Jack Campbell: Waleczny

– Nie zdołamy uratować Dokładnego . – Kapitan Tyrosian kręciła głową z niezadowolenia. – Zbyt wiele uszkodzeń, zbyt wiele zniszczonych systemów. Nawet gdybyśmy zdecydowali się na holowanie wraku, musielibyśmy pozostać tutaj przez kilka dni, aby wzmocnić elementy kadłuba, w innym wypadku okręt rozpadnie się na kilka części.

Geary wczytywał się w raport, który właśnie otrzymał, była na nim lista strat poniesionych przez siły Sojuszu. Dowódca Dokładnego i jego zastępca zginęli, podobnie jak niemal czterdzieści procent załogi okrętu. Komodor wbił wzrok w poszycie pokładu, nie potrafił bowiem zwalczyć uczucia gniewu wywołanego rozmiarami strat, których nie musieli ponieść. Potem skinął głową.

– Zniszczymy wrak. Wymontujcie z niego wszystko, co może się nam przydać na innych okrętach liniowych. Macie na to cztery godziny, tyle czasu potrzebujemy na ewakuację załogi.

– Tak jest, sir. A co z Walecznym ? – zapytała Tyrosian. – Nie wiem, dlaczego ten okręt jeszcze się nie rozpadł, ale przy pierwszym skomplikowanym manewrze na pewno do tego dojdzie. Dlatego pytam.

– Cóż, wysadzimy i Walecznego . – Dywizjon pancerników kieszonkowych został zredukowany do Wyjątkowego . – A co z innymi poważnie uszkodzonymi jednostkami?

Tyrosian spojrzała w bok, robiąc poważną minę, zapewne sprawdzała raporty na własnych wyświetlaczach.

– Ciężkie krążowniki Klin i Szyszak są właśnie naprawiane, aczkolwiek przez jakiś czas z pewnością nie będą mogły uczestniczyć w walkach. Klin ponadto będzie wymagał wizyty w stoczni, zanim przywrócimy mu całkowitą sprawność bojową. Lekki krążownik Kotewka utracił większość systemów, ale nadąży za flotą. Cztery okręty liniowe, Odważny , Znamienity , Znakomity i Chrobry , odniosły poważne uszkodzenia. Odważny i Znakomity są praktycznie wyłączone z walki, ale naprawiliśmy już część ich jednostek napędowych.

– Dziękuję, kapitanie Tyrosian. – Geary opadł na oparcie fotela, ledwie wizerunek dowódcy jednostek pomocniczych zniknął z ekranu, myśląc o tym, że doświadczeni oficerowie ze wspomnianych przed chwilą liniowców dowodzili także całymi dywizjonami tych jednostek.

Najwidoczniej duch szarży na złamanie karku wciąż był w nich żywy, a wydawało mu się, że tak dobrze zdążył ich poznać. Ich okręty ocalały tylko dlatego, że siły Sojuszu przejęły kontrolę nad całym polem bitwy. Gdyby flota została zmuszona do odwrotu, straciliby te cztery liniowce bezpowrotnie.

Nagle rozległ się brzęczyk przy włazie. Do kabiny Geary’ego weszła Desjani, wyglądała na zmęczoną, ale i zadowoloną. Miała się z czego cieszyć – zważywszy na ogrom strat ponoszonych w ostatnich kilku dziesięcioleciach, nie zapłacili zbyt wysokiej ceny za ostatnie zwycięstwo.

– Mamy Syndyckiego DONa, kapitanie Geary – zameldowała. – Wprawdzie to nie głównodowodząca, ta zginęła na pokładzie zniszczonego liniowca, ale mamy jej zastępcę.

– Coś mi się wydaje, że powinniśmy być wdzięczni losowi za to, że popełniający tak mało błędów dowódca wroga opuścił już ten świat – zauważył Geary. – Jak mocno oberwał Nieulękły ?

Tryumf na twarzy Desjani błyskawicznie zniknął.

– Dwudziestu pięciu zabitych, trzech ciężko rannych, ale mamy szanse na ich uratowanie. Straciliśmy kompletną baterię piekielnych lanc i obawiam się, że jej już nie odremontujemy bez względu na ilość przydzielonych części i modlitw.

Geary skinął głową, czując, że ogarnia go odrętwienie.

– Jeśli potrzebuje pani ludzi z Dokładnego do uzupełnienia strat, proszę dać mi znać.

Desjani skrzywiła się.

– Dokładny zostanie wysadzony? Szlag. Widziałam, że jego dowódca zginął.

– Poszedł w ślady kapitanów Caligo i Kili ze Znakomitego i Inspiracji – dodał z żalem Geary.

