Andrzej Drzewiński - Nostalgia za Sluag Side

– O Boże, co to jest? – jęknął Ashcroft.

– „Przeznaczenie”, kaliber dwanaście. Według europejskiej nomenklatury oczywiście, bo konstrukcja oparta jest na licencji zakładów FN w Herstal.

– Ale dlaczego to jest takie duże?

Layne wzruszył ramionami.

– Ma 76-milimetrową komorę przystosowaną do naboi magnum i przy jednym strzale wysyła w świat czterdzieści dwa gramy śrutu.

Ashcroft uśmiechnął się sceptycznie.

– Skąd to masz?

– Kupiłem wczoraj, bo doszedłem do wniosku, że nie strzelam zbyt dobrze – Layne zdenerwowany odłożył broń. – A ty przypominasz w tej chwili tamtego sprzedawcę. On też szczerzył zęby i proponował działo przeciwlotnicze.

– Działo przeciwlotnicze? Pewnie myślał, że wybierasz się na polowanie na kaczki – Ashcroft pokręcił głową. – Z tą strzelbą faktycznie wyglądasz bojowo.

Światła na ekranie monitora zaczęły mrugać i oba śmigłowce wzniosły się do góry, żeby przezwyciężyć wpływ coraz wyższych pagórków na aparaturę radiolokacyjną. Ziemia na dole jałowiała z każdą minutą, zamieniając zieleń w coraz bardziej monotonne odcienie szarości.

Ashcroft pochylił się nad mapą.

– Gdzie oni lecą, do cholery?

Layne poprawił okulary i przetarł rękawem ekran.

– Dalej nie ma żadnych zabudowań?

– Jest tylko stara fabryka Mumforda… – Ashcroft zerknął na rzędy cyfr wyskakujących w okienkach aparatu. – I zdaje się, że właśnie tam lecimy.

– To duży budynek?

– Ogromny. I nie jeden, tylko kilka. Miały tam być zakłady przerobu trujących odpadów, ale pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy wyszła stanowa ustawa, wstrzymano wszystkie roboty.

– Nie sądzisz, że mamy za mało ludzi, żeby znaleźć cokolwiek… – ostry sygnał w słuchawkach sprawił, że Layne zawiesił głos.

– Tu Freddie z dwójki. Numer jeden, słyszysz mnie?

– Tak – warknął Ashcroft zdenerwowany tym, że ktoś przerywa ciszę radiową.

– Co się dzieje, Neal? Lecimy w kierunku zupełnie innym. To nie tam jest szpital.

– Wiem, do cholery. Jeśli do tej pory nie zorientowaliście się, że wszystkie wiadomości o wynalazku Kelly’ego i Slaytona są stekiem bzdur, to jesteście durniami.

– Więc co jest grane? – głos w słuchawkach rozległ się dopiero po dłuższej chwili.

– Gonimy ludzi, którzy porwali naszych przyjaciół.

– O rany, Neal. Skąd wiesz o porwaniu?

– Stąd, że sam je sprowokowałem, a Kelly i Slayton mają przy sobie mikronadajniki.

W helikopterze Brodowskiego musiała wybuchnąć kłótnia, bo przez dobrą minutę słyszeli tylko urywki słów. Potem odezwał się Earl:

– Po co to wszystko, Neal?

– Żeby znaleźć kryjówkę Havoca, zdobywco głównej nagrody w konkursie na inteligencję. Wyłączcie się wreszcie!

Ashcroft jeszcze raz spojrzał na mapę i na monitor. – No, zaczynamy – dotknął ręką ramienia Maureen.

– Uwaga Numer Jeden i Numer Dwa. Pełna szybkość!

Silnik warknął ze zdwojoną mocą i śmigłowiec ostro pochylił się do przodu. Majaczący dotąd w oddali Iroquois rozrósł się nagle, a zza pasma wzgórz wyskoczyły rozległe zabudowania fabryki. Iroquois zrobił zwrot i żeby oderwać się od prześladowców gwałtownie znurkował w dół. Obie maszyny prawie stykając się wirnikami powtórzyły jego manewr.

– Tam – krzyknął Layne wyciągając rękę w kierunku czarnego baraku na dole.

Wokół zaparkowanej przy nim ciężarówki uwijały się maleńkie postacie.

– Z tyłu goni nas jeszcze jeden śmigłowiec! – rozległ się okrzyk w słuchawkach.

– Widzę ludzi na dole! – tym razem rozpoznali głos Lionela.

– Gonić obcą maszynę! – krzyknął Ashcroft.

– Ale tamci nam uciekną!

