Peter Hamilton: Dysfunkcja rzeczywistości: Ekspansja

Graeme Nicholson siedział na swoim ulubionym stołku w „Rozbitym Kontenerze”, możliwie najdalej od hałaśliwego bloku audio.

Przysłuchiwał się uważnie słowom Diega Sanigry, który narzekał na nieludzkie traktowanie „Bryanta” przez Colina Rexrewa. Transportowiec kolonizacyjny przyleciał na Lalonde przed dwoma dniami i na razie żaden z pięciu i pół tysiąca osadników nie został wyjęty z kapsuły zerowej. Zdaniem rozgoryczonego Sanigry, gubernator nie miał prawa wstrzymywać wysadzania pasażerów, bo wyrządzał im tym wielką niesprawiedliwość. A tymczasem energia zużywana przez statek w ciągu godzin postoju kosztowała majątek. Jak już nieraz bywało, przedsiębiorstwo przewozowe obarczy winą załogę.

Zarobki pójdą w dół, premie zostaną cofnięte, a perspektywy awansu oddalą się — może nawet na zawsze.

Graeme Nicholson kiwał współczująco głową, zapisując te żałosne biadolenia w nanosystemowej komórce pamięciowej. Był to dobry materiał wyjściowy, choć niewiele nadawało się do wykorzystania. Losy zwyczajnych ludzi w dziejowej zawierusze. Sprawy, które zawsze tak umiejętnie przedstawiał.

Graeme miał siedemdziesiąt osiem lat, przy czym od pięćdziesięciu dwóch pracował jako reporter. W sztuce dziennikarstwa nie nauczyłby go niczego nowego żaden kurs dydaktyczny. Dzięki zdobytym doświadczeniom mógłby układać własne kursy, tyle że nie narodził się jeszcze taki kierownik agencji informacyjnej, który chciałby do tego stopnia deprawować początkujących korespondentów. Był rasowym łowcą reportaży, każde prozaiczne nieszczęście umiał podnieść do rangi wielkiej bohaterskiej tragedii. Przyglądał się bacznie ciemnej stronie ludzkiej duszy, wyciągając na światło dzienne cierpienia i niedole maluczkich — skazanych na poniewierkę, nie umiejących bronić się przed brutalnymi, bezdusznymi mechanizmami rządów, koncernów i biurokracji. O nie, nie wyrażał w ten sposób buntu przeciwko moralnemu porządkowi świata, nie widział siebie w roli obrońcy uciśnionych. Obnażanie prawdziwych uczuć człowieka po prostu dodawało pikanterii opowiadanej historii, zapewniało lepszą oglądalność. Nawet, w pewnej mierze, upodobnił się do nieszczęśników, których towarzystwo tak lubił — mniej podejrzliwych wobec osobnika w źle skrojonym ubraniu, mającego nalaną twarz i zwilgotniałe oczy.

Jego doniesienia wypadały całkiem nieźle w popularnych serwisach informacyjnych, ale ponieważ koncentrował się na ponurych aspektach życia, wyrabiając sobie markę specjalisty od taniej sensacji, z czasem został całkowicie odsunięty od prestiżowych spraw; nie pamiętał, aby w ciągu ostatnich dziesięciu lat powierzono mu bodaj jeden poważny temat. Ostatnio w neuronowym nanosystemie rzadziej zapisywał nagrania sensywizyjne, a częściej uruchamiał programy stymulacyjne. Przed ośmiu laty szefowie Time Universe na czas nieograniczony wysłali go w teren, gdzie dostawał błahe i niewdzięczne zadania, jakie powinien odrzucić każdy szanujący się reportażysta. Robili wszystko, byle nie widywać go w studiach czy biurach redakcyjnych, dokąd przenieśli się jego rówieśnicy.

Ale teraz z tym koniec! Nareszcie przestaną się z niego naśmiewać. Tylko on przebywał na miejscu wydarzeń i znał tutejsze realia.

Był niezastąpiony. Dzięki Lalonde zamierzał zgarnąć nagrody, które go omijały przez te wszystkie lata, a później może wrócić na ojczystego Decatura i tam wystarać się o ciepłą posadkę za biurkiem.

