Jude Deveraux: Dama

Kiedy zastępca szeryfa przyszedł do małego domku, pytając o nią, nie miała pojęcia, o co chodzi.

– Pani mąż został aresztowany za zabójstwo Jakuba Fentona – poinformował ją młodzieniec.

– Kiedy? – wyszeptała.

– Jakoś rano. Nie było mnie tam, więc nie wiem dokładnie, ale wszyscy w mieście słyszeli, jak groził, że go zabije, i nikt nie ma do niego żalu, bo wszyscy wiedzą, że Fenton był winien temu wszystkiemu, ale to nic Taggertowi nie pomoże. Wieszają tak samo, czy się zabije dobrego, czy złego człowieka.

Houston posłała mu najzimniejsze ze swych lodowatych spojrzeń.

– Byłabym wdzięczna, gdyby pan nie osądzał z góry mojego męża. – Podała mu niemowlę. – Niech się pan zajmie dziećmi, a ja pójdę zobaczyć się z mężem.

– Nie mogę tego zrobić, jestem na służbie.

– Miałam wrażenie, że uważasz się za sędziego. Sprawdź, czy nie trzeba jej przewinąć, a jak tamte się obudzą, trzeba je nakarmić i zabawiać, póki ich matka nie wróci za jakieś dwie godziny.

– Dwie godziny! – Wychodząc z chatki usłyszała jęk chłopaka.

Jej powóz stał przed domem, więc dotarła do więzienia w rekordowym tempie. Mały kamienny budynek wbudowany był we wzgórze na skraju miasta. Większość zatrzymanych stanowili pijacy odsypiający sobotnią noc, a poważniejsze przypadki zabierano zwykle na procesy do Denver.

– Dzień dobry, panno Blair-Houston – powiedział szeryf, po czym wstał i odłożył gazetę.

– Pani Taggert – poprawiła. – Chciałabym natychmiast zobaczyć się z mężem.

– Ależ oczywiście, pani Westfield-Taggert – odpowiedział, zdejmując klucz z gwoździa w ścianie.

Kane spał na pryczy. Zobaczyła zaschniętą na jego głowie krew.

– Kane, kochanie, co ci zrobili? – zaczęła go całować. Obudził się.

– Och, Houston. – Przetarł oczy. – Co się stało?

– Nie pamiętasz? Mówią, że zabiłeś Jakuba Fentona, ale to z pewnością nieprawda.

– Oczywiście, że nie. W każdym razie, tak myślę. Nie pamiętam dokładnie.

Houston uklękła i położyła głowę na jego kolanach.

– Powiedz, co pamiętasz.

– Pojechałem zobaczyć się z Fentonem, ale nikogo nie było, więc wszedłem na górę. Kiedy spojrzałem z góry na frontowe schody, on leżał na dole. Martwy. Za chwilę pojawił się Mark Fenton z jakimś towarzystwem i zaczęli krzyczeć, że ja go zabiłem. Była jakaś bójka, dostałem czymś twardym w głowę i obudziłem się tutaj. Mówili coś o linczu.

Houston spojrzała na niego z przerażeniem, wstała i zaczęła chodzić po celi.

– To wątła historyjka.

– Wątła? – oburzył się Kane, ale zaraz się uspokoił. – Houston, kochanie, to prawda. Przysięgam.

– Byłeś sam w tym domu? Nie ma świadków, że on już nie żył, kiedy przyszedłeś?

– Niedokładnie. To znaczy nikt nie widział, jak wchodziłem do domu, ale możliwe, że przedtem ktoś widział Fentona martwego.

– To nie ma znaczenia. Jeżeli ktoś widział, jak umierał, to co innego, ale przecież mogłeś się gdzieś ukrywać godzinami. Czy ktoś widział, jak umierał?

– Nie… nie wiem, ale…

Znów siadła na jego pryczy.

– Kane, wszyscy w mieście słyszeli, że życzyłeś mu śmierci. Jeżeli nie masz świadka jego śmierci, nie udowodnisz, że jesteś niewinny. Co zrobimy?

– Nie wiem, ale zaczynam się martwić. Houston, muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o pieniądze.

– Kane – powiedziała miękko, patrząc na niego. – Dlaczego poszedłeś do domu Fentona? Chyba nie miałeś zamiaru go zabić?

– Ależ skąd! – powiedział szybko. – Pan Westfield sporządził mi dokument stwierdzający, że zrzekam się praw do majątku Fentona. Właśnie zaniosłem mu ten dokument. Chcę z tobą porozmawiać o pieniądzach. Jeżeli mnie skażą, skonfiskują wszystko, co mam. Będziesz nie tylko wdową, ale i żebraczką. Twoją jedyną szansą jest zostawić mnie teraz, przed procesem. Jeżeli to zrobisz, Westfield może załatwić ci kilka milionów.