– To rozkaz! – widząc, że małe figurki w pośpiechu pakują się pod plandekę, Ashcroft przysunął mikrofon bliżej ust. – Uwaga, Numer Trzy! Wasz cel – biała ciężarówka. Powtarzam…

Transportowy Sikorsky Black Hawk łagodnie spłynął w dół. Layne zauważył świetlistą serię pocisków żłobiących mur tuż przed błotnikami samochodu. Zaraz potem pojawiły się ciemne hełmy grupy szturmowej. Tymczasem Iroquois wyrównał tuż nad ziemią i pomknął w kierunku wysokich budynków.

– Co za idiota to zaprojektował? – wyrwało się Layne’owi.

– Miller – powiedział Ashcroft patrząc na skomplikowaną konstrukcję, na której zdołano zamontować tylko jedną ścianę. – Nie słyszałeś o jego koncepcji ogromnych hal produkcyjnych jedna nad drugą?

– Przecież to bez sensu.

– Cóż… W prawo! – krzyknął nagle Ashcroft widząc, jak Iroquois znika za rogiem budynku. – Numer Dwa! Okrążajcie go z drugiej strony!

Bell 222 przechylił się i nabierając wysokości ostro skręcił w prawo. Przestrzeń za budynkiem była pusta, więc Maureen znowu dodała gazu i skręciła za następny róg. Ostre hamowanie zarzuciło śmigłowcem tak, że prawie uderzył w jedyną ścianę budynku. Dziób maszyny Brodowskiego prawie musnął ich wirnik.

– Gdzie on jest, do cholery?

– Nie mógł odlecieć nigdzie indziej – krzyknął Layne. – Obserwowałem przestrzeń wokół.

– Dobra – Ashcroft prawie zgruchotał mikrofon ściskając go w dłoni. – Numer Jeden! Wznieś się ponad dach i obserwuj! A my lekko w górę.

Maureen poruszyła drążkiem sterowym obserwując przesuwający się powoli w dół rząd brudnych szyb. Nagle jedna z nich rozprysła się i grad pocisków uderzył w osłonę kryjącą podwozie.

– W dół! On jest w środku!!! – ryknął Ashcroft.

Maureen kopnęła lewy pedał odpychając jednocześnie drążek. Helikopter runął w dół, wyrównał nad wypełnionym mętną wodą zbiornikiem przeciwpożarowym i znowu nabierając wysokości skręcił za róg budynku. Na wysokości czwartego piętra Maureen zręcznym manewrem wprowadziła go do wnętrza pustej hali. Layne poczuł, jak kropelki potu na jego plecach zamieniają się w gorący strumień. Śmigłowiec, chybocząc się na wtórnych prądach powietrza wzbudzanych przez wirnik, z trudem odnajdował drogę między grubymi filarami. Wzbita podmuchem chmura pyłu i piasku praktycznie uniemożliwiła dostrzeżenie czegokolwiek.

– Wysokość kondygnacji nie przekracza pięciu, sześciu metrów, a ile ma śmigłowiec? – spytał Layne.

– Trzy dwadzieścia – odezwała się Maureen. – Teoretycznie.

– Są tam! Z przodu! – krzyknął nagle sierżant odsuwając boczną szybę.

Potworny hałas wraz z kurzem wtargnął do wnętrza, powodując prawie fizyczny ból osłoniętych tylko słuchawkami uszu. Sierżant wystawił na zewnątrz lufę karabinu, ale włączone reflektory Iroquoisa znikły za jakimś załomem. Po chwili zobaczył go, jak wznosi się, sunąc tuż nad gładką, łagodną pochylnią.

– Za nim! – Ashcroft przedostał się na przedni fotel obok pilota.

Śmigłowiec zachwiał się ciężko i powoli nabierając prędkości ruszył w głąb hali.

„O Boże, a ile mamy wszerz?!” – pomyślał Layne widząc zbliżające się dwa filary.

Wykorzystując wolną przestrzeń nad pochylnią, dotarli na wyższe piętro, później Layne stracił orientację. Sierżant strzelał co jakiś czas do migających świateł, ale trudno było powiedzieć, czy nie były to odbłyski własnych reflektorów.

– Tu Numer Drugi, tu Numer Drugi – rozległ się stłumiony głos. – Coś rusza się na szóstym piętrze. Czy mam otworzyć ogień? Tu Numer Drugi, gdzie jesteście?

– Jest jakiś napis na ścianie! – krzyknął Ashcroft. – Nic nie widzę.

– Tam są kable – powiedziała Maureen. – Nie mogę się zbliżyć.