Candace Bushnell: Za wszelką cenę

– Szkoda – powiedziała Janey. Bojąc się, że Dodo zanudzi ją na śmierć, wymyśliła sposób, żeby się jej pozbyć. – Więc pewnie spotkamy się na przyjęciu „Vanity Fair" – powiedziała.

– O! – Dodo uniosła brwi. – Też się tam wybierasz?

– Oczywiście. – Janey się uśmiechnęła. – Jestem zaproszona na kolację.

– Tak? – Dodo aż zatkało. Widocznie to już było zbyt wiele jak na jej nerwy, bo przeprosiła i poszła do łazienki.

Pasażerom z klasy biznesowej nie wolno korzystać z toalet w pierwszej klasie; Janey zastanawiała się, czy donieść o tym stewardesie, ale uznała, że Dodo poniosła już wystarczającą karę, dowiadując się, że Janey idzie na uroczystą kolację „Vanity Fair", podczas gdy ona zaproszenia nie otrzymała.

Dodo przykucnęła nad sedesem w toalecie dla pierwszej klasy. Powoli obracała w myślach usłyszane wieści. Jak to możliwe, że taką flądrę jak Janey Wilcox zaproszono na ekskluzywną kolację „Vanity Fair", a ona, która od lat stara się tam wkręcić, musi znów obejść się smakiem? Za każdym razem słyszała to samo: „W tym roku nie ma takiej możliwości, proszę dowiedzieć się w przyszłym". Między wierszami można było łatwo wyczytać: „Proszę się zgłosić, jak już będzie pani sławna".

Nie ma sprawiedliwości na tym świecie, pomyślała Dodo, urywając długą wstęgę papieru toaletowego do wytarcia wiecznie cieknącego nosa. Zawsze wychodzi na to, że ciężka praca w rzeczywistości nie popłaca…

Nagle Dodo wpadła na rozwiązanie tej zagadki. Z trudem powstrzymała głośny wybuch złośliwego śmiechu. Przypomniała sobie, jak kiedyś znajomy z redakcji „Vanity Fair", reporter Toby Young, opowiadał jej, że co roku redaktorzy naczelni zapraszają na oscarową kolację jedną znaną kobietę, której w tajemnicy przyznają tytuł „Lafiryndy Roku". Wszystko wskazywało na to, że w tym roku korona przypadła Janey.

Dodo wrzuciła zmięty papier do sedesu. Nie mogła się już doczekać, aż samolot wyląduje. Musiała wszystko opowiedzieć Markowi. Na pewno uśmieje się do łez, a znajomi też będą zachwyceni: Janey Wilcox, Modelowa Prostytutka, a teraz – Lafirynda Roku…

Potem przyszło jej do głowy co innego: zaproszenie na ekskluzywną kolację „Vanity Fair" w pewien sposób nobilituje nawet Lafiryndę Roku. Całkiem możliwe, że „znajomość" z Janey Wilcox wkrótce zyska znaczną wartość towarzyską. Niewykluczone było także to, że już niedługo, zamiast krzywić się z niechęcią za sam dźwięk jej nazwiska, znacznie ciekawiej będzie nadmienić: „Znam Janey Wilcox bardzo dobrze, to w porządku dziewczyna".

Mając to wszystko na uwadze, Dodo wyszła z łazienki z mocnym postanowieniem „pogłębienia znajomości".

– Janey… – wychrypiała.

Janey spojrzała na nią z irytacją. Nie mogła uwierzyć, że Dodo wróciła.

– Mogę się przysiąść? – zapytała Dodo, spoglądając znacząco na podręczną walizeczkę, którą Janey położyła na fotelu obok właśnie po to, aby zapobiec takiej ewentualności.

– Jestem trochę zmęczona, ale… – Janey zdjęła walizeczkę z siedzenia i wsunęła ją pod fotel przed sobą. Cóż było robić? Widziała wyraźnie, że Dodo nie da jej spokoju.

– Dzięki. – Dodo usadowiła się. – No więc właśnie… – zaczęła, jakby powracając do przerwanej rozmowy. – Muszę powiedzieć, że naprawdę cię podziwiam. Uważam się za silną osobę, ale ty to masz iście końskie zdrowie. Gdyby o mnie tak ludzie wygadywali… – Roześmiała się. – Pewnie wygadują, tyle że nie otwarcie. Ale przecież – nachyliła się do Janey, tak blisko, że zaleciało od niej alkoholem – gdyby zaczęli obsmarowywać każdą dziewczynę, która zrobi facetowi loda, to zabrakłoby miejsca na prawdziwe informacje, no nie?

