Meg Cabot: Chłopak z sąsiedztwa

Mój Boże, to było dziesięć lat temu. Ten człowiek ma pamięć jak sito. Nie pamięta własnego numeru ubezpieczeniowego, ale o tej „przysłudze”, którą mu zawdzięczam, nie zapomniał. Za co mnie to spotyka?

Pamiętasz Maksa, prawda, Jase? Na ostatnim roku mieszkałem z nim w akademiku, a potem wspólnie wynajęliśmy pierwsze mieszkanie, kiedy przeniosłem się do miasta po dyplomie. Ta dziura w Hell’s Kitchen, gdzie facet oberwał nożem w plecy zaraz pierwszego wieczoru po naszej przeprowadzce – pamiętasz? Było o tym w gazetach następnego dnia… W gruncie rzeczy myślę, że właśnie to zdecydowało, że zostałem reporterem od spraw kryminalnych.

Pamiętasz, jak Mim proponowała, że zapłaci moją część kaucji, żebym mógł przeprowadzić się do niej i mieszkać, cytuję jej wyrażenie, „jak człowiek”? Boże, po dwóch miesiącach życia z Maksem omal się nie zgodziłem. Facetowi się wydawało, że wciąż jesteśmy na studiach – pół Manhattanu co tydzień, w poniedziałek, zwalało się do naszego salonu, żeby oglądać mecz. Chociaż odkąd się wyprowadziłem, nie mam pretensji. Nadal dzwoni do mnie co parę miesięcy dowiedzieć się, co słychać. A teraz to.

Bóg raczy wiedzieć, czego Max ode mnie chce. Pewnie mam uratować tratwę pełną baletnic, które uciekły z Kuby. Albo przenocować u siebie w domu australijską reprezentację rugby. Albo pożyczyć mu pięćdziesiąt tysięcy dolarów, które jest winien rosyjskiej mafii.

Poważnie rozważam wyjazd za granicę, Jase. Jak myślisz, czy Mim pozwoliłaby mi wziąć lear jeta na weekend?

John

Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Od: Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›

Temat: Max Friedlander

Oczywiście, trochę się waham, zadając to pytanie, ale jako twój starszy brat uważam, że mam prawo wiedzieć:

Co konkretnie zrobił Max Friedlander, że masz u niego taki dług wdzięczności?

Jason

PS Stacy mówi, żebyś do nas wpadł z wizytą. Dzieci dopytywały się o ciebie. Brittany nauczyła się jeździć galopem, a Haley dostała nagrodę w skokach przez przeszkody na zeszłotygodniowych zawodach. Leara wybij sobie z głowy. Julia z niego korzysta.

Do: Jason Trent ‹Jason.trent@trentcapital.com›

Od: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Temat: Max Friedlander

Na imię miała Heidi. Była tancerką rewiową. Miała pióra we włosach i mocno wycięty dekolt. No dobra, niezupełnie. Ale faktycznie na imię miała Heidi i była tancerką. A ja, najwyraźniej, byłem mocno zdecydowany uczynić ją panią Trent. Oczywiście, ty tego nie zrozumiesz, skoro w całym swoim trzydziestopięcioletnim życiu nigdy nie zrobiłeś niczego choć trochę niewłaściwego, ale spróbuj się postawić na moim miejscu:

To były wiosenne ferie. Miałem dwadzieścia dwa lata. Byłem zakochany. Wypiłem o wiele za dużo margharity. Max wywlókł mnie z kaplicy ślubnej, wysłał Heidi do domu, odebrał mi kluczyki, żebym nie mógł za nią pojechać, otrzeźwił mnie i położył do łóżka.

Czasami jeszcze o niej myślę. Miała rude włosy i nieco wystające zęby. Była urocza. Ale niewarta TEGO.

John

PS Pogratuluj Haley i Brittany ode mnie. Jedziecie do Vineyard w ten weekend? Mógłbym tam do was zajrzeć. W zależności od tego, w jaki sposób będę się musiał odwdzięczyć Maksowi.

Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Od: Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›

Temat: Max Friedlander

Aha. No to teraz wszystko jasne. Wiem, jak na ciebie działają rude.

No więc co ma być tym rewanżem, którego on oczekuje?

Jason PS Nie, jedziemy do domu w Hampton. Zapraszamy cię do nas.

Do: Max Friedlander ‹fotograf@stopthepresses.com›

Od: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Temat: SOS

Aż się boję zapytać. No więc, czego chcesz ode mnie, Max? I proszę, błagam cię, niech to nie będzie nielegalne w Nowym Jorku ani żadnym innym stanie.

John

Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Od: Max Friedlander ‹fotograf@stopthepresses.com›

Temat: SOS

Słuchaj, to pestka. Chcę tylko, żebyś trochę pobył mną. Tylko przez tydzień czy dwa. No cóż, dobra, może przez jakiś miesiąc.

