Andrzej Drzewiński - Nostalgia za Sluag Side

– Przyznaję się – mówił drżącym głosem. – Kradłem wykorzystując zamieszanie… Niech pan nie strzela.

– Kradłeś? – mruknął Layne.

– Tak… tak. – Ręka tamtego powoli sięgnęła do kieszeni.

Layne uśmiechnął się nerwowo na widok kilku plików banknotów zawiniętych jeszcze w kasową banderolę. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni poplamionej marynarki kudłacza i wyciągnął z niej prawo jazdy.

– Dobra – powiedział chowając dokument do własnej kieszeni. – Stój tu przy drzwiach i pilnuj, żeby nikt nie wychodził. Jeśli zwiejesz, odnajdę cię później…

– Jasne! Będę czekał do dnia Sądu Ostatecznego. A ten facet, którego pan szuka, pobiegł tam!

Layne dużo bardziej pewny siebie ruszył we wskazanym kierunku. Nie miał zbyt dużej nadziei na odnalezienie Havoca, toteż prawie krzyknął z radości, widząc kulejącą postać w drzwiach pomieszczenia dla personelu. Przyspieszył kroku i wpadł do jasno oświetlonej sali w momencie, kiedy Havoc dobiegał do szeroko otwartego okna.

– Stój! – krzyknął przykładając kolbę do ramienia.

Havoc zawahał się i spojrzał na jakąś kobietę układającą niemowlę w wózku. Potem uśmiechnął się i przełożył nogi przez parapet. Palec Layne'a dotknął spustu, ale zupełnie nagle poczuł, że coś ścina go z nóg. Kiedy ochłonął z szoku, odepchnął wózek z płaczącym dzieckiem z powrotem w stronę matki. Ta ciągle jeszcze patrzyła na niego z zimną nienawiścią, ale po chwili rysy jej twarzy złagodniały, a później zamieniły się w wyraz przerażenia. Layne wstał i wrócił do magazynu nie chcąc patrzeć, jak kobieta tuli do siebie niemowlę.

– Hej, jest tu ktoś? – zawołał, ale odpowiedziała mu cisza.

Zły, wyjął z kieszeni zabrane kudłatemu złodziejowi prawo jazdy, ale rzut oka na okładkę powiedział mu, że dokument należał do Joanny Whitman. Odrzucił bezużyteczny papier i przemierzając tą samą drogę, którą tu przyszedł, dotarł do sali z artykułami spożywczymi.

Wyglądało na to, że walka skończyła się już dawno. Wściekli żołnierze z grupy szturmowej w odwecie brutalnie zagarniali pod ściany przerażonych ludzi. Layne minął Kelly’ego, pakującego do wszystkich możliwych kieszeni puszki z piwem, i podszedł do Slaytona napełniającego plastykową torbę piersiówkami z whisky.

– Gdzie Ashcroft?

– Na zewnątrz. Kieruje nadjeżdżającymi patrolami. Nie chce dopuścić tu telewizji, zanim nie wymyślą czegoś z Dennisem.

– A ty? Co robisz? Przecież to grabież…

– Mam sobie żałować? Przez to wszystko i przez nią – wskazał na stojącą obok płaczącą dziewczynkę – o mało nie straciłem oka.

Rzeczywiście, jego brew puchła powoli, nabierając nienaturalnych kształtów.

Layne, przeskakując poprzewracane półki i ślizgając się na zaścielającej podłogę mieszaninie potłuczonego szkła, różnych płynów, proszków i różnokolorowych substancji, wyszedł na zewnątrz. Ashcroft siedział na przewróconej reklamie, od czasu do czasu wydając rozkazy uwijającym się policjantom.

– I co? – spytał przekrzykując syreny policyjnych wozów.

– Prawie go miałem – mruknął Layne patrząc na gromadzących się gapiów.

Ludzie przepychali się bliżej utyskując na policję i byli w zwykły, sympatyczny sposób agresywni.

– Prawie… – powtórzył Ashcroft. – A więc dwa zero dla niego.

Ktoś złośliwy musiał powiedzieć wronom za oknami, że jest właśnie niedzielny poranek, bo uporczywe krakanie prawie całkowicie zagłuszało dźwięki płynące z głośnika telewizora. Layne’a co prawda nie interesował marny film dla młodzieży, w którym dwóch kilkuletnich szczeniaków rozmawiało o sprawach, o jakich dzieci w ich wieku nie powinny raczej mieć zielonego pojęcia, ale uważał, że ta forma spędzenia czasu jest jedyną możliwością pozbycia się uporczywego bólu głowy. Siedział właśnie skulony nad filiżanką kawy i pierwszym w tym dniu papierosem, kiedy z góry zszedł Ashcroft, nawet o tej porze i we własnym domu walący podbitymi metalem obcasami.

