Ursula Le Guin: Koning van Aardzee

‘Wél als hij komt in vrede en kracht, als Roke en Havnor zijn aanspraken erkennen.’

‘En dan moet eerst nog de voorzegging vervuld worden, niet? Maharion zei dat de volgende koning een magus zijn moest.’

‘De Magister der Zangen komt uit Havnor en houdt zich veel met dat alles bezig. Al drie jaar lang stampt hij ons nu die woorden in het hoofd. Maharion heeft gezegd: “Hij zal erfgenaam zijn van mijn troon die levend heel het land der duisternis is doorgetrokken en de verre kusten van het daglicht heeft bereikt.” ’

‘Een magus dus.’

‘Ja, want alleen een wijze of magus kan het duistere land der doden binnengaan en er uit terugkeren. Maar het “doortrekken” doen zij niet. Zij spreken althans steeds over dat land alsof het slechts éen grens heeft, en daarachter geen einde meer neemt. Maar wat zijn dan de “verre kusten van het daglicht”? Toch luidt zo de voorspelling van de Laatste Koning en dus zal er ooit iemand geboren worden om haar te vervullen. En dan zal Roke hem erkennen en de vloten, legers en volkeren zullen zich rond hem verzamelen. Dan zal de heerlijkheid der Macht zijn teruggekeerd in het hart van de wereld, de Toren der Koningen in Havnor. Bij zulk een koning zou ook ik mij voegen; een ware koning zou ik dienen met heel de inzet van mijn hart en hand,’ zei Wissel, en toen haalde hij lachend de schouders op, want Arren mocht vooral niet denken dat hij zich door zijn gevoelens liet meeslepen. Maar Arren keek hem vriendelijk aan en dacht: ‘Hij zou voor de koning voelen, wat ik voel voor de Archimagus.’ Toen zei hij: ‘Een koning zal mannen als jij rond zich nodig hebben.’

Zo stonden zij daar een tijdlang, ieder met hun eigen gedachten en toch elkaar zeer nabij, tot er achter hen uit het Hoge Huis een galmende gongslag klonk.

‘Etenstijd,’ zei Wissel. ‘Vanavond linzen en uiensoep. Kom mee.’

‘Ik dacht dat er bij jullie nooit gekookt werd,’ zei Arren terwijl hij hem nog diep in gedachten achternaliep. ‘Soms wel... per vergissing…’

Bij het avondeten was geen toverkunst in het spel, maar wel een overvloed aan kookkunst. Na afloop liepen zij in het zachte blauw van de avondschemer naar buiten de velden in. ‘Dit is de Bult van Roke,’ zei Wissel toen ze aan de bestijging van een komvormige heuvel begonnen. Het bedauwde gras streek langs hun benen, en beneden langs de drassige oevers van de Thwilburn zong een koor van padden een welkomstlied voor de eerste warmte en de kortende, sterverlichte nachten. Er hing een vage geheimzinnigheid rond deze plek. Wissel zei zacht: ‘Toen het Eerste Woord werd uitgesproken, was deze heuvel de eerste die zich uit de zee verhief.’

‘En als alle dingen in het niets terugkeren,’ zei Arren, ‘zal hij de laatste zijn die wegzinkt.’

‘Er bovenop te staan geeft je daarom een veilig gevoel,’ zei Wissel, alle ontzag opzijschuivend; maar meteen keerde het weer terug en riep hij uit: ‘Kijk. De Hout.’ Ten zuiden van de Bult verspreidde zich over de aarde het schijnsel van een helder licht; het was als de opkomende maan, maar de slanke maansikkel ging in het westen boven de heuvel reeds onder. En het was ook een tintelend schijnsel als het huiveren van bladeren in de wind.

‘Wat is dat?’

‘Het komt uit de Hout... De Magisters moeten er vergaderd zijn. Men beweert dat toen zij er vijf jaar geleden bijeenkwamen om de nieuwe Archimagus te kiezen, de Hout ook heel de nacht een schijnsel als dat van de maan verspreidde. Maar waarom zouden ze nu bijeenkomen? Vanwege het nieuws dat jij ze gebracht hebt?’

‘Misschien wel,’ zei Arren.

In zijn opwinding en ongedurigheid wilde Wissel maar liever teruggaan naar het Hoge Huis om te horen welke geruchten er over de Raad der Magisters de ronde deden. Arren ging met hem mee, maar keek steeds weer om naar het vreemde schijnsel tot het achter de heuvelhelling verdween en het land alleen nog verlicht werd door de ondergaande nieuwe maan en de sterren van het voorjaar.

