Rexanne Becnel: Siostry

Tytuł oryginalny: The Maiden Bride

Narodziny

Uczcie dziecię łaski błagać.

Bogu służyć, w nawie klęczeć.

Kiedy matka zbyt pobłaża.

Rózga musi ją wyręczyć.

Tusser. 1513

Zamek Maidenstone. Wessex

10 czerwca 1135 roku

Drugie dziecko musi umrzeć.

Z ust leżącej w wielkim łożu kobiety wydobył się cichy jęk, lecz ani Edgar de Valcourt, ani jego matka, lady Harriet, nie zwrócili na to uwagi. Akuszerka w ciszy spełniała swe obowiązki oporządzając położnice po długotrwałym, wyczerpującym porodzie. Służące wykąpały oba maleństwa i zawinęły je w płócienne beciki. Dziecko urodzone juko pierwsze leżało jut w zawczasu przygotowanej kołysce.

Dla drugiego noworodka nie było kołyski, a sir Edgar i lady Harriet właśnie debatowali nad jego losem.

– Kazałabyś zabić moją córkę? – spytał z niedowierzaniem sir Edgar. – Wydałabyś polecenie, żeby ją tak po prostu zabić?

– Zrobiłabym wszystko, żeby chronić rodzinę – odrzekła starsza kobieta, ani trochę nie speszona surowym tonem syna. – Wszyscy wiedzą, że takie dzieci, urodzone z jednego poczęcia, są przeklęte, bo mają tylko jedną duszę. W dawnych czasach obie zostałyby utopione. Powinieneś być zadowolony, że nie hołduję temu pogańskiemu obyczajowi. Jestem w końcu osobą oświeconą. – Zerknęła na niego wyzywająco, jakby sprawdzała, czy ośmieli się jej zaprzeczyć. Przecież chodziło o sprawy, o których nie miał pojęcia. – Skoro pierwsze dziecko otrzymało całe dobro ich wspólnej duszy, rozsądek nakazuje je zachować. Będzie błogosławieństwem dla zamku Maidenstone, zapamiętaj moje słowa, i pociechą dla ciebie na stare lata. Ale to drugie… – Urwała posyłając maleństwu tak lodowate spojrzenie, że służąca trzymająca becik aż się cofnęła. – To drugie jest przeklęte, mą dusze ciemną i martwą. Jeśli mi nic wierzysz, spytaj księdza. – Znów patrzyła niewzruszonym wzrokiem na twarz syna. – Nie ma wyboru. Najlepiej dla twojej rodziny i dla twego dziecka. żebyś pozbył się go jeszcze dzisiaj.

– Ale… przecież zabijanie dziecka jest wbrew bożemu prawu… I niezgodne z zasadami rycerskiego honoru…

– Nie mów mi, synu, że nigdy nie zabiłeś kobiety ani dziecka służąc królowi Stefanowi i Bogu?

– Owszem, zabijałem. Ale to było co innego. Była wojna.

– A to nie jest? To święta wojna, wojna przeciwko samemu szatanowi! – Chwyciła różaniec wiszący u paska i potrząsnęła mu nim przed nosem niczym poświęconym orężem. Poskutkowało o tyle, że cofnął się o krok. – Musisz unicestwić diabelskie nasienie tkwiące w tym dziecku. – Nozdrza jej zadrgały z pogardy. – Jeśli nie masz na to dość odwagi, sama się tym zajmę!

– Nie!

Chociaż krzyk żony zabrzmiał jak jęk rozpaczy, Edgar zwrócił się ku niej z ulgą. W sprawach wojny, ziemi i polityki radził sobie doskonale. Podejmował bez wahania trudne decyzje i mężnie ponosił wszelkie ich konsekwencje. Ta siła charakteru kazała mu stanąć u boku Stefana przeciwko córce starego króla Henryka i pozwoliła mu zdobyć zamek Maidenstone wraz z przynależnymi doń rozległymi ziemiami. Służba u boku Stefana przysporzyła mu wiele korzyści – zyskał niemały majątek, poślubił piękną dziedziczkę i został ojcem dwóch synów. Jednakże problem córek bliźniaczek był dla niego czymś zupełnie nowym.

– Edgarze, proszę – błagalny głos lady Elli zabrzmiał ledwie słyszalnym szeptem w mrocznej, przegrzanej komnacie.

Pochylił się nad żoną, skwapliwie uciekając przed karcącym spojrzeniem matki. – Tak będzie najlepiej – rzekł niepewnie, ujmując wiotką dłoń żony.

