Andrzej Sapkowski - Sezon burz

Ruina. Pomnik zdruzgotanego świata.

— Jaskier.

— Tak?

— Ostatnimi czasy wszystko, co mogło pójść źle, poszło źle. I wydaje mi się, że to ja wszystko spieprzyłem. Czego się ostatnio tknąłem, zrobiłem nie tak.

— Tak ci się wydaje?

— Tak mi się wydaje.

— No to pewnie tak jest. Komentarzy nie oczekuj. Znudziło mi się komentować. A teraz poużalaj się nad sobą w ciszy, jeśli mogę prosić. Tworzę właśnie, twoje lamenty mnie dekoncentrują.

Jaskier usiadł na zwalonej kolumnie, odsunął kapelusik na tył głowy, założył nogę na nogę, podkręcił kołki lutni.

Faktycznie powiał wiatr, nagle i gwałtownie. A Jaskier przestał grać. I westchnął głośno.

Wiedźmin odwrócił się.

Stała w wejściu do alejki, pomiędzy pękniętym cokołem nierozpoznawalnego posągu a splątanym gąszczem zeschłego derenia. Wysoka, w obcisłej sukni. Z głową o szarawym umaszczeniu, właściwym bardziej korsakom niż lisom srebrnym. Ze szpiczastymi uszami i wydłużonym pyskiem.

Geralt nie poruszył się.

— Zapowiedziałam, że przyjdę. - W pysku lisicy zalśniły rzędy kłów. - Pewnego dnia. Dziś jest ten dzień.

Geralt nie poruszył się. Na plecach czuł znajomy ciężar obu swych mieczy, ciężar, którego brakowało mu od miesiąca. Który zwykle dawał spokój i pewność. Dziś, w tej chwili, ciężar był tylko ciężarem.

— Przyszłam… — Aguara błysnęła kłami. - Sama nie wiem, po co przyszłam. By się pożegnać, może. Może by jej pozwolić pożegnać się z tobą.

Zza lisicy wyłoniła się szczupła dziewczynka w obcisłej sukience. Jej blada i nienaturalnie nieruchoma twarz wciąż jeszcze była na wpół ludzka. Ale chyba jednak już bardziej lisia niż ludzka. Zmiany zachodziły szybko.

Wiedźmin pokręcił głową.

— Wyleczyłaś… Ożywiłaś ją? Nie, to niemożliwe. A więc ona żyła tam, na statku. Żyła. Udawała martwą.

Aguara szczeknęła głośno. Potrzebował chwili, by pojąć, że to był śmiech. Że lisica się śmieje.

— Niegdyś mogłyśmy bardzo wiele! Iluzje magicznych wysp, tańczące na niebie smoki, wizje potężnej armii, zbliżającej się do murów miasta… Niegdyś, dawniej. Teraz świat się zmienił, nasze zdolności zmalały… a myśmy skarlały. Więcej w nas z lisic niż z aguar. Ale wciąż nawet najmniejsza, nawet najmłodsza lisica zdolna jest oszukać iluzją wasze prymitywne ludzkie zmysły.

— Po raz pierwszy w życiu — powiedział po chwili — rad jestem, że mnie oszukano.

— Nie jest prawdą, że wszystko zrobiłeś źle. A w nagrodę możesz dotknąć mojej twarzy.

Odchrząknął, patrząc na kończyste zębce.

— Hmm…

— Iluzje są tym, o czym myślisz. Czego się lękasz. I o czym marzysz.

— Słucham?

Lisica szczeknęła cicho. I odmieniła się.

Ciemne, fiołkowe oczy, płonące w bladej, trójkątnej twarzy. Kruczoczarne, sfalowane jak burza loki kaskadą opadają na ramiona, lśnią, odbijają światło jak pawie pióra, wijąc się i falując przy każdym poruszeniu. Usta, cudownie wąskie i blade pod pomadką. Na szyi czarna aksamitka, na aksamitce obsydianowa gwiazda, skrząca się i śląca wokół tysięczne refleksy…

Yennefer uśmiechnęła się. A wiedźmin dotknął jej policzka.

