Andrzej Sapkowski - Wieża jaskółki

Dacre splunął nad uszami konia.

— I nadto, com tu rzekła — Joanna Selborne dumnie uniosła głowę, odgarnęła z czoła ciemny lok — nic do dodania nie mam, wielmożny trybunale.

Przewodniczący trybunału patrzył na nią z góry. Twarz miał nieodgadnioną. Oczy siwe. I dobre.

A, co mi tam, pomyślała Konna, spróbuję. Raz kozie śmierć, wóz albo przewóz. Nie będę gnić w cytadeli i czekać na śmierć. Puszczyk na wiatr nie gadał, on nawet zza grobu gotów się zemścić…

Co mi tam! Może nie zauważą. Wóz albo przewóz!

Przyłożyła dłoń do nosa, niby to ucierając. Spojrzała prosto w siwe oczy przewodniczącego trybunału.

— Straż! - powiedział przewodniczący trybunału. - Proszę odprowadzić świadka Joannę Selbome z powrotem do… Urwał, zakasłał. Pot nagle wystąpił mu na czoło.

— Do kancelarii — dokończył, mocno pociągając nosem. - Wypisać stosowne dokumenty. I zwolnić. Świadek Selborne nie jest już sądowi potrzebna.

Kenna ukradkiem otarta kroplę krwi, która wyciekła jej z nosa. Uśmiechnęła się uroczo i podziękowała delikatnym ukłonem.

— Zdezerterowali? — powtórzył z niedowierzaniem Bonhart. - Następni zdezerterowali? I ot, tak sobie, odjechali? Skellen? Pozwoliłeś?

— Jeśli nas sypną… - zaczął Rience, ale Puszczyk przerwał mu natychmiast.

— Nie sypną, bo im samym głowy miłe! A zresztą, co mogłem zrobić? Gdy Rriel do nich dołączył, ze mną zostali tylko Bert i Mun, a ich było czworo…

— Czworo — powiedział złowrogo Bonhart — to wcale nie tak dużo. Niech tylko dognamy dziewczynę, ruszę za nimi. I nakarmię nimi wrony. W imię pewnych pryncypiów.

— Dognajmy ją wpierw — uciął Puszczyk, nahajką popędzając siwka. - Boreas! Pilnuj tropu!

Kotlinę wypełniał gęsty kożuch mgły, ale wiedzieli, że w dole jest jezioro, bo tutaj, w Mil Trachta, w każdej kotlinie było jezioro. To zaś, ku któremu wiódł ślad kopyt karej klaczy, niezawodnie było tym, którego szukali, tym, którego kazał im szukać Vilgefortz. Które dokładnie im opisał. I podał nazwę.

Tam Mira.

Jezioro było wąskie, nie szersze niż strzelenie z łuku, wtłoczone lekko zagiętym półksiężycem między wysokie, strome zbocza porośnięte czarnym świerkowiem, pięknie posypanym białym śnieżnym pudrem. Zbocza spowijała cisza, taka że aż dzwoniło w uszach. Zamilkły nawet wrony, których złowieszcze krakanie od kilkunastu dni towarzyszyło im na szlaku.

— To jest południowy kraniec — stwierdził Bonhart. - Jeśli czarownik nie pokpił sprawy i nie naputał, magiczna wieża jest na krańcu północnym. Pilnuj śladu, Boreas! Jeśli zmylimy trop, jezioro odgrodzi nas od niej!

— Trop jest wyraźny! — krzyknął z dołu Boreas Mun. - I świeży! Wiedzie ku jezioru!

— Jazda — Skellen opanował boczącego się na stromiznę siwka. - W dół!

Zjechali po pochyłości, ostrożnie, wstrzymując prychające konie. Przedarli się przez czarne, gołe, oblodzone krze, blokujące dostęp do brzegu.

Gniadosz Bonharta ostrożnie wkroczył na lód, z chrzęstem łamiąc sterczące ze szklistej tafli suche trzciny. Lód zatrzeszczał, spod kopyt konia rozbiegły się gwiaździście długie strzałki pęknięć.

— W tył! - Bonhart ściągnął wodze, zawrócił chrapiącego wierzchowca na brzeg. - Z koni! Lód jest cienki.

— Tylko przy brzegu, we trzcinie — ocenił Dacre Silifant, uderzając w lodową skorupę obcasem. - Ale nawet i tu ma z półtora cala. Utrzyma konie jak nic, bojać się nie ma…

Słowa zagłuszyły przekleństwo i rżenie. Siwek Skellena pośliznął się, przysiadł na zadzie, nogi rozjechały się pod nim. Skellen uderzył go ostrogami, zaklął znowu, tym razem klątwie zawtórował ostry chrup pękającego lodu. Siwek załomotał przednimi kopytami, tylne, uwięźnięte, targały się w matni, krusząc taflę i burząc tryskającą spod niej ciemną wodę. Puszczyk zeskoczył z siodła, szarpnął za wodze, ale pośliznął się i wywalił jak długi, cudem nie wpadając pod podkowy własnego konia. Dwaj Gemmerczycy, również już spieszeni, pomogli mu się podnieść, Ola Harsheim i Bert Brigden wywlekli rżącego siwka na brzeg.

