Robert Sheckley: Ciało

— Nie masz prawa tak mówić. Niektóre z tych transformacji bioelektrycznych…

— Uwaga, oto on.

— Nie powinien jeszcze zbyt wiele chodzić…

— Nie jestem niemowlęciem — uciął profesor. — Jestem dość stary, żeby być waszym dziadkiem.

— Proszę nam wybaczyć, profesorze. Ale wydaje się, że lepiej by pan zrobił, gdyby się pan położył.

— Macie rację — przyznał profesor. — Nie czuję się jeszcze całkiem pewnie.

Kent podniósł go i położył na polowym łóżku. — O tak! Dobrze panu?

Młodzi lekarze cisnęli się wokół niego, trzymając się za ramiona. Uśmiechali się, sprawiali wrażenie bardzo z siebie zadowolonych.

— Może pan sobie czegoś życzy?

— Prosimy tylko powiedzieć, zaraz panu przyniesiemy.

— O proszę, nalałem wody do pańskiej miseczki.

— Zostawimy panu przy łóżku kilka sandwiczów.

— Niech pan dobrze wypocznie — łagodnie powiedział Cassidy.

A potem, niechcąco, jakby nieświadomie, pogłaskał długą, pokrytą jedwabistą sierścią głowę profesora Meyera. Feldman wykrzyknął coś bez związku.

— Przepraszam — usprawiedliwiał się zakłopotany Cassidy.

— Musimy na siebie uważać!

— Wiem. Jestem zmęczony… Chcę powiedzieć, że on bardzo jest podobny do psa, że zapomina się…

— Wynoście się wszyscy! — ryknął Feldman. — Jazda! Wynoście się!

Wypchnął ich z pokoju i natychmiast wrócił do łóżka profesora Meyera.

— Czy mogę coś dla pana zrobić, profesorze?

Meyer zmusił się, żeby coś powiedzieć, aby się przekonać, że wciąż jeszcze jest człowiekiem. Ale słowa uwięzły mu w gardle.

— To się już nie powtórzy, profesorze. Może mi pan wierzyć. Jest pan… jest pan zawsze profesorem Meyerem!

Feldman naciągnął koc na drżące ciało profesora.

— Wszystko będzie dobrze — powiedział, usiłując nie patrzeć na zwierzę wstrząsane dreszczami. — Liczy się tylko inteligencja! Duch!

— Z pewnością — z trudem powiedział znakomity matematyk. — Ale… jeśli nie sprawi to panu różnicy… czy… czy mógłby pan pogłaskać mnie po głowie…?