Piers Anthony: Sos Sznur

— Świetna robota. Potrafisz znacznie więcej, niż mi się zdawało.

— Dziękuję — odpowiedziała spuszczając wzrok. — Trzeba to było zrobić.

Znów zapanowała cisza. Ogień przygasał. Sos widział jedynie wystające fragmenty jej twarzy oraz zaokrąglone górne kontury piersi. Wszystko to było śliczne. Przyszedł czas, by się razem położyć, nadal jednak się ociągali.

— Gdy mieszkałam z rodziną, czasem spaliśmy pod namiotem — odezwała się. — Stąd wie-działam, że trzeba go ustawić na wzniesieniu, na wypadek deszczu.

A więc zdawała sobie sprawę z konieczności okopania namiotu.

— Czasem śpiewaliśmy piosenki przy ognisku ja i moi bracia, żeby się przekonać, jak długo damy radę po wstrzymać się od snu.

— My też — przypomniał sobie. — Ale teraz pamiętam już tylko jedną.

— Zaśpiewaj mi ją.

— Nie mogę — sprzeciwił się zawstydzony. — Strasznie fałszuję.

— Ja też. Co to za piosenka?

— „Greensleeves”.

— Nie znam j ej. Zaśpiewaj.

— Nie mogę śpiewać leżąc na boku.

— To usiądź. Jest dosyć miejsca.

Przybrał z wysiłkiem pozycję siedzącą i spojrzał na Solę z drugiego końca namiotu. Nieruchome ciało Sola leżało na ukos pomiędzy nimi. Sos cieszył się, że jest ciemno.

— Nie jest odpowiednia — odparł.

— Piosenka ludowa? — Jej głos zabrzmiał, jakby to było coś śmiesznego.

Zaczerpnął oddechu i spróbował zaśpiewać. Nie mógł już znaleźć żadnych wykrętów.

Ukochana, robisz mi krzywdę Brutalnie mnie odtrącając, Choć kochałem ciebie tak długo, Twą bliskością się napawając.

— Ależ to piękne! — zawołała. — Ballada miłosna.

— Nie pamiętam innych zwrotek. Tylko refren.

— Śpiewaj.

Greensleeves była szczęściem mym, Radością cała mą. Greensleeves była sercem mym. Któż, jak nie moja Greensleeves?

— Czy mężczyzna naprawdę może tak kochać kobietę? — spytała w zadumie.- Po prostu myśleć o niej i napawać się jej bliskością?

— Czasami. To zależy od mężczyzny. Myślę, że i od kobiety.

— To musi być przyjemne — odrzekła smutno. — Nikt nigdy nie pożyczył mi bransolety, co najwyżej tylko dla towarzystwa. Oprócz…

Spostrzegł, że jej oczy powędrowały w stronę Soła, albo tak mu się zdawało. Przemówił, by uciąć krępującą myśl.

— Czego pragniesz w mężczyźnie?

— Głównie przywództwa. Mój ojciec był drugim w plemieniu, ale nigdy nie został wodzem. Zresztą to było marne plemię. W końcu został zbyt ciężko ranny i odszedł do Odmieńców. Tak mnie to zawstydziło, że zdecydowałam się zacząć życie na własną rękę. Chcę mieć imię, które wszyscy będą podziwiać. Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek innego.

— Możliwe, że już je masz. Sol jest znakomitym wojownikiem i pragnie założyć Imperium.

Ponownie wstrzymał się, by nie przypomnieć tego, czego to imię nie mogło jej zapewnić.

— Tak. — W jej głosie nie było słychać szczęścia.

— Jaką piosenkę ty znasz?

— „Dolinę Red River”. Zdaje mi się, że takie miejsce naprawdę istniało przed Wybuchem.

— Tak. Chyba w Teksasie.

Nie ponaglana zaczęła śpiewać. Jej głos, choć nie szkolony, brzmiał lepiej niż jego.

Jeśli kochasz, usiądź tu przy mnie. Nie pospieszaj, by pożegnać się. Zapamiętaj dolinę Red River I dziewczynę, co kochała cię.

— W jaki sposób zostałeś uczonym? — zapytała, jakby chciała odegnać intymny nastrój wywołany piosenką.

— Na wschodzie Odmieńcy prowadzą szkołę — wyjaśnił. — Zawsze interesowały mnie różne rzeczy. Zadawałem pytania, na które nikt nie potrafił odpowiedzieć. Na przykład: „Co spowodowało Wybuch?” W końcu moja rodzina oddała mnie Odmieńcom na służbę, pod warunkiem, że zgodzą się dać mi wykształcenie. Wynosiłem więc im pomyje i czyściłem sprzęt, a oni nauczyli mnie czytać i rachować.