Na Lalonde przyleciał przed trzema miesiącami, aby zebrać garść plenerów i sensywizyjnych wrażeń do rdzeni pamięciowych w redakcyjnej bibliotece. Miał skompletować materiał dokumentalny o pionierskim życiu w nowym świecie. Aż nagle spadło na planetę to wspaniałe nieszczęście. Co jednak mogli uważać za nieszczęście tutejsi mieszkańcy, Rexrew i personel administracyjny LDC… było dla Nicholsona przysłowiową manną z nieba. Mieli tu do czynienia z wojną, powstaniem skazańców albo inwazją ksenobiontów — w zależności od tego, z kim się rozmawiało. Rozważania na temat wszystkich trzech teorii umieścił na fleksach, które w zeszłym tygodniu „Eurydice” zabrał na Avon. Nie mógł się jednak nadziwić, że choć minęło dwa i pół tygodnia, gubernator Rexrew nie wyjaśnił jeszcze w oficjalnym oświadczeniu, co właściwie dzieje się w hrabstwach nad Quallheimem i Zamjanem.

— Ten bliski współpracownik Rexrewa, Terrance Smith, mówił coś, że chcą nas odesłać na inną planetę w pierwszym stadium zasiedlania — skarżył się Diego Sanigra. Pociągnął łyk piwa ze szklanego kufla. — Jakby to miało załatwić sprawę. Bo wyobraź sobie, że jesteś kolonistą, zapłaciłeś za przelot na Lalonde, aż tu raptem po wyjściu z kapsuły dowiadujesz się, że to Liaotung Wan. No wiesz, rdzennie chińska planeta. Na pokładzie mamy samych eurochrześcijan; myślisz, że miejscowi powitaliby ich z otwartymi ramionami?

— Czy Smith proponował, żebyście ich tam zabrali?

Sanigra prychnął z irytacją.

— Daję ci tylko taki przykład.

— A co z rezerwą paliwa? Macie dość helu i deuteru, żeby polecieć na drugą planetę kolonialną, a potem jeszcze wrócić na Ziemię?

Diego Sanigra zaczął coś tłumaczyć. Nicholson nie przysłuchiwał się zbyt uważnie, błądząc wzrokiem po dusznym, zatłoczonym pomieszczeniu. Na kosmodromie jedna ze zmian skończyła właśnie pracę. W tych dniach McBoeingi odbywały niewiele lotów. Na orbicie rozładowywano zaledwie trzy frachtowce, a dowódcy sześciu transportowców kolonizacyjnych wciąż czekali na decyzję Rexrewa w sprawie pasażerów. Większość załóg kosmolotów przychodziła do pracy tylko po to, żeby im później nie odmówiono wypłaty.

Ciekawe, jak zareagowali, gdy odebrano im nadliczbówki, rozmyślał Graeme. Można by z tego ułożyć interesujący reportaż.

Tutaj, w „Rozbitym Kontenerze”, nie odczuwało się tak wyraźnie dramatów rozgrywających się w innych częściach miasta. W tym peryferyjnym dystrykcie nikt nie buntował się ani nie wznosił gniewnych okrzyków przeciwko zesłańcom czy gubernatorowi: w okolicy mieszkały przeważnie rodziny pracowników LDC. Wieczorem tłumnie zaglądali tu ludzie chcący przy alkoholu zapomnieć o codziennych troskach. Kelnerki zwijały się między stolikami jak w ukropie. Wentylatory obracające się chyżo pod sufitem nie radziły sobie z duchotą.

Blok audio zaczął szwankować: Graeme usłyszał, jak muzyka zwalnia, a głos piosenkarki pogłębia się do groteskowego, basowego bełkotu. Potem jeszcze raz zmienił barwę, przechodząc tym razem w dziewczęcy sopran. Zebrani wokół słuchacze wybuchali śmiechem, a jeden rąbnął pięścią w urządzenie. Po chwili dźwięki wydobywające się z kolumny zabrzmiały znowu normalnie.

Opodal przechodziła akurat przeurocza nastolatka w towarzystwie wysokiego mężczyzny. Jego twarz wydała się Nicholsonowi dziwnie znajoma. W dziewczynie rozpoznał jedną z tutejszych kelnerek, aczkolwiek na ten wieczór włożyła dżinsy i zwykłą bawełnianą bluzeczkę. Za to jej kompan, drągal w średnim wieku z króciutką bródką i małym kucykiem, ubrany w szykowną skórzaną kurtkę i szare szorty, wyglądał jak wykapany edenista.

Szklanka wypadła z odrętwiałych palców Nicholsona, by roztrzaskać się na drewnianej podłodze. Piwo ochlapało mu buty i skarpetki.

— Jasna cholera — wychrypiał przez ściśnięte gardło.

— Co z tobą, chłopie? — Diego wyglądał na zdenerwowanego, że przerwano mu w pół skargi.

Graeme z trudem oderwał wzrok od nowo przybyłych.