К Патрик: Да мiс Люсi прыходзiць каханне (на белорусском языке)

Але ж гэта не мог быць Марыа! Яна пакiнула яго там, за сотнi мiль ад Мехiка, акрамя таго, Элен было спецыяльна загадана не гаварыць Марыа, куды яны ад'язджаюць.

Постаць у белым рухалася ад берага возера да акна яе пакоя. Прайшла праз паласу святла з адчыненых дзвярэй. Цяпер ужо сумненняў не было.

Гэта быў Марыа.

Мiс Люсi, нахiлiўшыся, глядзела ўнiз з балкона. Яе сэрца калацiлася, як звар'яцелая птушка. Унiзе быў Марыа, усяго за якiх-небудзь пяць метраў ад яе.

- О, мiс Люсi, я знайшоў вас, - загаварыў ён паволi, вельмi старанна па-гiшпанску - так ён заўсёды звяртаўся менавiта да яе. - Я ведаў, што знайду вас.

- Але, Марыа, як?..

- У аўтобуснай кампанii паведамiлi, што вы паехалi сюды. Вось я i прыехаў, чакаў вас.

Мiс Люсi ўбачыла, як блiснулi ва ўсмешцы яго зубы.

- Мiс Люсi, чаму вы паехалi, не сказаўшы adios?

Мiс Люсi не адказала.

- Але вось я зноў тут, каб апекавацца вамi. I заўтра мы - вы i я - пойдзем на возера. Да таго як устануць iншыя дамы. Толькi вы i я. Будзе свяцiць месяц, а потым узыдзе сонца.

- Так...

- Я прыйду ў пяць гадзiн ранiцы. У мяне будзе лодка. Яшчэ не паспеюць прачнуцца птушкi, як я буду вас чакаць.

- Так, так...

- Добрай ночы.

Мiс Люсi вярнулася ў пакой. Дрыжачымi рукамi распранулася i нырнула ў пасцель.

Яна па-ранейшаму калацiлася, калi сярод ночы, так ёй здалося, цiхi свiст пад акном паведамiў, што Марыа ўжо прыйшоў па яе.

Мiс Люсi хутка апранулася, прыгладзiла мяккiя сiвыя валасы, накiнула на плечы палiто i шпарка пакрочыла ўнiз па лесвiцы. У гатэлi было вельмi цiха. Нiхто не бачыў, як яна прайшла праз пусты вестыбюль, нiхто не заўважыў, як яна пайшла ўнiз па схiле берага, дзе каля лодкi яе чакаў Марыа.

Ён узяў яе руку i паднёс да вуснаў. Потым асцярожна павёў мiс Люсi да лодкi.

Мiс Люсi не супрацiўлялася. Ёй здавалася, што сам лёс вядзе яе да непазбежнага.

Марыа казаў праўду. Свяцiў месяц - поўны i лiмонна-белы, пасылаючы таямнiчае святло цёмнай вадзе.

Мiс Люсi лягла ў лодку, пасцялiўшы на дно палiто. Было холадна, але яна, здавалася, не заўважала гэтага. Мiс Люсi назiрала за Марыа, якi, стоячы ў поўны рост i спрытна манеўрыруючы сярод iншых суднаў, выводзiў лодку ў глыб возера. Ён закасаў штаны вышэй каленяў, i ногi ў месячным святле выглядалi моцнымi i чамусьцi грубымi. Марыа спяваў.

Мiс Люсi раней не ўсведамляла, якi ў Марыа прыгожы голас. Песня была прыгожая i невыказна сумная. Вочы Марыа лашчылi яе, яго позiрк вандраваў памiж тварам i рукамi, што нерухома спачывалi на каленях. Танны сапфiр зiхацеў у месячным святле.

Мiс Люсi не заўважала нi часу, нi месцаў, якiя цiха мiнала лодка па дарозе да патаемнага сэрца возера з яго незлiчонымi выспачкамi. Яна не заўважыла, як на досвiтку пачалi гаснуць зоркi i бялець месяц. Яна адчувала толькi глыбокi, поўны спакой, нiбыта гэты лагодны, амаль непрыкметны рух будзе працягвацца бясконца. Мiс Люсi схамянулася ад голаса Марыа.

- Слухайце - птушкi.

Мiс Люсi чула галасы птушак на выспачках, што купiлiся вакол яе, але бачыла толькi грыфаў, якiя нячутна кружылi ў небе.

Марыа перастаў веславаць i ўзяў пакунак. У iм былi tortas*, масла i казiны сыр.

* Булкi (гiшп.).

Прыхапiў ён i бутэльку чырвонага мексiканскага вiна.

Намазаўшы масла на torta вялiкiм складаным нажом, ён падаў яе мiс Люсi. Тая раптам зразумела, што вельмi хоча есцi. Яна з воўчым апетытам накiнулася на ежу, запiваючы салодкiм мексiканскiм вiном проста з бутэлькi. Вiно ўдарыла ў галаву, i мiс Люсi адчула сябе шчаслiвай i бесклапотнай дзяўчынкай. Яе смяшыла ўсё, што гаварыў Марыа, i той таксама смяяўся, лашчачы яе вачыма.

I так вось яны снедалi, нiбыта маладыя ў час мядовага месяца, а за гэты час сонца залiло возера чырванню, на многiя мiлi вакол не было нi душы, адзiныя сведкi - бачныя грыфы-драпежнiкi i нябачныя птушкi-певуны.

Калi даелi апошнюю torta i асушылi да дна бутэльку, Марыа зноў узяўся за вясло i скiраваў лодку да цэнтра возера, маўклiва вяслуючы ўсё далей наперад.

Як толькi мiс Люсi ўбачыла выспу, яна адразу зразумела, што менавiта яе i выбраў Марыа. Гэта выспа больш iзаляваная, больш аддаленая, чым iншыя, да таго ж па краях парослая чаротам.

Марыа асцярожна правёў лодку праз чарот, якi аказаўся настолькi высокiм, што яны апынулiся iзаляванымi ў сваiм, зусiм асобным свеце.

Калi яны даплылi да берага выспы, Марыа ўзяў мiс Люсi за руку i лагодна прымусiў яе ўстаць адным толькi словам: "Пайшлi".

Тая паслухмяна, як дзiця, пайшла следам. Марыа знайшоў сухое месца i паслаў ёй палiто. Потым, калi мiс Люсi магла бачыць твар Марыа, нахiлены да яе твару, чорныя вочы, пасаджаныя крыху заблiзка адно ад аднаго, магла адчуваць цёплае дыханне, што злятала з яго вуснаў.