Poul Anderson: Tunnels door de tijd

‘Wat bij alle blauwe bliksems is dit voor een ding?’ vroeg hij gesmoord.

‘Heb je wel eens gehoord van hovercraft?’ zei Storm afwezig. Haar ogen zwierven heen en weer tussen de lege gang voor hen en de kleurenschijf in haar hand.

Lockridge reageerde grimmig. ‘Jazeker, dat heb ik,’ zei hij, ‘en ik weet dat dit ding in niets op een hovercraft lijkt.’ Hij wees naar haar instrument. ‘En wat is dat?’

Zij zuchtte. ‘Een bio-indicator, een verklikker die op de aanwezigheid van levende wezens reageert. En dat waar we mee rijden, is een zwaartekrachtslede. Wees nu stil en houd de tunnel achter ons in het oog.’

Lockridge voelde zich bijna te gespannen om stil te zitten, maar hij speelde het klaar. Hij legde het geweer op de bank naast zich. Het klamme zweet stroomde langs zijn lichaam en hij zag en hoorde met onnatuurlijke scherpte.

Zij gleden voorbij een tweede portaal en nog een en nog een. De poorten volgden elkaar met onregelmatige tussenpozen op, maar de gemiddelde afstand, voor zover Lockridge het in dit doordringende koude licht kon schatten, was ongeveer zevenhonderdvijftig meter. Wilde gedachten tolden door zijn hoofd. Het was uitgesloten dat dit ooit door Duitsers was gebouwd, uitgesloten dat een anti-communistische organisatie er gebruik van maakte. Wezens van een andere planeet, een andere ster, ergens uit de onpeilbare duisternis van de kosmos…

Drie mannen kwamen uit een poort die de slede juist was gepasseerd. Lockridge slaakte een kreet op hetzelfde moment dat Storms’ indicator een bloedrode kleur aannam. Zij keerde zich bliksemsnel om en keek achter zich. Haar mond verstrakte en liet haar tanden bloot. ‘Dan wordt het dus vechten,’ zei zij hard en uitdagend en vuurde naar achteren. Uit haar pistool sprong een verblindende lichtflits te voorschijn. Een van de mannen sprong opzij en zakte ineen. Vettige rook kronkelde uit een gat in zijn borst. Nog voordat hij op de grond viel, hadden de beide anderen hun pistolen getrokken. Storms bliksem ging tussen hen door, spatte in een flikkerende, veelkleurige fontein uiteen en deed de tunnelwanden fel oplichten. De lucht knetterde. Ozon prikkelde Lockridge's neus.

Storm zette een pal op haar wapen om. De lichtstraal waaierde uit. Een nauwelijks zichtbare, sissende glinstering omgaf haar en haar metgezel. ‘Energieschild,’ zei zij. ‘Ik heb er mijn gehele vermogen voor nodig en dan nog kunnen twee stralen die dezelfde plaats raken, er doorheen breken. Schiet!’

Lockridge had geen tijd om zich ontzet te voelen. Hij bracht het geweer aan zijn wang en legde aan. De man die hij in het vizier had, was groot, maar werd met het toenemen van de afstand snel kleiner; alleen zijn nauwsluitende zwarte kleding en bronskleurige Romeinse helm waren te onderscheiden, hij was een doelwit zonder gezicht. In een flits herinnerde Lockridge zich de bossen thuis, het groen en de stilte, een eekhoorn hoog in de takken…Hij schoot. De kogel trof doel, de man viel, maar stond weer op. Beiden sprongen op een zwaartekrachtslede zoals er bij elke poort een geparkeerd was.

‘Het energieveld vertraagt stoffelijke voorwerpen ook,’ zei Storm somber. Je kogel had voor die afstand te veel snelheid verloren.’

De andere slede zette zich in beweging en begon aan de achtervolging. De zwartgeklede berijders hurkten laag achter de schermen. Lockridge kon juist de bovenkant van hun helm zien. ‘We hebben een voorsprong op hen,’ zei hij. ‘Zij kunnen toch niet sneller gaan, wel?’

‘Nee, maar als zij gezien hebben waar wij de tunnel verlaten, zullen zij terugkeren en het aan Brann rapporteren,’ antwoordde Storm. ‘Het is al erg genoeg als ze mij alleen maar herkennen.’ Haar ogen schoten vonken, haar neusvleugels trilden, haar borsten rezen en daalden; maar zij sprak op koelere toon dan hij veel mannen had horen doen die met scherpe munitie oefenden. ‘We moeten een tegenaanval doen. Geef me jouw pistool. Als ik opsta om hun vuur te trekken — nee, rustig maar, ik blijf achter het energieschild — moet jij schieten.’