— To musiało być okropne.

— To było wspaniałe. Miałem mocny krzyż, więc praca mi nie przeszkadzała. Kiedy zobaczyli, że naprawdę chcę się uczyć, przenieśli mnie na stałe do szkoły. Stare książki… są w nich niewiarygodne rzeczy. Była tam cała historia świata przed Wybuchem, sięgająca tysięcy lat wstecz. Istniały wtedy państwa i imperia znacznie większe niż jakiekolwiek dzisiejsze plemiona. Było tyle ludzi, że brakowało jedzenia, by ich nakarmić. Budowali nawet statki latające na inne planety, które widzimy na niebie…

— Och — odparła nie zainteresowana. — To mity.

Przerwał opowieść. Prawie nikogo oprócz Odmieńców nie obchodziły dawne czasy. Dla zwykłych ludzi świat zaczął się od Wybuchu. Dalej ich ciekawość nie sięgała. Na świecie żyły dwie grupy: wojownicy i Odmieńcy. Nic innego się nie liczyło. Pierwsi tworzyli rodziny i plemiona koczowników wędrujące z gospody do gospody i z obozu do obozu. Zdobywali sobie poważanie i wychowywali dzieci. Drudzy byli myślicielami i budowniczymi. Mówiono, że wywodzą się spośród wojowników, którzy nie osiągnęli powodzenia lub byli już za starzy. Używali potężnych maszyn z czasów przed Wybuchem, aby budować gospody i drogi wiodące przez lasy. Dostarczali wojownikom broni, ubrań i innych artykułów, choć twierdzili, że ich nie produkują. Nikt nie wiedział, skąd takie rzeczy się biorą, i nikogo to szczególnie nie interesowało. Ludzi zajmowały jedynie sprawy codzienne. Dopóki system działał, nikt nie zaprzątał sobie nim głowy. Ci, którzy poświęcali się badaniom przeszłości i innym podobnie bezużytecznym zajęciom, byli uważani za Odmieńców. Stąd wzięła się nazwa, którą obdarzono ludzi, prawdę mówiąc, bardzo podobnych do koczowników i całkiem zdrowych na umyśle. Sos szczerze ich szanował. W ich rękach leżała przeszłość i -jak podejrzewał — również przyszłość. Tylko oni coś tworzyli. Obecna sytuacja nie mogła trwać wiecznie. Jak wyraźnie wskazywała historia, z biegiem czasu cywilizacja zawsze zastępowała anarchię.

— Dlaczego nie zostałeś… — przerwała. Zgasło ostatnie światło ogniska i jedynie jej głos zdradzał, gdzie się znajduje. Zdał sobie sprawę, że siedząc dziewczyna traci jeszcze więcej ciepła. Nie skarżyła się jednak.

— Odmieńcem?

Często sam się nad tym zastanawiał. Życie koczownika miało jednak swój surowy urok i radosne momenty. Dobrze było ćwiczyć ciało i pokładać zaufanie w honorze wojownika. W książkach znajdował cuda, ale we współczesnym świecie również ich nie brakowało. Pragnął jednego i drugiego.

— Wydaje mi się naturalne walczyć z mężczyzną, gdy mam na to ochotę, i tak samo kochać kobietę. Robić to, czego pragnę, kiedy tylko zechcę, i nie zależeć od niczego poza siłą swojej prawicy w Kręgu.

To wszystko nie było już jednak prawdą. Pozbawiono go praw w Kręgu, a kobieta, której pragnął dać bransoletę, należała do innego mężczyzny. Własna głupota doprowadziła go do tej sytuacji.

— Chodźmy lepiej spać — odburknął i wrócił do pozycji leżącej.

Poczekała, aż się ułoży wygodnie, po czym bez słowa wczołgała się na niego.

Legła twarzą w dół na plecach obu mężczyzn. Sos poczuł, jak jej głowa o miękkich włosach oparła się na jego prawym barku. Łaskoczące loki opadły zmysłowo między jego ramię a korpus. Wiedział jednak, że stało się to przypadkowo. Kobiety nie zawsze zdawały sobie sprawę z podniecających właściwości długich włosów. Jej ciepła lewa pierś rozpłaszczyła się mu na plecach, a gładkie, jędrne udo wypełniło zagłębienie tworzone przez jego kolano. Gdy oddychała, jej brzuch poruszał się napierając rytmicznie na jego pośladek. Sos zacisnął pięść w ciemności.