Tak ją rozbawił własny żart, że wybuchła gromkim śmiechem, zwracając uwagę dwóch pasażerów pierwszej klasy.

– Pilnujcie własnego nosa! – fuknęła półgłosem.

Janey wzdrygnęła się, żałując, że pozwoliła jej się przysiąść. Źle by się stało, zwłaszcza w obecnej sytuacji, gdyby zobaczono ją w towarzystwie kogoś takiego jak Dodo Blanchette.

Niemniej jedna wypowiedź Dodo zwróciła jej uwagę.

– Moim zdaniem Selden ośmieszył się tym, jak cię potraktował…

– Proszę? – zapytała Janey.

– No, wiesz. – Dodo zmarszczyła brwi, co miało wyrażać oburzenie. – Podłość i tyle.

Janey zaniemówiła. Czy już cały świat wie o niej wszystko?

– Jesteś bardzo odważna. – Dodo pokręciła głową z podziwem. – Zapowiedziałam Markowi, że jeśli spróbuje kiedyś wykręcić mi taki numer, to go zabiję, jak słowo daję. Albo zapłacę komuś, żeby go załatwił…

Janey poczuła, jak przeszywają nieprzyjemny dreszczyk.

– Markowi…? – zapytała.

– Mark opowiedział mi o wszystkim. – Dodo skrzywiła się z goryczą. – Ale przecież właściwie nie było powodu trzymać tego w tajemnicy. W Splatch Verner wiedzą o tym prawie wszyscy…

W głowie Janey zaczął wyć alarm.

– To obrzydliwe, że firma może bezkarnie wymuszać coś takiego na pracownikach – powiedziała Dodo. – Wiele to mówi o współczesnym amerykańskim biznesie… Moim zdaniem masz już Seldena z głowy. To samo powiedziałam Markowi. – Dodo zakończyła wypowiedź uśmiechem pełnym współczucia.

Janey opadła na oparcie fotela zupełnie oszołomiona.

– Możesz mi wierzyć – zapewniła – że wyglądało to zupełnie inaczej. Selden błagał, żebym z nim została…

– Nieważne, mam nadzieję, że nie popuścisz skurwielowi! – warknęła Dodo zajadle.

– Nigdy w życiu. – Janey pokręciła głową. Gdyby tylko Dodo już sobie poszła… Nie mogła zebrać przy niej myśli… Widząc przechodzącą stewardesę, Janey spojrzała na nią błagalnie. Kobieta momentalnie zrozumiała, o co chodzi.

– Przepraszam panią – powiedziała, pochylając się nad Dodo – ale niedługo lądujemy. Musi pani wrócić na swoje miejsce, jeśli nie siedzi pani w pierwszej klasie…

Dodo wstała i zniknęła za niebieską zasłoną oddzielającą przedziały klasy pierwszej i biznesowej, zdążywszy jeszcze wściekłym spojrzeniem dać stewardesie do zrozumienia, co o niej myśli.

Jasna cholera! I po co mi to było, pomyślała Janey. Kiedy tylko samolot wyląduje, Dodo zabierze się do rozpowszechniania całej historii, oczywiście wzbogaconej informacją, że osobiście usłyszała o wszystkim od samej Janey w samolocie. Dowie się o tym zarówno Nowy Jork, jak i Los Angeles, ale do publicznej wiadomości znów trafi nieprawdziwa wersja wydarzeń, bo jeśli chodzi o Janey, to była ona zdania, że to nie Selden rozstał się z nią, tylko ona z nim. Teraz jednak, kiedy wyjechała z Nowego Jorku, wszyscy oczywiście pomyślą, że Selden rzucił ją, żeby nie stracić pracy. I jak ona będzie wyglądać? Są ludzie, którzy mają więcej szacunku dla swoich psów…

Cóż, pomyślała gorzko, jeszcze jedna fałszywa opinia na jej temat, którą przyszłość będzie musiała skorygować, ale teraz przynajmniej istniała szansa zapewnienia sobie tej przyszłości. Już jutro wieczorem na przyjęciu „Vanity Fair" Janey zabierze się do dzieła. Wyciągnęła swoją walizeczkę spod siedzenia i położywszy ją na fotelu obok, nacisnęła zamek.

Pudełko leżało na samym wierzchu. Jakby szukając potwierdzenia, że wszystko będzie dobrze, Janey wyjęła z niego swoje zaproszenie. Nawet jeden róg nie był zagięty; bilecik wyglądał jak spod igły. Janey obiecała sobie, że nigdy go nie wyrzuci. Kiedy już będzie po bankiecie, zachowa to zaproszenie na całe życie, jak talizman, którym przecież faktycznie było.