Alleen gelaten in het donker van de stenen cel die hem als slaapvertrek was aangewezen, lag Arren met de ogen wijd open op een strozak. Zijn hele leven had hij in een bed geslapen, onder zachte pelsdekens; zelfs op de twintig-riemige galei die hem van Enlad hierheen had gebracht, had men de jeugdige prins meer gemakken geboden dan hier: een strozak op een stenen vloer en een versleten deken van vilt. ‘Ik ben hier in het hart van de wereld,’ dacht hij. ‘De Magisters houden raad op de heilige plaats. Waartoe zullen zij besluiten? Zullen zij een machtig web van tover weven om de toverkunst te redden? Kan het zijn dat op deze wereld de wijsheid wegteert? Is het gevaar zo groot dat zelfs Roke bedreigd wordt? Maar ik blijf hier; ik ga niet terug naar huis. Zijn slaapvertrek aanvegen is mij liever dan het vorstelijk leven op Enlad. Zou ik hier als leerling kunnen blijven? Maar wellicht zal er hier geen onderricht in de magie meer gegeven worden, zal hier de ware naam der dingen niet meer geleerd worden? Mijn vader bezit de gave der wijsheid, maar ik niet; misschien zal zij inderdaad op deze wereld uitsterven. En toch zou ik, zelfs als hij zijn macht en kennis verloren had, bij hem blijven. Zelfs als ik hem nooit meer zou zien; zelfs als hij nooit meer een woord tot mij zou spreken.’ Toen sleepte de vurige kracht van zijn verbeelding hem met zich mee en zag hij in de hof onder de lijsterbes opnieuw zichzelf voor de Archimagus staan, maar nu onder een donkere hemel en bladerloze bomen, en bij een stilgevallen fontein; en hij zei: ‘Heer, de storm is over ons gekomen, maar toch wil ik bij u blijven en u dienen,’ en de Archimagus keek hem glimlachend aan… Hier evenwel liet zijn verbeelding hem in de steek, want de glimlach van dat donkere gelaat had hij nooit gezien. De volgende ochtend stond hij op met het gevoel dat hij de vorige dag nog een knaap was geweest, maar vandaag een man was. Hij was op alles voorbereid, maar toen er iets gebeurde, sloeg het hem met verbijstering. ‘De Archimagus zou u gaarne willen spreken, Prins Arren,’ zei een kleine leerling die even in de deuropening bleef staan en wegrende voordat Arren zijn verwarde zinnen tot een antwoord had bijeengegaard. Hij daalde de torentrap af en liep door de stenen gangen naar de Hof van de Fontein zonder precies te weten waar hij verwacht werd. In de gang kwam hij een oude man tegen die hem toelachte zodat er van neus tot kin diepe rimpels over zijn wangen liepen. Het was degene die hem ook gisteren toen hij uit de haven naar het Hoge Huis was gekomen, bij de deur had opgewacht en hem verzocht had voor hij binnentrad, zijn ware naam te noemen. ‘Kom maar mee,’ zei de Magister Poortwachter.

In dit deel van het Huis heerste er stilte in hallen en gangen, niet verstoord door het roepen en rennen van jongens dat elders levendigheid bracht. Men bespeurde er de hoge ouderdom der muren, en de betovering waarmee de oeroude stenen gevoegd en beveiligd waren, was er tastbaar. Hier en daar waren runen in de wanden gegrift, diep ingekerfd en soms met zilver ingelegd. Arren had van zijn vader de Hardische Runen geleerd, maar van deze kende hij er geen enkele, ook al leken sommige een betekenis te hebben die hij bijna kende, of gekend had, maar zich niet goed meer kon herinneren. ‘We zijn er, jongen,’ zei de Poortwachter die zich aan titels als Heer of Prins weinig gelegen liet liggen. Arren liep achter hem aan een lang, laag-gezolderd vertrek binnen waar aan het ene eind een vuur brandde in een stenen haard en aan het andere door spitsboogvensters het kille, zachte, nevelige licht naar binnen viel. Voor de haard stond een groep mannen. Zij keken allen naar hem toen hij binnenkwam, maar Arren zag slechts een van hen, de Archimagus. Hij bleef staan, maakte een buiging en wachtte zwijgend.

‘Dit zijn de Magisters van Roke, Arren,’ zei de Archimagus, ‘Zeven van de negen. De Magister van het Web wil de Hout niet verlaten en de Magister der Namen is in zijn toren gebleven, dertig mijl noordelijk van hier. Zij allen weten met welke boodschap je hierheen gekomen bent. Heren, dit is de zoon van Morred.’