Emma Darcy: Siła i namiętność

– Danton Fayette – wymruczał Gerard ze złością.

Bernadette gwałtownie odwróciła głowę, by spojrzeć na ojca, podczas gdy jej serce kołatało jak nigdy. Mimo że minęło już tyle czasu, Danton Fayette ciągle robił na niej wrażenie, jakiego nie wywarł nigdy przedtem żaden mężczyzna. Czuła szybkie uderzenia serca i robiła, co mogła, żeby się opanować.

Za nic nie chciała, by Danton przyłapał ją na tym, jak mu się przyglądała z ciekawością i zainteresowaniem. Nie po tym, co się kiedyś zdarzyło. Ten jeden raz, dawno temu… niewiele brakowało, a zrobiłaby z siebie idiotkę. To się nie może powtórzyć!

Gdyby przechodził koło ich stolika, może rzucić mu obojętne spojrzenie, ale za nic nie pozwoli na to, by uczucia, które w niej wzbudził, znalazły jakikolwiek wyraz.

W napięciu śledziła zbliżanie się hałaśliwego towarzystwa. Miała nadzieję, że nie zatrzymają się tu, gdzie siedziała z ojcem, i że będzie mogła zobaczyć go znowu, nie ujawniając swojej ciekawości.

Gdy Bernadette z wysiłkiem starała się stworzyć pozory obojętności, głosy zbliżały się coraz bardziej…

– Ależ musisz przyjść, Danton…

– Danton, mój drogi…

– Danton, w żadnym wypadku nie możesz… Jakże to typowe, że otacza się haremem pięknych kobiet, pomyślała Bernadette z wściekłością. Inni mężczyźni w tej grupie z pewnością się nie liczyli. Kobiety patrzyły tylko na niego! Jeżeli jakiś mężczyzna może przypominać satyra – to jest nim na pewno Danton Fayette. Przypuszczać, choćby przez chwilę, że mógłby wysyłać te kartki i róże, było czystym szaleństwem. Jego stosunek do kobiet całkowicie uniemożliwiał jakąkolwiek wytrwałość.

– Gerard…

Niski, ujmujący głos poruszył strunę pamięci i sprawił; że nerwy Bernadette zadrżały w napięciu.

Kelner prowadzący całe towarzystwo patrzył na Dantona, który dawał mu wskazówki z wdziękiem i swobodą.

– Proszę zaprowadzić moich gości do naszego stolika i zająć się nimi. Ja przyjdę za minutę albo dwie.

– Nie zostawiaj, proszę, swoich gości – powiedział ojciec z niechętną uprzejmością, gdy Danton zatrzymał się koło nich.

– Wybacz, że przeszkadzam, Gerardzie…

Dreszcz niepokoju przebiegł jej ciało… a może było to przeczucie? Jej piersi szybko unosiły się i opadały… miała nadzieję, że tego nie zauważył. Zacisnęła pod stołem pięści wbijając sobie paznokcie w ciało. Przede wszystkim nie wolno jej się zdradzić żadnym kompromitującym gestem. Opanowanie było niezbędne w postępowaniu z mężczyznami typu Dantona Fayette. Zapanowała nad nagłym uczuciem pustki w żołądku i zmusiła się do spokoju… przynajmniej zewnętrznego.

I dopiero wtedy uniosła głowę – powoli – zwracając oczy na wysoką, szczupłą sylwetkę mężczyzny ubranego w elegancki wieczorowy strój. Jej spojrzenie zatrzymało się krótko na ciemno opalonej szyi – i już wiedziała, że ujrzy go takim, jakim go zapamiętała – ostro rzeźbiony podbródek, zmysłowe usta skrzywione w rozumnym uśmiechu, arystokratyczny nos.

Minęło sześć lat. Ale czuła, jakby widziała go zaledwie wczoraj. Czarne kręcone włosy były tak samo niesforne jak zawsze i podkreślały wydatny łuk brwi, zaś ocienione gęstymi rzęsami oczy miały ten sam niegodziwy i szyderczy wyraz, jakby ich właściciel wszystko wiedział i był tym rozbawiony.

Ale było też coś innego.

Bernadette potrzebowała chwili, aby zorientować się, co to jest. Ślady zmęczenia życiem wyżłobione wokół jego ust i oczu nie były tak widoczne. A raczej – były w ogóle niewidoczne.

Jego twarz promieniowała żywotnością i radością życia i to czyniło go człowiekiem jeszcze bardziej pociągającym, kimś, kogo nie można nie zauważyć.

Błysnął w jej kierunku olśniewającym uśmiechem.

– Proszę mi wybaczyć. Nie mogłem się oprzeć pragnieniu przypomnienia się twojej pięknej córce.

