Emma Darcy: Punkt Krytyczny

Jej rodzice zginęli, gdy była maleńka. Utonęli wraz ze swym jachtem gdzieś u australijskich wybrzeży. Przez następne dwadzieścia lat opiekowała się nią babcia. Były dla siebie całą rodziną.

Nie miała pretensji do Rafa, uważała jednak, że mógłby okazać jej trochę zrozumienia. Zawsze marzyła o posiadaniu własnych dzieci, co najmniej dwójki. Pragnęła tego całym sercem, ale jej marzenia miały pozostać nie spełnione. Raf nie pragnął dzieci. Po prostu ich nie chciał. Udawał, że słucha, że rozumie, ale wyrok był zawsze ten sam: jeszcze nie teraz.

Tania nigdy nie będzie matką, nigdy.

Raf nie mógł przecież pozwolić, by ktoś zabrał mu cząstkę jego własności. Nie chciał się nią dzielić, nawet z własnym dzieckiem!

Więc po co się z nią ożenił, jeśli nie planował założenia rodziny? Odpowiedź była bardzo prosta i bardzo bolesna. Chciał zapewnić sobie wyłączne prawo do jej ciała i korzystać z niego, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Według Rafa był to układ oparty na wzajemnym posiadaniu. Tyle tylko, że stroną posiadającą Rafa była bardziej Nika Sandstrom niż ona.

Będzie musiał dokonać wyboru. Tania nie miała zamiaru żyć w cieniu tamtej kobiety. Raf musi zdecydować, którą z nich chce za żonę, obu mieć nie będzie.

Po raz pierwszy pomyślała o luce, jaką wytworzyłoby odejście Niki. Niby dlaczego nie miałaby wypełnić jej sama? Była dobrą sekretarką. Dowiodła tego na długo przed poznaniem Rafa. Była bystra i miała niesamowitą pamięć do szczegółów. Przybieranie malowniczych póz u boku mężczyzny było tylko jedną z jej licznych umiejętności. Raf powinien był to zrozumieć już dawno.

Stanęli w kolejce wozów czekających na podjeździe Sheratona. Tania rzuciła mężowi ukradkowe spojrzenie. Jego kamienna twarz nie zachęcała do rozmowy. Przesunęła paznokciem po jego udzie. Nie myślała w tej chwili o seksie, chciała po prostu nawiązać z nim kontakt, przypomnieć mu o wszystkim, co jeszcze niedawno stanowiło treść ich życia. Los ich małżeństwa nie był przesądzony. Gdyby tylko Raf zechciał jej choć trochę pomóc…

Zdjął jej rękę ze swego uda i spojrzał na nią z ironicznym błyskiem w oku.

– Nie próbuj swoich sztuczek, Taniu. Zapewniam cię, że odnoszą jak najgorszy skutek.

– Istnieje coś gorszego niż całkowite odrzucenie? – zapytała drwiąco. – Radzę ci, uważaj dzisiaj na to, co robisz. Jestem w morderczym nastroju i z przyjemnością kogoś zabiję.

Popatrzyli sobie w oczy.

Za ich plecami rozległ się klakson. Raf odsunął jej rękę i nacisnął gwałtownie pedał gazu, by po chwili zahamować z piskiem opon.

Zdecydowanie nie był dziś sobą.

Portier przytrzymał drzwiczki aston martina. Kiedy stanęła na chodniku, rozległy się gwizdy, ale nie zwracała na nie uwagi. Zatrzymała się przy wejściu czekając, aż Raf do niej dołączy.

Nie ujął jej pod rękę tak, jak to zwykle robił. Jego ramię opasało ją w talii, a dłoń spoczęła władczo na biodrze. Była ciekawa, czy pozostanie tam przez resztę wieczoru.

Nie miała nic przeciwko temu. Wiedziała, że bliskość jej ciała odbierze mu resztę spokoju. Nie zdoła o niej zapomnieć, wyrzucić jej poza nawias swoich spraw.

Nie dzisiaj.

Kiedy szli w stronę wind, biegły za nimi spojrzenia wszystkich obecnych mężczyzn i kobiet. Wzrok pań wędrował niezmiennie ku postaci Rafa, zahaczał o Tanię i wracał spiesznie do mężczyzny. Panowie koncentrowali się od razu na nagich plecach pani Carlton i nic nie było w stanie zakłócić tej kontemplacji. Tania miała nadzieję, że męża trafia szlag.

Po paru krokach zatrzymał się i odwrócił ją ku sobie. W spojrzeniu, które zatopił w jej oczach, był lodowaty chłód.