Proste, prawda? No to masz gryplan:

Moja ciotka – wiesz, ta wstrętna bogata starucha, która zawsze trochę przypominała mi twoją babkę, Mimi, czy jak tam jej, cholera, na imię. Ta, która okazała się taka skąpa w sprawie naszego mieszkania. Okolica NIE BYŁA wcale aż taka zła.

W każdym razie moja ciotka, najwyraźniej w chwili starczego zaćmienia, wpuściła do swojego mieszkania jakiegoś psychopatę, który trzepnął ją w głowę i zwiał, a teraz ona leży w charakterze warzywa w szpitalu na OIOM-ie.

Według lekarzy istnieje pewna szansa – chociaż niewielka – że uda jej się z tego wyjść.

Rozumiesz więc, że po prostu nie można pozwolić, żeby obudziła się i stwierdziła, iż jej ukochany Maksio nie przybiegł w te pędy czuwać przy jej łóżku, gdy tylko usłyszał o wypadku. Testament ciotki Helen jest podzielony w stosunku osiemdziesiąt do dwudziestu – osiemdziesiąt procent z dwunastu milionów dolarów, które warta jest moja ciotka, ma po jej śmierci przejść na mnie, a dwadzieścia procent zapisała różnym organizacjom charytatywnym, które wspiera. Nie chcielibyśmy, żeby doszło do jakiejś nieprzemyślanej zamiany w tych proporcjach, kiedy okaże się, że Max podczas tej okropnej tragedii bawił się w dom z pewną supermodelką, nieprawdaż? Oczywiście, że nie chcielibyśmy. I w tym miejscu wkraczasz ty, mój przyjacielu:

Powiesz sąsiadce ciotki, że jesteś mną. To wszystko. Po prostu będziesz mną, żeby panna Melissa Fuller mogła powtórzyć ciotce – o ile ta kiedykolwiek się ocknie, co jest bardzo wątpliwe – że tak, oczywiście jej ukochany siostrzeniec pojawił się, kiedy tylko usłyszał o tym przykrym wypadku.

Och, i jeśli stara kwoka wykaże najmniejszy zamiar powrotu do przytomności, dzwonisz do mnie. Jasne? A ja natychmiast przyjeżdżam.

Ale ponieważ moim zdaniem prawdopodobieństwo, że osiemdziesięcioletnia kobieta wyjdzie z takiego stanu, jest praktycznie zerowe, nie spodziewam się, że zadzwonisz. Wiesz, że nie prosiłbym cię o coś podobnego, gdybyśmy nie mówili tutaj o Vivice. Rozumiesz? VIVICE. Ta dziewczyna podobno świetnie zna się na jodze. NA JODZE, Trent.

Zrobisz to dla mnie, a wtedy między nami kwita, facet. Co ty na to?

Max

Do: Max Friedlander ‹fotograf@stopthepresses.com›

Od: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Temat: SOS

Zobaczmy, czy cię dobrze zrozumiałem:

Twoja ciotka padła ofiarą brutalnej napaści, a ciebie to nie obchodzi do tego stopnia, że nawet nie przerywasz sobie wakacji? Friedlander, jesteś bez serca. Po prostu bez serca. I w dodatku oczekujesz ode mnie, że się wcielę w ciebie. O to chodzi? Myślę, że raczej wolałbym być żonaty z tancerką rewiową.

John

Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›

Od: Max Friedlander ‹fotograf@stopthepresses.com›

Temat: SOS

Wy wszyscy reporterzy od spraw kryminalnych jesteście tacy sami.

Czemu musisz ujmować to tak, że brzmi jak jakaś zbrodnia? Mówiłem ci, Helen jest w śpiączce. Nigdy się o niczym nie dowie. Jeśli się przekręci, dasz mi znać, a ja z miejsca wracam i zajmuję się pogrzebem. Jeśli się obudzi, dasz mi znać, a ja wracam i wspieram ją w rekonwalescencji. Ale dopóki jest nieprzytomna, to dla niej żadna różnica. Więc po co mam z czegokolwiek rezygnować? Poza tym, w grę wchodzi przecież Vivica. Widzisz, jak proste mogą być pewne rzeczy, jeśli się ich zanadto nie analizuje? Ale ty zawsze byłeś taki. Pamiętam testy na biologii. Zawsze mówiłeś: „To nie może być A, bo to za oczywiste. Na pewno próbują nas nabrać”. I wybierałeś D, podczas gdy odpowiedzią było EWIDENTNIE A. Jak długo ciotka Helen – oraz jej prawnicy – nic nie wiedzą, czemu nie miałbym się nacieszyć moimi krótkimi, zasłużonymi wakacjami? Uspokój tę jej sąsiadkę. To wszystko, o co proszę. Tylko przejmij od niej obowiązki związane z wyprowadzaniem pieska.