Bernadette nie mogła stłumić zadowolenia. Pamiętał ją. Uważał, że jest pociągająca. Chciał nawet odnowić z nią znajomość.

Natomiast Gerard Hamilton był zły. Miał nieuchwytne wrażenie że jest przedmiotem manipulacji Dantona Fayette. To spotkanie nie było przypadkowe. Ale o co Dantonowi mogło chodzić? Dlaczego nie chciał zrobić interesu, z którym Gerard się do niego zwrócił? Było tylko kilku ludzi, których Gerard nie potrafił rozszyfrować, i Danton Fayette był jednym z nich. I to sprawiało, że negocjacje z nim były rzeczą trudną.

Nie podobał mu się też sposób, w jaki uśmiechał się do Bernadette!

– Czy ta gromada pięknych kobiet, którą przyprowadziłeś ze sobą dzisiaj, ci nie wystarczy? – kpił. – Ciesz się tym, co masz.

– Och, Gerardzie… – czarne oczy spojrzały na niego od niechcenia i rozległ się lekki śmiech. – Jesteś zazdrosny o swoją córkę. Wcale mnie to nie dziwi.

Gerard poczuł niebezpieczeństwo jak nagłe ukłucie. Zmusił się do uśmiechu.

– Bernadette jest bardzo niezależna.

– Dała mi to do zrozumienia – powiedział Danton żartobliwie, a następnie zwrócił się znowu w stronę Bernadette. W całej jego sylwetce widać było silne napięcie, ale głos był spokojny i obojętny. – Sześć lat temu. Hotel „Mandaryn". W Hong Kongu. Była pani wtedy bardzo młoda, kończyła pani osiemnaście lat i była zdecydowana na karierę medyczną, jak pamiętam.

Rzeczywiście, była bardzo młoda, zgodziła się po cichu, ale nawet wtedy mogła się z nim zmierzyć, pomyślała z dumą. I duma sprawiła, że jej twarz wygładziła się jak alabaster, oczy zaś wyrażały całkowitą obojętność, gdy odpowiadała na jego pytanie, w którym wyczuwała trochę jadu.

– Tak. Rzeczywiście, jestem już w pełni wykwalifikowanym lekarzem – poinformowała go chłodno, a potem z przekąsem: – A cóż się działo z panem? O ile pamiętam, pańskie poglądy na życie były przerafinowane i… uwzględniające głównie zmysły!

Nasze cele i dążenia były całkowicie przeciwstawne. Czy osiągnął pan to, co zamierzał? W kącikach jego ust czaił się uśmiech, a wargi poruszały się w sposób zdradzający namysł. Z całą pewnością był najbardziej zniewalającym mężczyzną, jakiego znała.

– Nie. Ale zbliżam się do niego z każdym rokiem, z każdym dniem. Nie mam zamiaru się poddać – powiedział i wydawało się przez chwilę, że w jego oczach pojawił się błysk powagi.

– To widać po towarzystwie, w jakim się pan dziś wieczór znajduje.

Zaśmiał się.

– Urocze, prawda? I takie gorliwe! To jest cena sukcesu! – w jego oczach lśniły kpina czy też szyderstwo. – Ale, nie będzie chyba przesadnym pochlebstwem powiedzieć, że pani wydaje się… nie mniej czarująca. Dla właściwego mężczyzny.

– Dla właściwego mężczyzny, tak! – wtrącił Gerard zdecydowany przerwać tę grę na boku. Instynktem wyczuwał napięcie pomiędzy Dantonem i Bernadette, a nie ufał temu człowiekowi… szczególnie, gdy w grę wchodziła jego córka.

– Ale na pewno nie dla takiego, który lubi kolekcjonować wielbicielki dla zabawy – wycedził wskazując głową stolik, przy którym posadzono gości Dantona. Gerard zauważył, że Bernadette wyprostowała się dumnie i miał nadzieję, że ma już tego dość. Być może nienawidziła go, ale byłoby bezpieczniej dla niej, żeby również nienawidziła Dantona Fayette.

– To bardzo nietaktowna uwaga, Gerardzie. I nieprawdziwa – zakpił Danton, a w jego oczach pojawił się ostrzegawczy błysk.

Gerard przyjął z cichym zadowoleniem lekki śmiech Bernadette – świadczył o jej rozbawieniu.

– A któż, pana zdaniem, byłby tym właściwym dla mnie mężczyzną? – zapytała. On na pewno nie – jej ojciec miał co do tego rację – ale nie mogła się powstrzymać od prowokowania Dantona… od chęci zatrzymania jego uwagi jeszcze przez chwilę.