Louis Beaucaire - Kruko kaj Baniko el Bervalo

— Jes, ni tuj foriros, sed kial vi ploras?

— Mia panjo diris al mi, ke mi transformiĝos en statuon, se mi rigardos nudan virinon.

— Stultaĵo!

— Ne. Mi sentas, ke mi jam statuiĝas.

Kruko vespere revenas hejmen. Lia edzino plendas:

— Maĉjo diris al mi, ke oni instruas ilin en la lernejo pri seksaj aferoj. Ĉu vi ne opinias, ke li estas ankoraŭ tro juna por tiu inicado?

Kruko ne respondas kaj iras al la ĉambro de Maĉjo. Maĉjo ne aŭdis sian patron eniri. Lia maldekstra mano aktive okupiĝas sub la skribotablo, dum liaj okuloj diligente studas la detalojn de logaj virinaj korpoj en magazino rezervita al plenkreskuloj. Kruko mallaŭte eliras kaj refermas la pordon.

— Nu? — demandas lia edzino.

Kruko flustras:

— Ni ne ĝenu lin. Li faras siajn lernejajn taskojn.

Snobino eniras en ledejon.

— Mi deziras mansaketon. Sed mi bezonas ion raran, originalan, kio enviigus miajn amikinojn.

La vendisto diras:

— Mi havas kion vi serĉas. Sed tio estas tre multekosta.

— Ne gravas.

— Jen unikaĵo: mansaketo el kaca haŭto.

— Bedaŭrinde, ĝi estas multe tro malgranda.

— Sinjorino, se vi konvene karesos ĝin, ĝi rapide fariĝos granda kiel valizo.

Baniko: — Nia juna pordisto fanfaronas, ke li delogis ĉiujn virinojn el la domo krom unu.

S-ino Baniko post pripenso:

— Estas verŝajne la fia arogantulino de la tria etaĝo.

La hotelo estas plenplena, kaj oni proponas al juna gasto lokon en la lito de la maljuna pordisto. Matene li subite vekiĝas pro la krioj de la maljunulo:

— Virinon! Oni tuj havigu al mi virinon!

— Ne bleku tiel, avĉjo, — diras la junulo. — Tio, kion vi tenas en la mano, estas mia.

Knabo, spiregante, alkuras bervalan policejon.

— Tuj venu! Nuda kadavro kuŝas sur la plaĝo.

— Ĉu vira aŭ virina?

— Mi ne scias, la kraboj formanĝis la diferencon.

S-ino Kruko skoldas sian servistinon

— Manjo, kial mi surprizis vin jam du fojojn kisanta la leterportiston en la kuirejo?

— Sinjorino, nur tial ke vi surmetis viajn pantoflojn.

Viro venas al hospitalo kun bandaĝita brako. La kuracisto demandas.

— Kiel tio okazis al vi?

— Mi volis eviti infanon.

— Verŝajne, via aŭto trafis arbon?

— Ne, mi falis el la lito.

Juĝisto: — Kion vi faris per la ŝtelitaj 2000 steloj?

Akuzito: — Mi kuŝis kun Linda.

Juĝisto: — Vi mensogas. Linda postulas nur 1250 stelojn.

Kruko revenas hejmen tute ebria. Surstrate li aŭdas, ke iu krias post li:

— Kokrito!

Kruko turnas sin kaj vidas krokodilon, kiu, sekvante lin, senĉese blekas:

— Kokrito!

Kruko minacas la beston:

— Se vi plu insultos min, mi faros al vi malagrablaĵon.

La krokodilo rediras:

— Kokrito!

Tiam Kruko ŝovas manon en la buŝegon de la krokodilo, atingas la voston, kaj, tirante, renversas ĝin kvazaŭ ganton. Poste li kontente paŝas plu hejmen. Sed subite li aŭdas voĉon post si:

— Otirkok!