Bliksemsnel liet zij de slede keren en racete op de andere af. In Lockridge's vizier groeide het ding met een nachtmerrieachtige traagheid. En dat daar waren echte mensen, die hij moest doden. Met geweld onderdrukte hij een gevoel van walging. Zij probeerden toch Storm en hem te doden, niet? Hij knielde achter het zijscherm en hield het geweer gereed.

Rondom hem barstte het treffen los. Storm sprong overeind, het energiepistool in haar linkerhand, de blaffende Webley in haar rechter. Enkele meters van hen af zwenkte de andere slede opzij. Twee vuurstralen sprongen op haar toe, vonken spatten in het rond, lichtsluiers schitterden; de twee stralen bewogen zich naar elkaar toe. Een kogel jankte voorbij, afgeschoten uit een geluidloos wapen met korte loop dat een van de zwart-geüniformeerde mannen eveneens in de hand hield.

Lockridge sprong op. Vanuit een ooghoek zag hij Storm, rechtop in een geiser van rode, blauwe en gele vlammen — donderende krachten lieten haar haren om haar schouders dansen — zij lachte en schoot. Hij keek omlaag naar de vijand, recht in een bleek, smal gezicht. Het geweer met de korte loop flitste in zijn richting. Lockridge schoot precies tweemaal.

De andere slede gleed voorbij en schoot verder de gang in. Echo's stierven weg. De prikkeling verdween uit de lucht. Er was niets meer dan het doordringende lied van onbekende krachten, de smaak van elektriciteit en de glinstering in een portaal.

Storm keek de ineengezakte lichamen na die zich op de slede verwijderden, raapte haar bio-indicator op van de bank en knikte. ‘Je hebt ze geraakt,’ fluisterde zij. ‘O, wat een voortreffelijk schutter!’ Zij gooide het instrument neer, omarmde Lockridge en kuste hem met kneuzend geweld.

Voordat hij had kunnen reageren, liet zij hem weer los en wendde de slede in de andere richting. Zij had nog een hoogrode kleur, maar toen zij sprak, was het weer uiterst koel: ‘Het zou een verspilling van tijd en energie zijn om hen te vernietigen. Voor de Gardisten is het toch wel zonder meer duidelijk dat zij door de hand van Wachters om het leven zijn gekomen. Maar meer dan dat hoeft niet bekend te worden: als we tenminste de gang kunnen verlaten voordat we opnieuw iemand ontmoeten.’

Lockridge zakte op een bank ineen en trachtte te begrijpen wat er gebeurd was. Hij kwam pas weer bij uit zijn verdoving toen Storm de slede tot stilstand bracht en hem aanspoorde uit te stappen. Zij boog zich over het paneel en activeerde de bedieningslichten. De slede zette zich in beweging. ‘Naar haar plaats van herkomst,’ legde zij kort uit. ‘Als Brann wist dat degenen die zijn mannen hebben gedood vanuit 1964 zijn binnengekomen, en als hij vervolgens hier een extra vervoermiddel vond, zou hij het hele verhaal kennen. Kom, hierheen.’

Zij liepen naar de poort. Storm koos een streep van de eerste groep, die het getal 1175 droeg. ‘Hier moet je voorzichtig zijn,’ zei zij. ‘We zouden elkaar gemakkelijk kwijt kunnen raken. Loop precies op deze streep.’ Zij stak haar hand naar achter en sloot haar vingers om de zijne. Hij was nog te veel onder de indruk om dit contact even veel op prijs te stellen als hij, zoals hij vaag wist, anders zou hebben gedaan.

Vlak achter haar liep hij door het gordijn. Zij liet hem los en hij zag dat zij zich in een vertrek bevonden gelijk aan dat van waaruit zij de tunnel waren binnengegaan. Storm opende de kast, raadpleegde een instrument waarvan hij vermoedde dat het een klok was, en knikte voldaan. Vervolgens nam zij er een paar bundels uit, omwikkeld met een ruwe, grofgeweven blauwe stof, reikte ze hem over en sloot de kast. Toen gingen zij langs het draaipad naar boven.

Aan het eind gekomen opende zij met haar bedieningsbuis opnieuw de aarden valdeur en sloot hem achter hen. De ingang was volmaakt onzichtbaar.

Lockridge had daar echter geen oog voor. Er waren te veel andere dingen.