Дмитрий Акулич - Па той бок

Адчуваўся стан стомленасці і я прысеў на друзлую глебу. Я не ведаў, што мне рабіць далей. Я працягваў глядзець на сумную цёмную зеляніну. Але мне не давала спакою і ў той жа час палохала толькі пачуццё поўнага бяспамяцтва аб сабе. Я быў незнаёмцам для самога сябе.

Я зноў паглядзеў на шэры касмічны карабель, на задняй дзверы якога былі дзве вялікіх лічбы і адна маленькая літара.

– Дваццаць сем «к». – ціха прамовіў я.

Правае крыло было сарвана, увесь корпус быў пакамечаны. Другое ж крыло ляжала часткова на паверхні, пускала дым. Гледзячы на яго, я спрабаваў яшчэ хоць нешта ўспомніць, але нічога не атрымлівалася. Толькі галава балела, а няведанне яшчэ больш стала раздражняць мяне. Я прыпадняў галаву і ўбачыў, як збягаюцца аблокі ў вялікую хмару, якая рухалася ў мой бок. Цёмна сіняе воблака імкліва расло, набліжалася, змяняючы сваю афарбоўку. А вецер вяртаўся назад да майго атачэння. Ён быў ужо не такі сціплы, наадварот, стаў гарачым і грозным. У некаторых месцах было відаць, як пыл сыпаўся і падымаўся з раслін. Маленькія парушынкі павольна лёталі ў паветры пад магутнымі дрэвамі, падобна рассыпанай пудры. А над верхавінамі гэтых жа велізарных дрэў парушынкі збіраліся разам, паднімаючыся ўсё вышэй і вышэй, ствараючы сабой вялікую пляму пылу.

Хутка нешта адбудзецца з надвор'ем.

Сіняе неба жоўкнула, а хмары нібы паглыналі, заваёўвалі, загароджвалі сабой нябесную прыгажосць.

Мне было неяк не па сабе. Страшна. Нібы пад прымусам, я сядзеў і глядзеў на тое, што адбываецца, хоць трывога шаптала мне, каб я хутчэй схаваўся ад небяспекі, якая насоўвалася.

– Аў! – вымавіў я.

Рэзка тузануўся, здрыганулася левая рука. Нешта ўваткнулася за адкрыты палец падранай пальчаткі. На пальцы я ўбачыў чырвоную кропку, кроў з якой на секунду замерла, а пасля стала сцякаць так хутка, нібы рана была больш убачанай. Я спалохаўся, устаў на ногі. Азірнуцца.

Непрыемны холад прабег па ўсім целе. Каля мяне, у невялікіх зарасніках з буйнымі лістамі, праглядалася чалавечая нага ў запэцканым белым абутку. Падышоўшы бліжэй да хмызнякоў, якія былі мне па пояс, я асцярожна адсунуў адзін з шырокіх лістоў. Перада мной ляжала знявечанае, разадранае цела. У гэтай кашы крыві, костак і мяса, ляжалі часткі таго ж касцюма, што быў на мне. Густая кроў павольна сцякала на сыры пясок. З парваных цягліц тырчала куча костак. Галава была ўвагнутая ў глебу, а побач самотна ляжала вока карага колеру. Яно, нібы жывое, глядзела на мяне. Я цяжка задыхаў. Імгненна вярнуўшы зялёны ліст назад, я схаваў гэтую жудасную карціну. Мае рукі дрыжалі. Адышоўшы на два крокі назад, з раскрытым ротам, я зноў кінуў свой погляд на тырчашчую нагу з кустоў. У маёй галаве тут жа ўсплылі здымкі гэтага мёртвага чалавека. Яны зноў і зноў трывожылі, палохалі мяне. Жудасць. Я адвёў свой позірк ад гэтага месца.

Вакол стала цямней. Шум ветру падымаўся.

Да маіх ног павольна паўзло невялікае жудаснае насякомае, памерам дзесьці з мой кулак. Яшчэ пяць такіх жукоў, спрабавалі акружыць мяне. Яны перабіралі свае тоўстыя лапкі ў мой бок, вылазілі з кустоў скрываўленага цела, працягвалі заганяць мяне ў свой круг. Паторгваючы доўгімі вусамі, яны размаўлялі паміж сабой. Стукалі клюшнямі. Нешта нібы рота адкрывалася і зачынялася ў іх. Адзін з брыдкіх жукоў, які быў бліжэй за ўсіх да мяне, паспрабаваў узляцець. Празрыстыя крылы то выскоквалі з яго чорнага целу, то хаваліся назад.

Я зрабіў некалькі вялікіх і хуткіх крокаў у бок карабля, імкнучыся як мага хутчэй пакінуць адкрытае месца.

З густога пыльнага трапічнага лесу пачуўся грукат, за ім услед рушыў гучны трэск. Ён быў відавочна гучней пагодных з'яў.

– Гэта дакладна не ад ветру! – падумаў я.

Спалохана, я стаў азірацца, пільна глядзець у бок, адкуль зыходзілі выразныя гукі. Але ўсё ўміг суцішылася. Ад гэтага, я стаў яшчэ больш нервавацца. Яшчэ і гэта жудаснае гудзенне жукоў, якія набліжаліся да мяне, чуючы кроплі маёй крыві. Мне было не па сабе. Нечакана зноў вярнуліся лясныя шоргаты лісця і трэск паўсухіх раслін, але цяпер крыху бліжэй, чым яны былі раней. Я спахапіўся, спалохана кінуўся бегчы да карабля. Азіраючыся са страхам па баках, я перастаў глядзець пад ногі. Спатыкнуўшыся ля саміх дзвярэй, паваліўся на цвёрдую глебу. Боль маланкай ускалыхнула мяне, я сціснуў зубы ад болю. Затым паспяшаўся хутка ўстаць, каб працягнуць ісці і ўзлезці на карабель. Глуха загудзела лістота. Станавілася значна цямней, чым раней.

Забраўшыся на борт, я стаіўся ў цёмным куце, што быў паміж кабінай кіравання і грузавым блокам. Непадалёк ляжаў доўгі кавалак тонкага металу. Не ўяўляю, адкуль ён адарваўся, але прыйшоўся вельмі дарэчы. Я, не разважаючы, падняў яго і прыціснуў да сябе. Мяне пужала ўсё: тое, што ходзіць у зарасніках трапічнага лесу, гідкія жукі, мёртвы чалавек і тое, як карабель працягвае тлець у прабоіне. Усё гэта прымушала маё сэрца дрыжаць ад страху. Я доўга сядзеў нерухома, пільна ўслухоўваючыся ў кожны шоргат вакол сябе і зусім забыўся пра маленькую рану на пальцы рукі. Шум павялічваўся, усё бліжэй і бліжэй падбіраўся да мяне, нібы хтосьці, разрэзаўшы вялікую колькасць дрэў, утоптваў іх у зямлю.