzegła jego bezczelną pozę: dłoń oparta niedbale o kierownicę, ramię lekko odchylone w stronę drzwi.

– Ty rzeczywiście nic nie pamiętasz z tamtej nocy?

– Pamiętam to, co chcę pamiętać. Ty o tym pamiętaj.

– Uczciwie postawiona sprawa – stwierdziła, po czym obojętnym tonem podała mu adres, udzielając zwięzłych wskazówek, jak dojechać.

Jazda z Ediny do północnego Minneapolis zabrała dwadzieścia minut – długich, coraz bardziej nieprzyjemnych minut, w czasie których ich gniew topniał mniej więcej w takim tempie, w jakim wzrastała prędkość, z jaką Clay prowadził. Gdy zaniechali słownej potyczki, słychać było jedynie warkot silnika. Przemierzali uśpione miasto, które tylko od czasu do czasu wdzierało się w ich świat za sprawą mijanej latarni. W obrębie tego świata zagnieździła się nieproszona intymność, niczym niechciany gość, którego obecność zmusza gospodarza i gospodynię do uprzejmości. Cisza nabrzmiała nie wypowiedzianymi słowami – obawami, strachem, zmartwieniami. Każde z nich bardzo pragnęło rozstania i pozbycia się tego napięcia, jednakże rozejście się w tym stanie rzeczy wydało się obojgu zbyt trudne. Kiedy Clay wziął ostatni zakręt i wjechał na jej ulicę, samochód ledwo się toczył.