A wtedy suchy dereń zakwitł.

A potem powiał wiatr, targnął krzakiem. Świat zniknął za zasłoną wirujących białych płateczków.

— Iluzja — usłyszał głos aguary. - Wszystko jest iluzją.

Jaskier skończył śpiewać. Ale nie odkładał lutni. Siedział na złomku zwalonej kolumny. Patrzył w niebo.

Geralt siedział obok. Rozważał różne rzeczy. Różne rzeczy układał w sobie. A raczej próbował ułożyć. Snuł plany. W większości zupełnie nierealne. Obiecywał sobie różne rzeczy. Wątpiąc mocno, czy którejkolwiek z obietnic zdoła dotrzymać.

- Że też ty — odezwał się nagle Jaskier — nigdy nie pogratulujesz mi ballady. Tyle ich przy tobie ułożyłem i zaśpiewałem. A ty nigdy mi nie powiedziałeś: «Ładne to było. Chciałbym, byś zagrał to jeszcze raz». Nigdy tego nie mówiłeś.

— Zgadza się. Nie mówiłem, że chciałbym. Chcesz wiedzieć, dlaczego?

— Dlaczego?

— Bo nie chciałem.

— To aż takie wyrzeczenie? — nie rezygnował bard. - Aż taki trud? Powiedzieć: «Zagraj to jeszcze raz, Jaskier. Zagraj «Jak mija czas».

— Zagraj to jeszcze raz, Jaskier. Zagraj «Jak mija czas».

— Powiedziałeś to zupełnie bez przekonania.

— I co z tego? Przecież i tak zagrasz.

— A żebyś wiedział.

Geralt wstał.

— Czas w drogę, Jaskier.

— Tak? A dokąd?

— A nie wszystko jedno?

— W zasadzie tak. Jedźmy.

Na wzgórku bielały resztki budowli, zamienionej w ruinę na tyle dawno, że całkiem już zarosła. Bluszcz spowił mury, młode drzewka przebijały się przez rozpękłe posadzki. Była to — Nimue wiedzieć tego nie mogła — niegdyś świątynia, siedziba kapłanów jakiegoś zapomnianego bóstwa. Dla Nimue była to tylko ruina. Kupa kamieni. I drogowskaz. Znak, że idzie właściwą drogą.

Zaraz za wzgórkiem i ruinami gościniec rozwidlał się bowiem. Jeden szlak wiódł na zachód, przez wrzosowiska. Drugi, idący na północ, znikał w gęstym i ciemnym lesie. Zagłębiał się w czarnym gąszczu, tonął w ponurym mroku, rozpływał się w nim.

I to była jej droga. Na północ. Poprzez osławiony Sójczy Las.

Opowieściami, którymi próbowano przerazić ją w Ivalo, Nimue niezbyt się przejęła, podczas wędrówki miała z czymś takim do czynienia wielokrotnie, każda okolica miała swój straszny folklor, lokalne grozy i horrory, służące do napędzania stracha przejezdnym. Nimue była już straszona wodnicami w jeziorach, brzeginiami w rzeczkach, wichtami na rozstajach i upiorami na cmentarzach. Co drugi mostek miał być kryjówką trolli, co druga kępa krzywych wierzb czatownią strzygi. Nimue w końcu przywykła, spowszedniałe strachy przestały być straszne. Ale nie było sposobu, by opanować dziwny niepokój, ogarniający przed wstąpieniem w ciemny las, na dróżkę między kurhany we mgle czy ścieżkę wśród osnutych oparem bagien.

Teraz, przed ciemną ścianą lasu, też czuła ten niepokój, łażący mrówkami po karku i wysuszający usta.

Droga jest wyjeżdżona, powtarzała w myśli, cała w koleinach od wozów, zdeptana kopytami koni i wołów. Co z tego, że ten las wygląda strasznie, to żaden dziki ostęp, to uczęszczany szlak do Dorian, wiodący przez ostatni skrawek puszczy, który ocalał od siekier i pił. Liczni tędy jeżdżą, liczni tędy chodzą. Ja też przejdę. Nie boję się.