– Co pan zamierza w związku z tym zrobić, sir? Jeśli oczywiście mogę spytać?

Spojrzał na nią badawczo. Zbyt ostrożnie zadała to pytanie.

– Obawiam się, że chce mi pani uświadomić, iż większość dowódców wyraża dla nich uznanie.

Desjani wahała się, ale w końcu potwierdziła jego przypuszczenia.

– Tak, sir. Uderzenie na wroga bez względu na szanse, tak to wygląda. W oczach innych oficerów to usprawiedliwia zlekceważenie pańskich rozkazów.

– Zatem flota sprzeciwiłaby się, gdybym chciał ich ukarać? – Geary pokręcił głową.

– Myślałem, że…

– Że się już wystarczająco wiele nauczyliśmy? – zapytała Desjani. – To prawda, sir. Ale musimy także zachować ducha walki bez względu na szanse wygrania. Wie pan przecież, jak ciężko jest odrzucić coś, w co się wierzy. To przeciwieństwo tych rzeczy, których dopuścili się Casia i Yin. Nie wykonali rozkazów, aby uniknąć walki. Caligo i Kila nie posłuchali ich, aby walczyć. Wszyscy potępili Casię i Yin, ale gdyby postawił pan podobny zarzut wobec Kili i Caligo, mało kto poparłby pańskie zdanie. Sugerowałabym ostrożniejsze podchodzenie do tej kwestii, sir.

– Tak, dziękuję za radę.

Wysoce wyspecjalizowana akcja na polu walki, coś, co sprawi, że reszta floty będzie cię uwielbiać, chociaż ceną za to uwielbienie będzie utrata własnych okrętów. Poczuł się nieswojo, gdy pomyślał, że ludzie instalujący wirusy w systemach napędowych floty mogli myśleć podobnie jak Caligo i Kila. Ale jeśli nawet, nie może z tego wysnuć wniosku o powiązaniu obojga kapitanów ze spiskowcami. Choć powinien przemyśleć tę sprawę, przedyskutować ją z Rione.

– Ja sam popełniłem tym razem wiele błędów – powiedział.

Desjani spojrzała na niego groźnie.

– Może pierwsze przejście nie poszło idealnie, ale cała reszta wyszła panu świetnie. – Nie odpowiedział, więc nasrożyła się jeszcze bardziej. – Powtarzał mi pan przy każdej okazji, jak daleko panu do ideału, ale teraz najwyraźniej usiłuje pan obwiniać siebie za to, że nim nie jest. Z całym szacunkiem, ale dostrzegam w tym pewną niekonsekwencję i przesadę.

Rozbawiła go do tego stopnia, że uśmiechnął się do niej łobuzersko.

– Z całym szacunkiem? Ciekawe, co by pani powiedziała, gdyby nie ten szacunek?

– Powiedziałabym, że okazałby się pan kompletnym idiotą, gdyby pozwolił pan, żeby jedno potknięcie pozbawiło pana całej pewności siebie, sir. Ale oczywiście tego nie powiem.

– Bo taka wypowiedź oznaczałaby brak szacunku? – zapytał Geary. – Szkoda, bo zabrzmiałoby to jak rada, której warto wysłuchać. Dziękuję. A co z tym syndyckim DONem?

– Kururi przejął kapsułę ewakuacyjną z nim na pokładzie, aby dostarczyć ją na Nieulękłego .

– Dobrze, proszę przypomnieć porucznikowi Igerowi, żeby powiadomił mnie, kiedy nasz gość będzie gotów do spotkania. Myślę, że i pani powinna na nim być. – Desjani potwierdziła przyjęcie polecenia. – Współprezydent Rione również.

Twarz dowódcy Nieulękłego pozostała nieprzenikniona.

– Tak jest, sir.

Nagle Geary uświadomił sobie, że zwyczajowe „tak jest” nie oznacza wcale, że zgodziła się z jego słowami.

– Taniu, ta kobieta jest naszym ważnym sprzymierzeńcem. Ma pojęcie o sprawach, których my nie rozumiemy. To polityk. A Syndyk, z którym będziemy mieli do czynienia, też należy do tej klasy ludzi.

– Wygląda na to, że będą mogli ze sobą pogadać – oświadczyła Desjani tonem, który nie pozostawiał wątpliwości, że według niej Rione i syndycki DON posiadają jeszcze wiele innych wspólnych cech. – Teraz rozumiem, dlaczego, uważa pan, że będzie dla nas użyteczna. Powiadomię porucznika Igera o pańskim życzeniu, sir.