— Z koni, chłopy — powtórzył Bonhart z oczami utkwić nymi w mgłę zalegającą jezioro. - Nie ma co ryzykować Dogonimy dziewkę na piechotę. Ona też zsiadła, też idzie pieszo.

— Prawda święta — potwierdził Boreas Mun, wskazując na jezioro. - Toć widać.

Tylko przy samym brzegu, pod nawisem gałęzi, lodowe skorupa była gładka i półprzejrzysta jak ciemne szkło butelki, widać było pod nią trzciny i zbrązowiałe wodorosty Dalej, na plosie, lód pokrywała cieniutka warstewka mokrego śniegu. A na niej, jak daleko pozwalała widzieć mgła, ciemniały ślady stóp.

— Mamy ją! - krzyknął zapalczywie Rience, zarzucając wodze na sęk. - Nie taka ona znowu chytra, jak wyglądało! Poszła po lodzie, środkiem jeziora. Gdyby wybrała któryś z brzegów, las, niełacno byłoby ścigać!

- Środkiem jeziora… — powtórzył Bonhart, sprawiając wrażenie zamyślonego. - Właśnie środkiem jeziora prowadzi najkrótsza i najprostsza droga do tej niby magicznej wieży, o której mówił Vilgefortz. Ona o tym wie. Mun? O ile nas wyprzedza?

Boreas Mun, który już był na jeziorze, uklęknął nad odciskiem buta, pochylił się nisko, przyjrzał.

— Godziny pół — ocenił. - Nie więcej. Ciepleje, a ślad nie rozmyty, każdy ćwiek w podeszwie widać.

— Jezioro — mruknął Bonhart, nadaremnie starając się przebić wzrokiem mgłę — ciągnie się ku północy ponad pięć mil. Tak mówił Vilgefortz. Jeśli dziewczyna ma pół godziny przewagi, to jest przed nami jakąś milę.

— Na śliskim lodzie? — pokręcił głową Mun. - I tego nie. Sześć, siedem staj, góra.

— Tym lepiej! Marsz!

— Marsz — powtórzył Puszczyk. - Na lód i marsz, ostro! Maszerowali, dysząc. Bliskość ofiary podniecała, napełniała euforią jak narkotyk.

— Nie ujdzie nam!

— Byle nie zgubić śladu…

— I byle nie w pole nas nie wywiodła w tej mgle… Biało jak we mleku… Na dwadzieścia kroków nie widać, zaraza…

— Przebierajcie kulasami — warknął Rience. - Prędzej, prędzej! Póki śnieżek na lodzie, idziemy po śladach…

- Ślady są świeże — zamamrotał nagle Boreas Mun, zatrzymując się i schylając. - Świeżutkie… Każdy ćwiek odciśniony widać… Jest tuż przed nami… Tuż przed nami! Dlaczego jej nie widzimy?

— I czemu jej nie słychać? - zastanowił się Ola Harsheim. - Nasze kroki na lodzie dudnią, śnieg poskrzypuje. Czemu tedy jej nie słyszym?

— Bo gębami kłapiecie — uciął gwałtownie Rience. - Dalej, marsz!

Boreas Mun zdjął czapkę, wytarł nią spocone czoło.

— Ona jest tam, we mgle — powiedział cicho. - Gdzieś tam, we mgle… Ale nie wiedzieć, gdzie. Nie wiedzieć, skąd uderzy… Jak tam… W Dun Dare… W noc Saovine…

Drżącą ręką zaczął wyciągać miecz z pochwy. Puszczyk przyskoczył do niego, chwycił za ramiona, szarpnął potężnie.

— Zamknij jadaczkę, stary durniu — zasyczał. Było jednak za późno. Pozostałym udzieliło się przerażenie. Też wyciągnęli miecze, odruchowo stając tak, by mieć za plecami któregoś z towarzyszy.

— Ona nie jest upiorem! — warknął głośno Rience. - Nie jest nawet magiczką! A nas jest dziesięciu! W Dun Dare było czterech i wszyscy pijani!

— Rozstąpić się — powiedział nagle Bonhart — w lewo i w prawo, w linię. I iść ławą! Ale tak, by się wzajem z oczu nie potracić.

— Ty też? - wykrzywił się Rience. - Tobie też się udzieliło, Bonhart? Miałem cię za mniej przesądnego.