– Zachowamy to dobre dziecko…

– Chcę zatrzymać je obie. Nie pozwól, żeby zabiła moje dziecko. Proszę cię… błagam… nie pozwól jej…

Łzy wypełniły oczy lady Elli. a potem spłynęły po policzkach zostawiając mokry ślad na bladej skórze, i w końcu zniknęły w jasnych włosach. Ella była piękną kobietą, i mąż gotów był zrobić niemal wszystko, by sprowadzić uśmiech na jej twarz. Już dawno czul. że gdyby nie kochał żony aż tak bardzo, może matka patrzyłaby na nią przychylniejszym okiem.

– Uspokój się. żono. Potrzebujesz odpoczynku, żeby móc zajmować się dzieckiem…

– Dziećmi. Nie jednym, lecz dwoma – upierała się. – Spotkało nas podwójne błogosławieństwo. Edgarze, że mamy je dwie. Powiedz mi, jak wyglądają?

– Wyglądają… jak niemowlęta – odparł, lekko wzruszając ramionami, bo dowiedziawszy się, że to nie chłopcy, nawet im się dobrze nie przyjrzał.

– Przynieś mi je – poprosiła, ściskając go za rękę. – Pozwól mi zobaczyć moje córki.

– Podajcie tylko tę jedną – rozkazała lady Harriet, powstrzymując służącą, która trzymała w ramionach drugie dziecko.

– Nie, obydwie – nalegała Ella. wpatrując się w zakłopotane oblicze męża. – Dałam ci już dwóch synów – przypomniała szeptem, przeznaczonym tylko dla jego uszu. – Jak możesz odmawiać mi prawa do obu moich córek?

Na moment się zawahał. Kościół nie pochwalał zabijania dzieci… ale przecież mógł je porzucić gdzieś w lesie. Tyle że to by się niczym nie różniło od zabójstwa. Poczuł mocniejszy uścisk Elli.

– Dam ci jeszcze wielu synów, mężu. Zapełnię twój dom silnymi synami. Tylko musisz mi dać moje córki.

Nie odrywała pałających oczu od twarzy Edgara, równocześnie wodząc szczupłymi palcami po jego dłoni. Jego ciało natychmiast odpowiedziało na jej dotyk, jako że minęło wiele tygodni od czasu, gdy dzieliła z nim łoże. Jeśli nie spełni jej życzenia, Ella na długo pogrąży się w żalu, tak jak po stracie ich pierwszego dziecka. Także dziewczynki, jeśli dobrze pamiętał. Minął prawie rok, nim Znów była dla niego taka jak dawniej, cały rok rozczarowań i nocy bez rozkoszy. Nie chciał, żeby to się powtórzyło.

– Będziesz miała obie córki – obiecał jej pod wpływem nagłego impulsu. Serce wypełniła mu duma, kiedy odpowiedziała uśmiechem niewysłowionej wdzięczności. Gotów był na wszystko, byle uszczęśliwić swoją ukochaną.

Lady Harriet rzuciła trudne do rozszyfrowania Przekleństwo, ale nie zwrócił na nią uwagi, skupiony na tym. jak długo jeszcze będzie musiał czekać, nim znów weźmie Ellę do łoża. Dał znak, by oba zawiniątka złożono u boku matki, a kiedy obnażyła piersi, żeby nakarmić maleństwa, poczuł, że nie wytrzyma oczekiwania dłuższego niż dwa tygodnie.

Kiedy zadowolony z siebie opuszczał komnatę z zamiarem odszukania jednej z mamek – tej, która z figury i koloru włosów najbardziej przypominała jego ukochaną Ellę – zatrzymała go matka.

– Cóż za głupota dać jej się wodzić za ten bezrozumny korzeń, który ci sterczy między nogami!

– Jest moją toną – warknął, niezadowolony, że znajduje się między żoną a matką.

– Jest twoją żoną – powtórzyła wzgardliwie. – a to jej przeklęte dziecko będzie kiedyś twoją zgubą!

– Podjąłem decyzję! Odejdź stąd! – ryknął i wyminął ją bez dalszej dyskusji. Niedawne uczucie radości rozwiało się całkowicie.

Jednakże lady Harriet nigdy się nie bała gniewu syna na, także teraz.

– Przynajmniej jakoś ją naznacz. Są tak do siebie podobne, że musisz mieć jakiś znak, po którym je rozpoznasz. Naznacz to drugie dziecko, żebyśmy wiedzieli, którego się mamy obawiać!