– Znowu źle spałeś? – spytał opróżniając kilkoma haustami potężną szklankę soku owocowego. – Podać ci coś do picia? Jogurt, kefir, mleko, sok?

– Piwo, jeśli już jesteś taki uprzejmy.

Ashcroft rzucił puszkę w kierunku siedzącego.

– Kawa, papieros i piwo przed śniadaniem. Wiesz, co to jest degeneracja?

– Wiem, degenerat to ja.

Ashcroft wzruszył ramionami.

– Później się nie dziw, że przez całą noc przewracasz się tylko z boku na bok. Mogę zmienić program?

Layne skinął głową. Miejsce smarkaczy rozprawiających o miłości, polityce i istocie bytu zajął uśmiechnięty mężczyzna mówiący z grubsza o tym samym. Podobnie jak dzieciaki nie sprawiał wrażenia, że wie, o czym mówi.

– Mamy jakiś konkretny plan na dzisiaj?

Ashcroft odwrócił się.

– Człowieku, przecież jest niedziela.

– A dzień święty święcić… – zacytował Layne. – Daj głośniej! Przez te cholerne ptaki nic nie słyszę.

– …czymś w rodzaju kompromitacji. Ani „Wampir” Ashcroft…

– O, mówią o tobie!

– …ani tajemniczy doradca z Waszyngtonu ukrywający się pod pseudonimem Marty Layne nie potrafili doprowadzić do ujęcia sprawców. Sprawa zdemolowania supermarketu przy Dellen Avenue w dalszym ciągu nie schodzi z pierwszych stron lokalnych i ogólnokrajowych gazet, policja jednak trwa ciągle przy swojej podanej wczoraj do publicznej wiadomości wersji zdarzeń. Przypomnijmy ją w skrócie. Patrick Dennis twierdzi, że grupa szturmowa wtargnęła do supermarketu w pogoni za kilkunastoma terrorystami, na których urządzono zasadzkę w pobliżu antykwariatu Rotha i Gellersteina. Podczas walki elementy przestępcze, wykorzystując powstałe zamieszanie, zajęły się grabieżą na szeroką skalę. Niestety obywatele, którzy stanęli w obronie zagrożonej własności prywatnej, powiększyli tylko rozgardiasz, i w pewnym momencie siły policyjne przestały panować nad sytuacją. Wszystkich komentatorów dziwi fakt, że policja usiłuje nie dopuścić dziennikarzy do naocznych świadków wydarzeń…

Ashcroft uderzył w wyłącznik i obraz zgasł momentalnie, ustępując miejsca jarzącym się cyfrom zegara.

– Zdaje się, że ten nieszczęsny „Wampir” przylgnął do ciebie na stałe – powiedział Layne nie wiadomo dlaczego nagle bardzo rozbawiony. – Ale wersja, którą wymyśliliście z Dennisem, jest jakby trochę naciągana.

– Miałem ogłosić, że Havoc kieruje ludźmi?

– Owszem. Przecież to fakt.

Ashcroft westchnął ciężko.

– Abstrahując już nawet od burzy, jaką by to wywołało, i pomijając wszystkie jej konsekwencje, to wcale nie jestem tego pewny… Boże, co ja mówię. Przecież to niemożliwe.

– Jednak trzeba było chociaż ogłosić fakty.

– Myślałem, że to my na Południu jesteśmy prostolinijni.

Layne zdjął okulary i rozmasował sobie twarz, a przynajmniej tę część, której nie zasłaniała gęsta broda.

– To, że facet uważa się za Sardunapala – kontynuował Ashcroft – nie upoważnia nas jeszcze…

– Samandala – poprawił go Layne. – Z tym że Samandal był właśnie tym dobrym. Havoc chce być potomkiem Taliba.

– Wszystko jedno. Przecież i tak ani ja, ani nikt inny nie uwierzy w tę legendę.

– Jak w takim razie wytłumaczysz zachowanie ludzi w supermarkecie?

Ashcroft spojrzał na Layne’a marszcząc brwi.

– A jak ty wytłumaczysz na przykład zachowanie się ludzi w Centrum Studiów Atomowych?

– Myślę, że te fakty się łączą.