– Od tej chwili nasze prywatne problemy przestają istnieć – wyszeptał syczącym głosem. – Niezależnie od rzeczywistego stanu twoich uczuć chcę, byś odegrała rolę kochającej żony. Jeżeli tego nie zrobisz, nigdy ci tego nie wybaczę. Rozumiesz?

Mówił to ze śmiertelną powagą. W jego niebieskich oczach pojawił się stalowy błysk. Jeżeli mu się sprzeciwi, przegra. Zaprzepaści swą ostatnią szansę.

Rola, którą jej narzucał, budziła w niej żywiołowy wstręt, ale skinęła posłusznie głową. Nie chciała go stracić. Sama myśl o tym rozdzierała jej serce. Spróbuje… jeszcze raz… dla niego.

Uśmiechnął się do niej promiennie.

Tania poczuła skurcz żołądka. Nawet teraz nie przestała go pragnąć. Serce ścisnął jej straszny ból nie odwzajemnionej miłości. Uśmiechnęła się do męża posłusznie, z całym uwielbieniem, na jakie było ją stać.

A więc przedstawienie się zaczęło, pomyślała. Od tej chwili jestem rekwizytem, potrzebnym mu do odegrania roli człowieka sukcesu. Najwyższy czas, żeby zaczął grać także na mój użytek, i to nie tylko w łóżku.

Oderwał się od niej na chwilę, by zlustrować wzrokiem salon przy barze. Z fotela podniosła się Nika Sandstrom.

Wysoka i szczupła, była niemal doskonałą pięknością, typem chłodnej intelektualistki. Urocza sekretarka Rafa. Zupełnie inna niż jego głupia, zmysłowa żona. Tyle tylko, że Tania nie była głupia. Wiedziała, że nie dorównuje Nice umiejętnością prowadzenia interesów, ale w innych dziedzinach mogła stać się dla męża prawdziwą pomocą. Gdyby tylko jej na to pozwolił.

Zebrane we francuski warkocz złote włosy Niki przylegały gładko do głowy. Miała na sobie sukienkę w kolorze chłodnego błękitu, znakomicie podkreślającą jej smukłą figurę. Widok czarnej kreacji oblepiającej ciało Tani zmącił na sekundę spokój jej rzeźbionej twarzy, ale po chwili powrócił na nią zwykły chłód.

W uszach asystentki błysnęły diamentowe kolczyki.

Prezent od Rafa?

Idąc ku nim, Nika spojrzała znacząco na wysadzany brylantami zegarek. Kamienie tworzyły literę N. Czy to też dostała od Rafa? Wiedział, jak oczarować kobietę. Tak, z całą pewnością dostała go od Rafa.

Tania przytuliła się mocniej do męża. Ona także miała prawo do tego mężczyzny.

Jeszcze przez jakiś czas.

Nika przywołała na usta zdawkowy uśmiech i jej chłodne szare oczy napotkały palące spojrzenie Tani.

– Dobry wieczór, Taniu! – odezwała się pobłażliwym tonem, jakiego dorośli używają w stosunku do wyjątkowo krnąbrnych dzieci.

Dobre wychowanie kazało Tani odpowiedzieć uśmiechem. Wiedziała, że przez resztę wieczoru sekretarka męża nie odezwie się do niej ani słowem.

Tania nie zapomni jednak o pobłażliwym, ironicznym uśmieszku Niki.

Na co Rafowi ta lalunia, zastanawiała się Nika i Tania niemal czytała to w jej myślach.

Ostry ból przeszył ją na wskroś. Sekretarka mogła tylko domyślać się prawdy, Tania znała całe jej okropieństwo.

– Dobry wieczór, Niko! – Gardło miała ściśnięte. Nie pozwoli, żeby ta żmija ot tak, po prostu, przywłaszczyła sobie jej męża. – Przepraszamy za spóźnienie, ale musieliśmy z Rafem przedyskutować pewne sprawy.

Skoro Raf kazał jej udawać uwielbienie, może zacząć już teraz. Rzuciła mu spojrzenie kotki, która przed chwilą zjadła śmietankę.

– Prawda, kochanie?

– Tak. Oderwał na chwilę wzrok od Niki, by posłać żonie pobłażliwy uśmiech.

Zimnokrwista dziwka wykrzywiła usta w grymasie zniecierpliwienia. Mężczyźni są beznadziejni. Raf traci czas na igraszki z tą lalunią, podczas gdy tu toczy się prawdziwa gra.

Z drugiej strony, otaczająca go aura zmysłowości podnosiła jego walory jako mężczyzny. Był wyzwaniem dla każdej kobiety.

Nika skoncentrowała się na temacie, który zawsze przyciągał uwagę Rafa, niezależnie od okoliczności.