Baniko invitas Krukon:

— Venu vespermanĝi al ni morgaŭ.

— Neeble, morgaŭ okazos recitalo de Farigo.

— Do, ĵaŭde.

— Ne, ĵaŭde Farigo denove faros recitalon.

— Eble dimanĉe?

— Mi ne povos. Dimanĉe Farigo ludos pianon en la konservatorio.

— Sed, Kruko, mi ne sciis, ke vi estas tia muzikŝatanto. Ĉu vi ĉeestas ĉiujn recitalojn de Farigo?

— Ne, sed tiutempe mi povas trankvile viziti s-inon Farigo.

Monaĥino alpaŝas putinon deĵorantan sur trotuaro de malbonfama kvartalo kaj timeme demandas ŝin, kiom ŝi enspezas pokliente. Aŭdinte mirigan sumon, ŝi rekuras al sia monakejo, kie atendas la abatino.

— Ha! patrina moŝto, ni estis vere stultaj! De nun ni ne kontentiĝu per po unu tabuleto da ĉokolado de la monaĥineja pastro.

Estis bonega pikniko, kvankam vi forgesis la manĝaĵon.

Kruko konsultas kuraciston.

— Sinjoro doktoro, mi sentas min tre laca.

La kuracisto aŭskultumas Krukon, esploras ĉiujn liajn organojn kaj poste demandas lin pri lia seksumado.

— Nu, sinjoro doktoro, mi devas zorgi pri la bezonoj de mia edzino.

— Certe. Kiom ofte?

— Nu, du aŭ tri fojojn ĉiutage.

— Ho, ho, vi estas arda ulo.

— Kaj, se mi ne vizitus nian servistinon en ŝia ĉambro ĉiuvespere, ŝi certe ne estus kontenta.

— Via edzino kaj la servistino? Mi esperas, ke tio sufiĉas al vi.

— Jes, aŭ, pli ĝuste diri, ne… De kelkaj monatoj nia najbarino tiel okulumis min, ke… vi komprenas, ĉu ne? sinjoro doktoro. Kaj, ĉar mi estas honesta, mi ne volas forlasi mian malnovan amikinon; mi omaĝas ŝin posttagmeze. Kaj iafoje kun s-ino Baniko mi…

— Ne parolu plu. Estas tute normale, ke tia vivo lacigas vin.

— Ha, sinjoro doktoro, vi trankviligas min. Mi ja kredis, ke mia laco devenas de la masturbado.

Nova, juna servistino ĵus trovis en la lito de gesinjoroj Kruko etan, ŝrumpintan kaŭĉukan ingon. Ŝi tenas la objekton en mano kaj observas ĝin kun scivola mieno. Ŝin surprizas s-ino Kruko, enirante la dormoĉambron.

— Nu, Berta, ĉu vi neniam vidis tion? Kiel oni amoras en via vilaĝo?

— Sinjorino, mi jam ofte amoris, sed mi neniam senhaŭtigis iun.

— Inter kiuj piedfingroj virino ŝatas esti tiklata?

— Inter la dikfingroj.

Knabeto, rigardante tre serurtruo de la gepatra dormoĉambro, murmuras:

— Mi ŝatus scii, kial panjo punas min, kiam mi suĉas nur mian dikfingron.

Viro plendas al kuracisto, ke lia edzino ne havas infanojn.

— La plej bona rimedo estas restado en la banurbo Fontoreĝa.

— Sinjoro doktoro, ni estis tie ses semajnojn, sed tio ne efikis.

— Kompreneble, se ankaŭ vi mem estis tie…

S-ino Baniko havas bluenigran okulon. Amikino miras:

— Kiu do tiel kontuzis vian okulon?

— Mia edzo batis min hieraŭ vespere, ĉar li surprizis min en la brakoj de Kruko.

— Sed mi kredis, ke s-ro Baniko forvojaĝis.

— Ankaŭ mi kredis tion.