Houston prawie nie słuchała tego, co mówił. Twarz jej wyrażała przerażenie.

– Dlaczego poszedłeś do Fentona? – szepnęła.

– Mówiłem ci – powiedział niecierpliwie. – Chciałem mu dać dokument, że zrzekam się jego własności. Biedny stary nie zobaczył tego, bo umarł wcześniej. Ale, Houston, najważniejsze, żebyś ty się uratowała. I musisz to zrobić teraz. Jeżeli mnie stąd zabiorą i zlinczują, będzie za późno.

– Porzuciłeś zemstę, prawda? – spytała cicho.

– Ty znowu o tym? Powiedziałem ci, że chciałem go mieć przy swoim stole, w domu większym niż jego. Jeżeli mogłem to zrobić, co w tym złego?

– Ale chciałeś również mieć… damę przy stole. Ożeniłeś się ze mną, ponieważ…

– Ty wyszłaś za mnie dla pieniędzy! – krzyknął. – A teraz stracisz wszystko, kiedy mnie powieszą za morderstwo, którego nie popełniłem.

Houston wstała. Nie powiedział wprost, że ją kocha, ale tak jest. Ona to wie, czuje każdym nerwem swego ciała. Ożenił się z nią, bo było to częścią jego głupiego planu zemsty, ale w końcu pokochał ją i dzięki tej miłości przebaczył staremu człowiekowi, który zrobił mu krzywdę.

– Muszę iść – powiedziała. – Mam mnóstwo pracy.

Gdyby popatrzyła na Kane’a, zobaczyłaby w jego oczach ból.

– Chyba musisz porozmawiać z panem Westfieldem na temat pieniędzy.

– Z kimś porozmawiam – mruknęła, wciągając rękawiczki. – Może pan Westfield nie jest odpowiednią osobą. – Odruchowo pocałowała go w policzek. – Nie martw się o nic. Wiem dokładnie, co robić. – Zawołała szeryfa, żeby ją wypuścił.

Kane stał przez chwilę na środku celi, niezdolny do żadnego ruchu. Na pewno wykorzysta okazję, żeby się go pozbyć, pomyślał. Wszedł na pryczę, żeby spojrzeć przez okno, i zobaczył Houston pędzącą w swym błyszczącym powoziku. Oczy zaczęły mu łzawić. To od słońca, pomyślał.

Łatwo przyszło, łatwo poszło, powiedział sobie. Dobrze sobie radził przedtem bez żony, poradzi sobie i teraz.

– Szeryfie – zawołał. – Teraz może mnie pan wypuścić. Już się dowiedziałem, czego chciałem.

– Za nic na świecie, Taggert – odpowiedział szeryf ze śmiechem. – Miasto Chandler potrzebuje pieniędzy za pana nocleg.

Bez słowa protestu Kane ułożył się na pryczy. Naprawdę go nie obchodziło, gdzie spędzi noc.

Na pewno wiesz, co robić? – Houston jeszcze raz spytała lana.

Pokiwał głową, poważnie patrząc na małą drewnianą skrzynkę z tyłu wozu. Obok niego siedział Zachary i oczy błyszczały mu z podniecenia. Był jeszcze za młody, żeby zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństwa ich planu.

– Nie ma niebezpieczeństwa, że to samo wybuchnie? – spytała Houston.

– Nie – odparł Ian, ale spoglądał co chwila na małą drewnianą skrzynkę z dynamitem.

Zorganizowanie tego, co miało się wydarzyć dzisiejszej nocy, zabrało im prawie dwadzieścia cztery godziny. Wiedziała, co chce zrobić, i wiedziała też, że nie pomoże jej żaden dorosły. Kiedy poprosiła lana, wyjaśniła mu, że to ryzyko i może wpakować się w poważne kłopoty, ale odpowiedział, że tyle jej zawdzięcza, iż chętnie zaryzykuje. Niestety, ku niezadowoleniu Houston wciągnął też małego Zacha, twierdząc, że ktoś musi trzymać konie.

Dziś o północy Houston spotkała się z łanem w kopalni Mała Pamela i korzystając z zamieszania po wybuchu włamali się do szopy z dynamitem. Ukradli tyle, że można by wysadzić całą dzielnicę miasta. Mimo protestów lana, że szkoda czasu, Houston z powrotem starannie zamknęła szopę.