Harry Harrison: Planeta przeklętych

— Co to za brudne sztuczki, Hys? — zapytała Lea, marszcząc brwi. — Od dawna podejrzewałam, że pod płaszczykiem CRF kryje się coś więcej niż tylko sama słodycz. Jesteście bandą żądnych władzy maniaków, tak?

— To byłby zapewne główny zarzut, jaki by nam postawiono, gdyby nasza działalność stała się publiczną tajemnicą odpowiedział jej Hys. — Właśnie dlatego większość naszych akcji jest tajna. Najlepszym argumentem, jaki mogę wytoczyć na odparcie tego zarzutu, są pieniądze. Jak myślicie, skąd bierzemy fundusze na przeprowadzanie tak wielkich operacji? — Uśmiechnął się. — Później przejrzycie sobie dane, żebyście nie mieli wątpliwości. Prawda jest taka, że wszystkie nasze fundusze otrzymujemy od planet, którym pomogliśmy. Nawet maleńki procent dochodów jakiejś planety jest ogromną sumą. Dodaj je do siebie i masz dość pieniędzy, by móc pomagać innym światom. Dobrowolne datki są wspaniałym dowodem wdzięczności, jeżeli się nad tym zastanowić. Nie można namówić ludzi, żeby podobało im się to, co zostało zrobione. Sami muszą być o tym przekonani. Na wszystkich planetach CRF zawsze są jacyś ludzie, którzy o nas wiedzą i popierają na tyle, żeby wesprzeć nas finansowo.

— I po co opowiadasz mi te wszystkie supertajne historie? pytała Lea.

— Czy to nie oczywiste? Chcę, żebyś nadal dla nas pracowała. Wymień, jaką chcesz sumę. Jak powiedziałem, nie cierpimy na brak gotówki — zerknął na nich spod oka i wytoczył najcięższy argument. — Mam nadzieję, że Brion również będzie dla nas pracował. On jest właśnie takim agentem operacyjnym, jakich rozpaczliwie potrzebujemy i jakich znajdujemy niezwykle rzadko.

— Pokaż mi tylko, gdzie mam podpisać — powiedziała Lea głosem, który znów nabrał życia.

— Może i nie jest to szantaż — roześmiał się Brion — ale sądzę, że skoro potraficie sterować całymi populacjami, to musieliście też nauczyć się posługiwać ludźmi jak figurkami szachowymi. Jednak powinieneś wiedzieć, że tym razem nie musisz nikogo popychać.

— Podpiszesz deklarację? — pytał Hys.

— Muszę wrócić na Anvhar — rzekł Brion — ale tak naprawdę to wcale mi się tam nie spieszy.

— Ziemia — powiedziała Lea — i tak jest już przeludniona.